Λάθος συνταγή και ουδείς αμόλυντος

Στην πολιτική το πιο δύσκολο είναι να λες τα πράγματα με το όνομά τους: να εξηγείς πού και γιατί διαφωνείς με τον αντίπαλο και να προσδιορίζεις καθαρά και με σαφήνεια τις δικές σου θέσεις, επιτρέποντας στους πολίτες να κρίνουν και να αποφασίσουν τι θεωρούν καλύτερο, ποια θέση προτιμούν και ποια απορρίπτουν.

Επειδή όμως αυτό είναι δύσκολο και έχει ως προαπαιτούμενο να υπάρχουν θέσεις ουσίας που έχουν μελετηθεί και μπορούν να σταθούν στο φως της κριτικής, οι πολιτικοί, για να φυλάξουν τα νώτα τους, το αποφεύγουν και ακολουθούν τον ευκολότερο δρόμο που άλλωστε τα κανάλια τους τον προσφέρουν… τσάμπα!

Κάπως έτσι πορευόμαστε με ατάκες βγαλμένες από ταινίες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Κάπως έτσι στελέχη του ίδιου κόμματος λένε πράγματα ολότελα αντίθετα, επιτείνοντας την σύγχυση των ήδη παραχαλισμένων από τα μέτρα πολιτών. Και κάπως έτσι -στο τέλος- όλοι οι πολιτικοί εμφανίζονται να λένε και να κάνουν τα ίδια, ανοίγοντας ολισθηρούς δρόμους για την δημοκρατία μας. Γιατί όταν καταλήγουν -για να χρησιμοποιήσουμε και την ορολογία του Νίκου Φίλη- κανείς να μην είναι αμόλυντος και όλοι τους πλέον να είναι μολυσμένοι, το σύστημα προφανώς είναι άρρωστο και γιατρειά δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Αυτή ακριβώς η παρέμβαση του Φίλη στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε με τον τρόπο της, μια σημαντική πλευρά των προβλημάτων: αντί για λύσεις, αντί για το πώς θα αντιμετωπιστούν οι δανειστές και η αξιολόγηση, αντί δηλαδή για τακτική και στρατηγική που θα προσδιορίζουν μια κάποια επόμενη μέρα, και πιθανώς θα ανασχημάτιζαν την κυβέρνηση, επιλέγεται το ακριβώς αντίστροφο κι ας είναι εξ ορισμού αδιέξοδο.

Προτείνεται δηλαδή -πρωθύστερα- ο σχηματισμός μιας άλλης συγκυβέρνησης, με το ΠΑΣΟΚ και τα περί αυτό δορυφορικά σχήματα αντί για τους ΑΝΕΛ, στη βάση μιας “συγγένειας” έξω και πέρα από κοινωνικές αντιθέσεις, χωρίς καμιά αναφορά στους απλούς ανθρώπους της κοινωνικής βάσης και τις ανάγκες τους, και χωρίς συζήτηση για τις θέσεις που θα έλυναν τακτικά το πρόβλημα της διαπραγμάτευσης και της αξιολόγησης και στρατηγικά θα έβγαζαν την χώρα από την κρίση.

Την ίδια στιγμή, ακόμα χειρότερα, οι “απέναντι”, τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που υποτίθεται ότι είναι έτοιμα να αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας, δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε στα στοιχειώδη: Εάν θέλουν ή όχι ολοκλήρωση της αξιολόγησης τώρα, εάν ζητούν ή όχι άμεσα εκλογές και -το βασικότερο- ποιες είναι οι δικές τους θέσεις για το κλείσιμο της αξιολόγησης και το αύριο της χώρας.

Και είναι τόσα τα προσωπικά και τα συλλογικά τους αδιέξοδα, που στελέχη πρώτης γραμμής σαν την Ντόρα Μπακογιάννη αδυνατούν να προσδιορίσουν έστω και τα ελάχιστα “δια ταύτα” μιας διαπραγμάτευσης και καταφεύγουν σε ακροβασίες του τύπου “θα έπρεπε να έχει ποινικοποιηθεί το χάσιμο χρόνου στο κλείσιμο της διαπραγμάτευσης”, κάτι δηλαδή που θα είχε ήδη στείλει στα… κελλιά τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και γιατί όχι όλους τους υπουργούς τους, με πρώτο πρώτο τον Κυριάκο Μητσοτάκη!

Αν από τη μια πλευρά, είναι ανησυχητική η επιμονή των δανειστών σε δολοφονικά για τους πολίτες μέτρα αέναης λιτότητας και σε τεράστια πλεονάσματα που δεν θα βγουν ακόμα κι αν βγει η ψυχή μας, από την άλλη, είναι διπλά ανησυχητική η αδυναμία του πολιτικού προσωπικού να παράξει πολιτική εκτός των πλαισίων που μάς έφεραν ως εδώ και μας κρατούν “δεμένους” στο σπιράλ της κρίσης.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος.