Εκφράζει ο Μπογδάνος τη Νέα Δημοκρατία;

Πριν τις εκλογικές αναμετρήσεις της περασμένης χρονιάς, είχαμε αναρωτηθεί αν ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σημερινός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, θα έβαζε υποψήφιο σε ένα φιλελεύθερο κόμμα, τον τότε τηλεπαρουσιαστή Κωνσταντίνο Μπογδάνο.

Ο κ. Μπογδάνος, όταν διεκδικούσε το χρίσμα είχε ήδη πολλά “επιτεύγματα” τοξικότητας στο ενεργητικό του, συνδέοντας χωρίς στοιχεία τον τέως πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα με τη βομβιστική επίθεση κατά του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, μιλώντας για “σταλίνες” και “Μαδούρους”, επιδοκιμάζοντας χρήστη του Twitter, που ονειρευόταν τανκς στην ΕΡΤ, παίζοντας τον ύμνο των SS σε ραδιοφωνική εκπομπή και χύνοντας δάκρυα για τον Ρουπακιά, που όπως είχε πει στον τηλεοπτικό αέρα, “ήταν ράκος στη δίκη για την εν ψυχρώ δολοφονία του Παύλου Φύσσα”. Την απάντηση την έδωσε η ζωή, με τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο να είναι σήμερα βουλευτής.

Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, τις τελευταίες ημέρες έχει κάνει κύρια ασχολία του την στοχοποίηση δημοσιογράφων, μηνύει και προειδοποιεί. Αυτό κομίζει στη δημόσια σφαίρα και στην πολιτική. Μίσος, διχασμό και τη σαμαρική λογική του “μέχρι τέλους”, τη λογική της Ελλάδας του χωροφύλακα. Έτσι πολιτεύεται, έτσι εξελέγη.

Οι νέες “περιπέτειες” του Κωνσταντίνου Μπογδάνου, δεν προκαλούν έκπληξη σε κανέναν. Μια ματιά στην προηγούμενη παράγραφο αρκεί. Αν κάποιος χωρίς εξουσία, έχει τέτοιες πλούσιες επιδόσεις στη χυδαιότητα, όταν βρεθεί σε θέση ισχύος, δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα λιγότερο.

Το ερώτημα λοιπόν πρέπει να ξανατεθεί. Η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, επιδοκιμάζει αυτή τη στάση; Της είναι πολιτικά χρήσιμη;

Αν της είναι πολιτικά χρήσιμη και ο κ. Μπογδάνος παίζει ένα ρόλο, που πλέον δεν μπορούν να παίξουν οι κκ Γεωργιάδης και Βορίδης, τότε η ανοχή της και η επιδοκιμασία δια της σιωπής, είναι αναμενόμενη. Κατακριτέα και μικροπολιτική του αισχίστου είδους, αλλά αναμενόμενη.

Πρόκειται για επιδοκιμασία μιας επικίνδυνης χυδαιότητας και ενός μαύρου παιχνιδιού με τις ακροδεξιές ψήφους. Διότι μπορεί η Χρυσή Αυγή να διαλύθηκε και άρα να μην μπορεί πλέον να είναι “πιο σοβαρή” αν χρειαστεί, αλλά οι ψηφοφόροι της αναζητούν μαντρί και ο Μπογδάνος ίσως ανοίγει ένα σκοτεινό πορτάκι προς τη Νέα Δημοκρατία.

Η κυβέρνηση όμως έχει μπροστά της το δεύτερο κύμα κορονοϊού, τις τεράστιες οικονομικές συνέπειες της υγειονομικής κρίσης, και την οξύτατη κρίση στα ελληνοτουρκικά.

Αν η αμηχανία μπροστά στις δυσκολίες, χρειάζεται “μπογδάνειους αποπροσανατολισμούς”, μίσος και διχασμό, τότε ο εσχάτως και κυνηγός δημοσιογράφων, έχει έναν ρόλο να παίξει, πέρα από το να εξασφαλίζει το προσωπικό του μέλλον στην πολιτική, ψαρεύοντας ψήφους στη λίμνη της ακροδεξιάς.

Αν όμως ο πρωθυπουργός, θέλει να αντιμετωπίσει τις μεγάλες προκλήσεις με σοβαρότητα και όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται, θα χρειαστεί πέρα από σχέδιο, συναίνεση και κοινωνική ηρεμία.

Η σαμαρική προσέγγιση της πολιτικής, της οποίας ο κ. Μπογδάνος προσπαθεί να εμφανιστεί ως κύριος εκπρόσωπος, δεν επιτρέπει κανενός είδους πολιτική συνεννόηση, είναι επικίνδυνη για τον τόπο -ειδικά σε μια τέτοια συγκυρία- και η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να απαντήσει σωστά στο ερώτημα του τίτλου του κειμένου, πριν να είναι αργά.