Νόμος είναι το δίκιο του ακροκεντρώου

Κάποτε στην Ελλάδα το πάθος για λογοκρισία, συντριβή του ιδεολογικού αντιπάλου, δολοφονία χαρακτήρων και άλλες ομορφιές, ήταν “προνόμιο” της ακροδεξιάς.

Τα τελευταία χρόνια, μια συμπαγής καλοταϊσμένη ομάδα αλληλοθαυμαζόμενων και αλληλοϋποστηριζόμενων αυλοκολάκων της εξουσίας, φιλοδοξεί να πάρει τα πρωτεία, με τη διαφορά ότι ενώ τους ακροδεξιούς τους βλέπεις από χιλιόμετρα, οι νέοι φανατικοί φοράνε τον μανδύα του “μετριοπαθούς” και μας νουθετούν από τα Φενγκ Σούι σαλονάκια τους.

Ορκίζονται στην πολιτική ορθότητα, έχουν πάντα δίκιο, σιχαίνονται τους φτωχούς και ξοδεύουν τον πολύτιμο χρόνο τους για να συμβουλεύουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν για ψίχουλα, να το βουλώνουν και προς Θεού να μην αντιδρούν.

Οι δήθεν “μετριοπαθείς”, αλλά στην πραγματικότητα ακροκεντρώοι, αποτυχημένοι πολιτευτές σε πολιτικές κινήσεις – σούπα, άχρωμοι δημοσιολογούντες, δήθεν διανοούμενοι με την απέχθεια προς τα λαϊκά στρώματα της χώρας να τους ενώνει, βρήκαν τη γη της επαγγελίας την περίοδο της επιτελικής διακυβέρνησης.

Μέθυσαν από την πρόσβαση στην εξουσία, είδαν πόρτες να ανοίγουν, είδαν υπουργούς να τους χτυπούν φιλικά στην πλάτη και να χαριεντίζονται μαζί τους και την ψώνισαν τόσο πολυ, που θεωρούν ότι έγιναν οι μεγάλοι διδάσκαλοι του γένους.

Όποιος δεν είναι μαζί τους είναι εναντίον τους και όποιος δεν συμφωνεί μέχρι κεραίας με ό,τι λένε, χλευάζεται με έναν ομολογουμένως εξαιρετικό συντονισμό, που φωνάζει από μακριά non paper και πολιτική εντολή.

Έχουν δήθεν σταθερές αρχές, που όμως τις αλλάζουν σαν τα πουκάμισα όταν το απαιτούν οι περιστάσεις. Γι’αυτό παρά την υποτιθέμενη πίστη τους στις φιλελεύθερες αξίες, καταπίνουν αμάσητα από push-backs μέχρι συνέδρια γονιμότητας και από την ακροδεξιά πτέρυγα της κυβέρνησης, μέχρι τον παλαιοκομματισμό, τις γκάφες και το παγωμένο φιάσκο της Αττικής Οδού.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τα εγκλήματα πολέμου του Πούτιν, τους πρόσφερε την ευκαιρία, να φορέσουν και το στέμμα του άμεμπτου σταυροφόρου της Δύσης.

Πήραν μια απολύτως λογική για τον ελληνικό λαό θέση -την καταδίκη του αναθεωρητισμού και των πολεμικών ενεργειών ενός δικτάτορα- για να την μετατρέψουν σε όπλο ενάντια στους ιδεολογικούς αντιπάλους της κυβέρνησης και σε κυνήγι μαγισσών.

Παρά την πολυδιαφημισμένη “μετριοπάθειά” τους, δεν επιτρέπουν καν μια ανάλυση που ξεφεύγει από έναν παρωχημένο μανιχαϊσμό, απορρίπτουν κάθε κριτική προς τις κινήσεις της κυβέρνησης στο Ουκρανικό και θεωρούν “απομονωμένη” την Τουρκία που με την τακτική της, έγινε παράγοντας των διαπραγματεύσεων.

Αποκορύφωμα, το φιάσκο με την ομιλία του προέδρου της Ουκρανίας στη Βουλή. Ο Ζελένσκι μόνο στο δικό μας κοινοβούλιο, έφερε και παρέα μαχητές του ναζιστικού τάγματος Αζόφ.

Με άλλη κυβέρνηση, οι ακροκεντρώοι θα είχαν διαρρήξει τα ιμμάτιά τους για:

1. Την κατάχρηση φιλοξενίας
2. Την ντροπή της επιστροφής του ναζιστικού λόγου στη Βουλή
3. Τους ανεπαρκείς χειρισμούς της κυβέρνησης

Αντίθετα τώρα… απογοητεύθηκαν και ένιωσαν ντροπή για όσους αντέδρασαν, σπεύδοντας μάλιστα να τους χαρακτηρίσουν ως “πουτινικούς”. Καμία έκπληξη. Η δήθεν ευαισθησία τους για τον πόλεμο στην Ουκρανία, δεν είναι παρά μια ακόμα ευκαιρία να φιλήσουν το χέρι που τους ανοίγει πόρτες.

Η επιλογή της κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει ένα διεθνές θέμα και να το μετατρέψει σε ζήτημα εσωτερικής κατανάλωσης, ποντάροντας στον διχασμό, χρειαζόταν και τους κατάλληλους προπαγανδιστές. Οι ακροκεντρώοι ήταν απολύτως έτοιμοι να ανταποκριθούν.