Ορφάνεψε η Ρωμιοσύνη

Ο Μίκης Θεοδωράκης, έφυγε πλήρης ημερών,  έχοντας αφήσει παντοτινό αποτύπωμα στην παγκόσμια μουσική.

Θα γραφτούν πολλά για το τεράστιο ταλέντο του, το μεγάλο έργο του, την πολιτική του διαδρομή και πάλι όσα και αν πούμε, όσα και να γράψουμε δεν θα φτάνουν για να αποτυπώσουν το μέγεθός του.

Έζησε όπως ήθελε, ελεύθερος και δημιουργικός και πάντα στις μεγάλες στιγμές σκοτεινές ή φωτεινές του ελληνικού 20ου αιώνα ήταν “παρών” είτε με την πολιτική του συμμετοχή, είτε με τα τραγούδια του.

Θα του οφείλουμε για πάντα το ότι έβαλε την ποίηση στα σπίτια των απλών ανθρώπων.

Θα του οφείλουμε για πάντα το ότι με τη μουσική του έντυσε τα όνειρα του λαού για ελευθερία και ότι για τις ιδέες του αγωνίστηκε, σε εποχές όπου το να υπερασπίζεσαι τα λόγια σου με τα έργα σου σήμαινε κυνηγητό, φυλακή και εξορία.

Οι Έλληνες ανταπέδωσαν την αγάπη που πήραν από αυτόν και θα συνεχίσουν να το κάνουν, ακούγοντας τη μουσική του και κρατώντας τον για πάντα στην καρδιά τους.

Και αν στο τέλος της πολιτικής του διαδρομής υπήρξε αντιφατικός και δέχθηκε δίκαιη κριτική, κανείς δεν θα μπορούσε να σβήσει την ταύτιση του με τους λαϊκούς αγώνες.

Άλλωστε ο ίδιος με την επιστολή του προς τον ΓΓ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, που δημοσιεύθηκε μετά το θάνατό του, ζήτησε κάτι που δικαιούται:

“Τώρα στο τέλος της ζωής μου, την ώρα των απολογισμών, σβήνουν απ’ το μυαλό μου οι λεπτομέρειες και μένουν τα “Μεγάλα Μεγέθη”. Έτσι βλέπω ότι τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια μου τα πέρασα κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ. Για το λόγο αυτό θέλω να αφήσω αυτόν τον κόσμο σαν κομουνιστής.”

Φεύγει σαν κομουνιστής και σαν παγκόσμιος Έλληνας, τόσο μεγάλος και τόσο προσιτός.

Τον αποχαιρετούμε με σεβασμό.