Μια γειτονική μας χώρα, που κανείς δεν ξέρει πώς τη λένε

Μια γειτονική μας χώρα, αγνώστων λοιπών στοιχείων, βρίσκεται στη νοτιονατολική Ευρώπη με πρωτεύουσα τα Σκόπια. Η πρωτεύουσα πολλές φορές χρησιμοποιείται από πολιτικούς συγκεκριμένης παράταξης, ώστε πρώτον να αναφέρονται στη χώρα, χωρίς να ενοχλούνται αφελείς ψηφοφόροι και δεύτερον να καμώνονται ότι αντιστέκονται ακόμα στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Είναι περίκλειστη χώρα και συνορεύει με το Κόσοβο στα βορειοδυτικά, τη Σερβία στα βόρεια, τη Βουλγαρία στα ανατολικά, την Ελλάδα στα νότια και την Αλβανία στα δυτικά. Όλες χώρες της ίδιας γειτονιάς, αλλά με κανονικά ονόματα.

Είναι ένα από τα διάδοχα κράτη της Γιουγκοσλαβίας, μιας άλλης γειτονικής χώρας, από την οποία δήλωσε την ανεξαρτησία της το 1991.

Η ιστορία της περιοχής ανάγεται στην αρχαιότητα, αρχίζοντας με το βασίλειο της Παιονίας, κράτος Θρακικό. Στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. η περιοχή ενσωματώθηκε στην Περσική Αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών και στη συνέχεια καταλήφθηκε από το Ελληνικό βασίλειο της Μακεδονίας (εδώ δεν χρειάζεται να λέμει γειτονική)  τον 4ο αιώνα π.Χ.

Οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την περιοχή τον 2ο αιώνα π.Χ. και την ενέταξαν στην πολύ μεγαλύτερη επαρχία της Μακεδονίας, που παρέμεινε τμήμα της Βυζαντινής (Ανατολικής Ρωμαϊκής) Αυτοκρατορίας και δέχθηκε συχνές επιδρομές και εποικισμούς Σλαβικών λαών, που άρχισαν τον 6ο αιώνα μ.Χ. Μετά από αιώνες αντιπαράθεσης μεταξύ Βυζαντινής και Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας πέρασε σταδιακά στην Οθωμανική κυριαρχία από τον 14ο αιώνα.

Η ιδέα της ύπαρξης χωριστού σλαβογειτονικού έθνους γεννήθηκε αρχικά σε έναν μικρό κύκλο διανοουμένων Σλάβων στο μεταίχμιο 19ου και 20ου αιώνα. Με τους Βαλκανικούς πολέμους, η περιοχή της Μακεδονίας (πάλι εδώ δεν χρειάζεται να λέμε γειτονική) διανεμήθηκε μεταξύ Βουλγαρίας, Σερβίας και Ελλάδας.

Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο, στην κατεχόμενη από τη Βουλγαρία Μακεδονία του Βαρδάρη αναπτύχθηκε ένα αντιφασιστικό αντάρτικο, που μετά τον πόλεμο οδήγησε στην ίδρυση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της γειτονιάς, ως ομόσπονδης δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.

Το 1991, με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία έγινε ανεξάρτητο κράτος με τη συνταγματική ονομασία “Δημοκρατία της γειτονιάς”, ωστόσο η χώρα είχε καθιερωθεί διεθνώς στον καθημερινό δημόσιο λόγο να αναφέρεται ως “γειτονιά” σκέτο, μετά και τους τραγικούς χειρισμούς πολιτικών, που έκαναν καριέρα πάνω στο Μακεδονικό.

Όταν ήρθε η ώρα για μια συμφωνία που θα έκλεινε οριστικά το ζήτημα για την ονομασία της γειτονικής μας χώρας και επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται τις περισσότερες φορές ως φάρσα, οι ίδιοι πολιτικοί αποφάσισαν να αναθερμάνουν την καριέρα τους και νεότεροι δήθεν φρέσκοι και μετριοπαθείς να εκμεταλλευθούν τα εθνικά θέματα για να κερδίσουν εκλογικά οφέλη. Γνώριζαν ότι και το πρόβλημα θα λυθεί και άλλος θα φορτωθεί το πολιτικό κόστος.

Έτσι οδηγηθήκαμε στα συλλαλητήρια της γειτονιάς, που δεν σταμάτησαν τη Συμφωνία, ωστόσο αποτέλεσαν μια λίμνη για εύκολο ψάρεμα ψήφων.

Η πολεμική κατά όσων υποστήριζαν τη συμφωνία, είχε σαφές εκλογικό αποτέλεσμα, ωστόσο μόλις ο στόχος επετεύχθη το “κράτος απέκτησε συνέχεια”, ο πρωθυπουργός μιας άγνωστης χώρας Ζόραν Ζάεφ, έγινε εξαίρετος συνομιλητής.

Οι προεκλογικά χρήσιμοι μακεδονομάχοι, κάποιοι εκ των οποίων βγήκαν από τα ρούχα τους (και δυστυχώς μας το έδειξαν), κυνηγώντας “εθνοπροδότες”, έμειναν με την υπόσχεση της μάχης κατά “μιας κακής συμφωνίας”.

Συμπέρασμα: Οι προεκλογικές υποσχέσεις και οι κυβερνητικές πράξεις, σπάνια μένουν στην ίδια γειτονιά.