Κοτσακάς – Τσιόκας: Αλλαγή προσώπων ή αλλαγή πολιτικής;

Η αναγκαιότητα για πολιτική αλλαγή καθίσταται πλέον πολύπλευρα εμφανής.

Το ερώτημα που αναδεικνύεται είναι: Ποιος θα αποτελέσει το υποκείμενο, (locomotivα) ,που θα δημιουργήσει αυτή την εξέλιξη από τα κάτω ,δηλαδή από την κοινωνία και σε ποια κατεύθυνση.

Στην περίοδο που διανύουμε ολοένα και πιο σαφές γίνεται πως εμπόδιο για την προοδευτική αλλαγή δεν αποτελούν μόνο το σύστημα, η οικονομική ελίτ, και η ΝΔ με το βαθύ Κράτος .

Κρίσιμο θέμα αποτελεί και το γεγονός ότι μεγάλο τμήμα των κοινωνικών στρωμάτων διακατέχεται από τη λογική της «ιδιώτευσης» ,της «απόσυρσης» , του «όλοι ίδιοι είναι» και της απαξίωσης (cocooning).

Γι’ αυτό το λόγο, όλα τα κόμματα του προοδευτικού τόξου, πρέπει να επικεντρώσουν τις προσπάθειες για τη μείωση του μεγάλου ποσοστού αποχής που υπάρχει στη χώρα.

Πρόκειται για τάξεις και στρώματα που στη μεγάλη τους πλειοψηφία βρίσκονται κοντά -κατανοούν -και συμμερίζονται την ανάγκη για την διεκδίκηση προοδευτικής διεξόδου.

Θέλουν όμως να διακρίνουν τον εαυτό τους στο νέο μεγάλο κοινωνικό κάδρο. Και όταν αυτό δεν το διαπιστώνουν , «χειραγωγούνται» από τα συστημικά κέντρα σε επιλογές «τιμωρητικές», λαϊκίστικες, ακροδεξιές που όμως δεν οδηγούν σε αλλαγή πολιτικής αλλά σε αντικατάσταση προσώπων .

Στη χώρα μας, ιστορικά, η μεταπολιτευτική περίοδος διαμόρφωσε μια υπαρκτή κοινωνική προοδευτική πλειοψηφία, που στη διαδρομή της, σε αντιδιαστολή με τις μεροληπτικές πολιτικές της δεξιάς υπέρ των ολίγων, άνοιξε ορίζοντες ελπιδοφόρους , εναλλακτικής πολιτικής, Ονειρεύτηκε και αγωνίστηκε για μια άλλη Ελλάδα .

Και αυτό συνέβαλε στο να γίνουν βήματα χωρίς όμως να κατακτηθεί αυτός ο στόχος. Στην περίοδο που διανύουμε επισυμβαίνουν κοσμογονικές αλλαγές και ανατροπές λόγω της επιστημονικής και τεχνολογικής έκρηξης αλλά και των γεωστρατηγικών αναδιαμορφώσεων. Ταυτόχρονα αναδεικνύονται νέες κυρίαρχες αντιθέσεις και διαιρετικές τομές.

Γίνεται πλέον επίκαιρη η ανάγκη να καταστούν κοινωνικά διακριτές οι θέσεις για τα κοινά αγαθά και τη διαχείριση τους ,για τη βιολογία, τη γενετική και τη ρομποτική στην παραγωγή, για το precariato ως νέο συλλογικό υποκείμενο ανατροπής κτλ

Οι πολίτες βρίσκονται σε μια κατάσταση που επιτυχώς περιέγραψε στο βιβλίο της, «Το δόγμα του Σοκ», η Ναομι Κλάιν, για την παθητικοποίηση του λαού.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως ενώ οι κοινωνικές δυνάμεις, (τάξεις και στρώματα),στο παρελθόν βρισκόταν σε σχετική αντιστοίχιση με τα πολιτικά κόμματα ,τώρα κινούνται οριζόντια σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα .

Και αυτό γεννά ένα ιδιότυπο ριζοσπαστισμό.

Ο ριζοσπαστισμός όμως δεν αποτελεί πολιτική θέση αλλά αντίθεση στην υπάρχουσα πολιτική κατάσταση.

Σε χώρες τις Ευρώπης ,ελλείψει εναλλακτικού πολιτικού προγραμματικού λόγου, αυτός ο ριζοσπαστισμός ,ιδιαίτερα στα μεσαία στρώματα και όχι μόνο, κινήθηκε «αμυντικά», τιμωρητικά όχι εναλλακτικά και εκφράστηκε μέσω της λαϊκίστικης και εθνικιστικής δεξιάς με όρους «περιχαράκωσης» χωρίς να αμφισβητούν το νεοφιλελεύθερο κοινωνικό και παραγωγικό μοντέλο.

Στη χώρα μας όμως εξαιτίας της ύπαρξης του ΣΥΡΙΖΑ βρήκαν εναλλακτική εκλογική διέξοδο.

Η ποσοτική έκρηξη του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2010-13 προφανώς και τροφοδοτήθηκε από τη συγκυρία, αλλά και από την ηγετική του ομάδα και τον Πρόεδρο, που έθεσαν θέμα ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών με αριστερό εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης.

Η συγκυρία τότε συνιστάτο από συγκεκριμένες αντιθέσεις όπως:

• αριστερά, δεξιά που εξακολουθεί να υφίσταται
• μνημόνιο ,αντιμνημόνιο που πλέον δεν υφίσταται

Σήμερα λοιπόν πρέπει να καταστεί διακριτός στις νέες διαιρετικές τομές , ο εναλλακτικός δρόμος

Το εγχείρημα λοιπόν εκ των πραγμάτων έχει ιδεολογικά ,πολιτικά , προγραμματικά και οργανωτικά χαρακτηριστικά

Συγκεκριμένα:

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ: Είναι προφανές πως στο ιδεολογικό πεδίο -με βάση τη μαρξιστική διαλεκτική – πρέπει να διαμορφώνεται μια σύγχρονη πλατφόρμα που θα εκφράζει την μεγάλη Κοινωνική πλειοψηφία και θα απαντά στα προβλήματα που γεννούν οι τεχνολογικές ,επιστημονικές και γεωστρατηγικές εξελίξεις προσβλέποντας στην πολιτική αλλαγή .

Γιατί οι πολίτες του σήμερα δεν ανατρέχουν απλά στη διαδρομή του αριστερού κινήματος, με τις διασπάσεις και συγκρούσεις του χθες, αλλά αναζητούν εναλλακτικές διεξόδους ,για τα μείζονα προβλήματα του αύριο, με απαντήσεις πειστικές στις νέες διαιρετικές τομές που γεννά ο νεοφιλελευθερισμός

ΠΟΛΙΤΙΚΑ: Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει καταθέσει εδώ και πολύ καιρό την πρόταση για αριστερή Προοδευτική διακυβέρνηση καλώντας τις προοδευτικές δυνάμεις για προγραμματική συμφωνία .

Η πρόταση αυτή βρίσκει ευήκοα ώτα στο λαό.

Στις ηγετικές ομάδες όμως των άλλων κομμάτων του προοδευτικού χώρου τίθενται άλλες προτεραιότητες που προκύπτουν από την ανάγκη διατήρησης και διεύρυνσης της δίκης τους εξουσίας.

Αποτελεί υπόθεση των πολιτών, όλων των κομμάτων, να καταστήσουν σαφές στις ηγετικές ομάδες, ότι δίκη τους προτεραιότητα είναι η Προοδευτική διακυβέρνηση για την αλλαγή του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού και παραγωγικού μοντέλου.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ: Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ εδώ και πολύ καιρό έχει θέσει σε δημόσια συζήτηση την προγραμματική πρόταση για Προοδευτική διακυβέρνηση.

Και αυτό καθιστά βασική επιλογή να γίνουν προσβάσιμες οι επεξεργασίες του προγράμματος στους πολίτες προκειμένου να διαμορφώνονται συμφωνίες και συγκλίσεις σε προγραμματική βάση με εγγυητή την κοινωνία

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ: Ιστορικά ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο του 2010 ήταν ένα κόμμα μικρό που αποτελούσε εκλογική συνεργασία 13 πολιτικών υποκειμένων με τη μορφή συνιστωσών.

Το 2012-13 μετεξελίχθηκε σε ενιαίο πολιτικό φορέα.

Ήταν ένα μικρό κόμμα χωρίς αρμούς σταθερής κοινωνικής διασύνδεσης με το μαζικό κίνημα. Σήμερα και μετά τη διεύρυνση έχει τις προϋποθέσεις και τα ποσοτικά χαρακτηριστικά που είναι απαραίτητα. Η αδυναμία έγκειται στη λειτουργική ενσωμάτωση του συνόλου των 120χιλ νέων μελών.

Είναι η ώρα να ξεδιπλωθεί αποφασιστικά ένα σχέδιο «πυρηνωσης»-οργανωτικής διάταξης .

Διανύουμε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο και οι κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες πυκνώνουν .

Αυτό καθιστά θεμιτή τη φιλοδοξία του κάθε κόμματος να διευρύνει την εκλογική του επιρροή ,στα πλαίσια της λειτουργικής και πολιτικής του αυτονομίας.

Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να καθίσταται ευδιάκριτος ο βασικός προσανατολισμός προκειμένου η κάθε επιδίωξη να έχει απαραίτητα αντινεοφιλελεύθερο και αντιδεξιό προσανατολισμό .

Τώρα είναι η ώρα των πολιτών, ώστε με κοινό τόπο την προγραμματική ενότητα, να εκδηλώνουν την θέληση τους, υποστηρίζοντας την πολιτική πλατφόρμα που προτάσσει την ανάγκη αλλαγής του παραγωγικού και οικονομικού μοντέλου με πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική μέσα από την οποία η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων θα βελτιώσει τη θέση της.

*Ο Χάρης Τσιόκας είναι μέλος του πολιτικού συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ

**Ο Αντώνης Κοτσακάς είναι πρώην υπουργός