O Μαρκουλάκης, ο κορονοϊός και ένας γάμος σε λεωφορείο

Τα στοιχεία για την εξέλιξη της επιδημίας κορονοϊού στην Ελλάδα, δείχνουν ότι τα μοντέλα που προέβλεπαν 1000 κρούσματα τη μέρα, με ό,τι αυτό σημαίνει για τους διασωληνωμένους και τον αριθμό των θυμάτων, δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα. Προς τα εκεί οδεύουμε.

Περισσότερο ακόμα και από το πρώτο κύμα, όταν το σοκ μιας βγαλμένης από θρίλερ απειλης, αλλά και οι εικόνες από τη γειτονική Ιταλία μας έκαναν να πειθαρχήσουμε, είναι τεράστια η σημασία αυτή τη στιγμή του να παραμείνει κανείς σοβαρός, είτε έχει θέση ευθύνης, είτε όχι.

Το δυστύχημα είναι, ότι ακριβώς την πιο κρίσιμη στιγμή, η Πολιτεία και οι έχοντες την εξουσία έχουν βαλθεί να πρωταγωνιστήσουν σε μια μαύρη κωμωδία, που όμως θα έχει πραγματικά θύματα αν συνεχίσουν έτσι. Η ασόβαρη αντιμετώπιση μιας τέτοιας κρίσης, κοστίζει. Κοστίζει ζωές.

Είδαμε λοιπόν τα εξής τραγελαφικά μέσα σε λίγες μέρες:

Tον αναπληρωτή υπουργό Μετανάστευσης Γιώργο Κουμουτσάκο να μεταλαμβάνει τη Θεία Κοινωνία (και να φωτογραφίζεται για να το γνωρίζουν οι πιστοί – ψηφοφόροι), με άλλο μέλος της κυβέρνησης να τον “αδειάζει” σε απευθείας μετάδοση.

Η κυβέρνηση απλώς εύχεται οι εκκλησίες να μην αποδειχθούν εστίες εξάπλωσης του κορονοϊού τους επόμενους μήνες, βασιζόμενη προφανώς στο ότι με απόφαση της ΔΙΣ ήδη από τον Μάρτιο, ο ιός δεν μεταδίδεται μέσω της Θείας Κοινωνίας. Παραμένει πάντως ευθύνη της Πολιτείας να εμποδίσει τους πολίτες της να συναντήσουν νωρίτερα τον δημιουργό τους, ακόμα και αν τον λατρεύουν.

Σε μια άλλη στιγμή βγαλμένη από σατιρική εκπομπή, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ευχαρίστησε μέσω Facebook τον πρωθυπουργό, την υπουργό Πολιτισμού και τον ΓΓ Σύγχρονου Πολιτισμού, για το ότι δεν έκλεισαν τα θέατρα και “πήραν πάνω τους ένα στοίχημα, ενάντια στις εισηγήσεις όλων των υγειονομικών“.

Ας παραβλέψουμε ότι λαμβάνονται αποφάσεις, με τηλεφωνήματα και προσωπικές επαφές. Οι αυλοκόλακες θα εκλείψουν, όταν εκλείψουν οι αυλές και οι αρχηγοί, που αρέσκονται στην κολακεία.

Ποιο είναι το στοίχημα, που πήραν πάνω τους οι δεχόμενοι τις ευχαριστίες του κ. Μαρκουλάκη; Ανοιχτά θέατρα και ό,τι γίνει; Τζογάρουν με την εξάπλωση του κορονοϊού;

Δεύτερον, και ακόμα πιο ανησυχητικό. Τι σημαίνει “ενάντια στις εισηγήσεις των υγειονομικών”. Κανείς δεν θέλει να κλείσουν τα θέατρα, ούτε να μη γίνονται συναυλίες, -να γίνονται με τήρηση κανόνων ασφαλείας- ωστόσο αν οι ειδικοί το ζητούν, με ποιο επιχείρημα απορρίπτεται η άποψή τους; Με ένα τηλεφώνημα του Μαρκουλάκη;

Και αν οι υγειονομικοί δεν εισακουστηκαν για τα θέατρα, μήπως δεν τους ακούν και για άλλα ζητήματα; Πού πήγε η εμπιστοσύνη στους ειδικούς, που αποδείχθηκε επιτυχημένη συνταγή τους πρώτους μήνες της επιδημίας στην Ελλάδα;

Περιστατικά σαν και αυτά, έρχονται να προστεθούν στη γενικότερη αίσθηση που υπάρχει ότι βαδίζουμε χωρίς σχέδιο.

Άνοιξαν τα σχολεία, χωρίς τελικά να υπάρξει πρόβλεψη για τάξεις με μειωμένο αριθμό μαθητών όπου αυτό χρειάζεται και αφού άνοιξαν και διασκεδάσαμε με τις μάσκες – αλεξίπτωτα, άρχισαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, λόγω κρουσμάτων κορονοϊού.

Ανακοινώνονται αποσπασματικά και τοπικά μέτρα, με στόχο να αποφευχθεί το “lockdown”, λες και το ζήτημα είναι το πολιτικό κόστος και όχι η αποφυγή μιας κατάστασης που θα θυμίζει Ιταλία και Ισπανία. Τα μέτρα αυτά μάλιστα στερούνται συνοχής, μπερδεύουν τους πολίτες και ρίχνουν νερό στο μύλο των “ψεκασμένων”.

Μπορεί για παράδειγμα μια τάξη να έχει πάνω από 20 μαθητές, στα λεωφορεία να συνωστίζονται (και να διαπληκτίζονται) καθημερινά δεκάδες άνθρωποι, αλλά σε γάμους κηδείες και βαφτίσια μπορούν να πάνε μέχρι 20.

Οι αντιφάσεις έρχονται να προστεθούν στο τεράστιο λάθος του σήματος χαλάρωσης που δόθηκε από την κυβέρνηση το καλοκαίρι με το χωρίς σχέδιο άνοιγμα του τουρισμού.

Στο πρώτο κύμα κορονοϊού στην Ελλάδα, ήταν ξεκάθαρο τι ήθελε να κάνει η κυβέρνηση. Είχαν εξηγηθεί και τα μέτρα και ο στόχος. Αυτός ήταν ο λόγος -μαζί με το φόβο βέβαια- που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών πειθάρχησε.

Αυτή τη στιγμή, η υγειονομική κρίση έχει μπει στη ζυγαριά με ιερείς, φίλους που γκρινιάζουν, ιδιοκτήτες καταστημάτων, επιχειρηματίες και το πολιτικό κόστος που θα έρθει στο άκουσμα της λέξης “lockdown”.

Οι ζυγαριές όμως όταν έχουμε μπροστά μας την πιθανότητα να θρηνήσουμε εκατοντάδες θύματα, θα πρέπει να μπαίνουν στο ντουλάπι.

Η κυβέρνηση μπορεί ακόμα και τώρα να προλάβει τα χειρότερα. Έχει στην πραγματικότητα τη στήριξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δια στόματος του αρχηγού της συντάσσεται με τις προτάσεις των ειδικών, έχει πολιτικό κεφάλαιο να θυσιάσει και κυρίως έχει την ιστορική ευθύνη να προστατέψει τον πληθυσμό και να ενισχύσει όσους πληγούν οικονομικά, από τα νέα περιοριστικά μέτρα.

Αν συνεχίσει τις παλινωδίες και την επικοινωνιακή διαχείριση, το μέγεθος της τραγωδίας θα είναι τέτοιο, που το αφήγημα περί “ατομικής ευθύνης”, σε λίγο καιρό θα εκλαμβάνεται μόνο ως ύβρις.