Κομμάτια κι αποσπάσματα και μια συγκλονιστική στιγμή στον Κορινθιακό

Το είχα σχεδόν έτοιμο. Αλλά μπήκαν ξαφνικά στην οθόνη κάτι υπέροχα δελφίνια του Κορινθιακού και είδα τις σιδερωμένες λέξεις να υποχωρούν.

 «Κομμάτια  κι αποσπάσματα» από το μωσαϊκό της συννεφιασμένης καθημερινότητας είχε το κειμενάκι. Να, για κάτι διεφθαρμένους Γερμανούς, για το στραπάτσο της ημετέρας Εκκλησίας, για κάποιους που αρέσκονται σε δυό μέτρα και σε δυό σταθμά, για το νέο λοκντάουν στη Γαλλία, και, φυσικά,  για τα κατορθώματα των προκομμένων που μας κυβερνούν.

Τίποτε το σπουδαίο, εδώ που τα λέμε. Οσο κι αν προσπαθούν οι λέξεις, δεν τα καταφέρνουν να ξεφύγουν θεματικά, να πάνε σ΄άλλα γήπεδα και να κάνουν τα δικά τους.

Το΄χει η μοίρα τους αυτή την εποχή να παραμένουν εγκλωβισμένες στα ίδια και στα ίδια. Ασε που αν είναι ήρεμες και μυαλωμένες δεν έχουν καμμία τύχη. Τις κατασπαράζουν οι κραυγές και η μονόφθαλμη αγέλη της εντυπωσιοθηρίας.

Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα μπροστά στην αδιάφορη οθόνη. Ας επιστρέψουμε όμως στο κειμενάκι που ησύχαζε αμίλητο μέχρι τη στιγμή που μπήκαν τα δελφίνια. Το είπαμε.  Τίποτε πρωτότυπο. Ενας στροβιλισμός γύρω από τα ίδια θέματα. Εχουμε και λέμε:

. Οι δικοί μας, οι  οξύνοες που κυβερνούν. Που είδαν τις έξυπνες επιλογές τους να γίνονται καταγέλαστες, κι έτσι έτρεξαν να υιοθετήσουν όσα προηγουμένως ξόρκιζαν και απέρριπταν.

Θα μου πείς, περίπου το ίδιο συμβαίνει παντού. Μάλιστα. Αλλά, βρε παιδάκι μου, λιγότερη πόζα δεν βλάπτει. Και τι θα γίνει μ΄αυτές οι βάρδιες της αλαζονείας, της παράκαμψης των κανόνων και της σιδηράς πυγμής;

Τόσο  πολύ έχουν θολώσει τα τζάμια του εγωϊστικού σας πύργου και σας είναι αδύνατο να δείτε τα έργα και τις ημέρες σας;

 . Η φλεγόμενη Γαλλία που τροχίζει τα μαχαίρια της για το κεφάλι του Μακρόν μετά κι από το νέο λοκντάουν. Συμβαίνουν και αλλαχού, λοιπόν. Κατά κόρον. Γιατί η πανδημία δεν είναι παίξε γέλασε και δεν προσφέρεται για εύκολες κουβέντες.

. Η Σία Αναγνωστοπούλου του ΣΥΡΙΖΑ που είδε τον κίνδυνο μετάδοσης του ιού από τις παρελάσεις για την 25η, αλλά δεν έχει πεί  κουβέντα μέχρι τώρα για τον ομοειδή κίνδυνο από τις διαδηλώσεις.

Μα τι παθαίνουν ακόμη και σοβαροί άνθρωποι και υποτιμούν την  κοινή νοημοσύνη;

. Το στραπάτσο της Εκκλησίας: Σύμφωνα με την πρόσφατη έρευνα της Metron Analysis, η Εκκλησία βλέπει τις θέσεις της για την πανδημία να έχουν μικρό  ποσοστό υποδοχής από την κοινωνία.

Το ίδιο και η θεολογικώς διατυπωμένη θέση της για το αν μπορεί να διαδοθεί ο ιός με την μετάληψη…Μπορεί να είναι χριστιανική η πλειονότης στη χώρας μας, αλλά ανόητη δεν είναι.

. Οι δύο συντηρητικοί Γερμανοί βουλευτές του κυβερνώντος σχήματος που πήραν μίζες για τις μάσκες. Κι ένας άλλος του ίδιου φυράματος που «τα πήρε» κάνοντας λόμπινγκ για λογαριασμό αμερικάνικης εταιρείας.

Ανησύχησαν απ΄την κατακραυγή οι συστημικοί του SPD-παρ΄ότι δεν είναι δικοί τους οι μιζαδόροι-και έσπευσαν να προτείνουν μητρώο διαφάνειας για τους πολιτικούς!

Ναι. Εκ των υστέρων οι άμωμοι Γερμανοί. Αυτοί οι θεσμικώς ατσαλάκωτοι που έβριζαν εμάς, τους αδιόρθωτους του Νότου και μας έλεγαν αλήτες, λαμόγια και τεμπέληδες.

…Ετσι πήγαινε το κείμενο, μέχρι που έκανε διάλειμμα η διάθεση, άναψε τσιγάρο και βγήκε βόλτα στα σάιτ. Και τι να δεί;

Στο Λουτράκι, λέει, μαζεύτηκαν πολλά δελφίνια στην άκρη της θάλασσας και δεν έλεγαν  να πάνε πίσω στα βαθιά. Εμεναν εκεί, σα να ΄θελαν κάτι να πούν στους ανθρώπους της παραλίας.

Ενας δύτης κατάλαβε. Αυτός δεν ήταν ένα ανέμελος χορός, από αυτούς που συνηθίζουν τα πανέξυπνα θηλαστικά. Ηταν ένα αγωνιώδες σήμα κινδύνου.

Βούτηξε ο άνθρωπος και βρήκε ένα μικρό δελφίνι άψυχο, νεκρό, μπλεγμένο στα παρατημένα δίχτυα ανεύθυνων ψαράδων. Ηταν θολά τα νερά και δεν είδε το καημένο την  θανάσιμη παγίδα.

Κι όπως είπε ο δύτης, τα  άλλα δελφίνια κολυμπούσαν γύρω του, δεν έφευγαν. Εμεναν εκεί. Είναι σα να φώναζαν «βοήθεια».

…Διάβαζα και ξαναδιάβαζα την είδηση και ήθελα να φύγω, να τρέξω στο Λουτράκι, να βρώ τα δελφίνια, να τ΄αγκαλιάσω, να σκουπίσω το δάκρυ τους και ύστερα να πιάσω ένα λυπητερό τραγούδι, κάτι σαν μνημόσυνο για το μικρό που χάθηκε, και μετά να επιστρέψω στο ανολοκλήρωτο κείμενο.

Οι λέξεις άκουσαν την ιστορία και είπαν με μια φωνή: «Συγκλονιστική». Κι όλη νύχτα έψαχναν να βρούν αυτή τη λέξη, για να μπεί οπωσδήποτε στο κείμενο.

Όμως εκείνη αργούσε να φανεί. Κάποιοι λένε ότι την είδαν να μιλάει με τα δελφίνια και μετά να χάνεται μαζί τους στην αγκαλιά του Κορινθιακού…