Απέναντι στην ακροδεξιά του κυρίου

Τα αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Ιουνίου, δεν έκρυβαν εκπλήξεις όσον αφορά τον σχηματισμό κυβέρνησης.Η Νέα Δημοκρατία πέτυχε μια ευρεία νίκη και εξασφάλισε την αυτοδυναμία.

Έκπληξη δεν ήταν ούτε η περαιτέρω πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη βελτίωση της καμπάνιας στις εκλογές του Ιουνίου. Είναι δύσκολο να παρουσιάσεις διαφορετικό φαγητό με τα ίδια υλικά.

Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να πανηγυρίζει καθώς δεν επωφελήθηκε από την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η προοπτική εξουσίας σε ένα πολιτικό σύστημα που στρίβει ολοταχώς δεξιά, είναι άπιαστο όνειρο. Μόνο το ΚΚΕ πήγε καλύτερα, βάσει και των εκλογικών του στόχων, γιατι έχει γείωση, καλή οργάνωση και εκμεταλλεύθηκε και το virality του Γενικού Γραμματέα του.

Οι δυσάρεστες εκπλήξεις λοιπόν, ήρθαν με τα μικρά κόμματα και την ακροδεξιά τάση που ενισχύεται στην κοινωνία και στη δημόσια σφαίρα και αποτυπώνεται με την είσοδο στη Βουλή της Ελληνικής Λύσης, της Νίκης, αλλά κυρίως των Σπαρτιατών με τη στήριξη του καταδικασμένου νεοναζί Κασιδιάρη.

Η Νέα Δημοκρατία, μπορεί να θεωρεί ότι την ωφελεί αυτη η ακροδεξιά μπαχαλοποίηση του Κοινοβουλίου, καθώς και θα μετριάζει τις δικές της (ακρο)δεξιές παραφωνίες και δεν θα επιτρέψει τη συντεταγμένη κριτική στα πεπραγμένα της κυβέρνησης, ωστόσο η έμμεση πριμοδότηση τέτοιων κομμάτων με την ενίσχυση της ατζέντας τους στη δημόσια σφαίρα, μόνο δεινά μπορεί να επιφέρει στη χώρα.

Ο ελληνικός λαός έχει την πικρή πείρα από τα πεπραγμένα της Χρυσής Αυγής και από τη στάση όσων θεώρησαν ότι μπορεί οι φασίστες και οι νεοναζί να “υπάρξουν πιο σοβαροί” και να αποτελέσουν “μαξιλαράκια” για την εξουσία. Το πληρώσαμε ακριβά και με αίμα.

Ο ύπνος του προοδευτικού χώρου

Το εύκολο βέβαια είναι να διαπιστώσουμε ότι η Νέα Δημοκρατία, ευθύνεται και επιχαίρει γι’αυτή την ακροδεξιά στροφή, όπως άλλωστε και διάφορα μεγάλα και μικρά συμφέροντα που χρειάζονται μαντρόσκυλα, που γαυγίζουν στους αδύναμους και φρουρούν τους ισχυρούς.

Υπάρχουν όμως ευθύνες και στον προοδευτικό χώρο πολλών, που δεν θα τις αναλάβουν, διότι την εποχή των Social Media, παραμένουν τυφλωμένοι από τη μεγάλη ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους. Κλεισμένοι σε φούσκες αυτοαποθεώνονται και αυτοθαυμάζονται μηρυκάζοντας τσιτάτα και ερμηνεύοντας την κοινωνία με όρους που δεν έχουν σχέση με τη ζωή των πολιτών.

Όταν οι πολίτες δεν τους ακούν, η συνήθης αντίδραση είναι οι ύβρεις και η κριτική από τον ψηλό θρόνο της μοναδικής αλήθειας χωρίς καμία γείωση. Από το πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε, περάσαμε στο γράφουμε χωρίς να ζούμε, περιμένοντας τα likes.

Το να πλησιάσεις και να καταλάβεις τις τάσεις στην κοινωνία δεν σημαίνει να συντηρητικοποιηθείς ή να βάλεις νερό στο κρασί σου, αλλά να βρεις νέους τρόπους για να πείσεις για το δίκαιο των λόγων σου. Δεν χρειάζεται για παράδειγμα να αποθεώνεις το Τείχος του Έβρου, για να μπορέσεις να αρθρώσεις μια δυο προτάσεις για το προσφυγικό, ακόμα και αν η μη αποθέωση έχει πολιτικό κόστος.

Μόνο η οκνηρία μπορεί να οδηγήσει στην εγκατάλειψη θέσεων ή στη δαιμονοποίηση όσων δεν καταλαβαίνουν “το μεγαλείο σου”.

Όταν μάλιστα αυτή η ανακολουθία έργων και λόγων συναντάται σε πολιτικά πρόσωπα, που ενισχύουν το “όλοι ίδιοι είναι” χωρίς να προτείνουν λύσεις, χωρίς να έχουν όραμα και κυρίως χωρίς να παραμένουν πιστοί σε έναν τρόπο ζωής και μια πολιτική, που βασίζεται στις αξίες της προόδου και της Αριστεράς, ακόμα περισσότεροι πολίτες οδηγούνται στην αγκαλιά των εύκολων λύσεων και του άσπρου-μαύρου.

Η υποχρέωση αντίστασης

Οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί δεν έχουν κανένα νόημα τώρα, γιατί δεν υπάρχει χρόνος. Οι κομματικές ηγεσίες του προοδευτικού χώρου θα πρέπει γρήγορα να κατανοήσουν ότι θα αναγκαστούν να συνομιλήσουν για να αμυνθούν όχι απλώς απέναντι σε αντιλαϊκές πολιτικές αλλά απέναντι στον σκοταδισμό και το φασισμό.

Θα πρέπει να πλησιάσουν τους πολίτες με διάθεση να καταλάβουν, με λύσεις για τη ζωή τους και για τις ανισότητες που τους ταλανίζουν και όχι με το δάχτυλο σηκωμένο και προτάσεις ανεδαφικές που δεν γίνονται πιστευτές από κανέναν.

Το ίδιο ισχύει και για όσους πολίτες αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί, αλλά είτε απέχουν είτε θεωρούν ότι οι μάχες χάνονται και κερδίζονται μπροστά από ένα πληκτρολόγιο.

Χρειάζεται ρεαλισμός, δουλειά, κατανόηση του προβλήματος και ενεργή παρουσία σε κάθε χώρο για να αντιστραφεί μια πορεία που οδηγεί στην περαιτέρω ενίσχυση της ακροδεξιάς στην Ελλάδα και σε ένα μαύρο μέλλον.