Όταν ο Άδωνις καταδίκασε τον Σαμαρά

H καταδίκη του “ακροδεξιού λαϊκισμού” από τον κ. Άδωνι Γεωργιάδη, στην ομιλία του στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, θα μπορούσε να ρίξει από τα σύννεφα, οποιονδήποτε τρίτο την παρακολουθούσε, αν δεν λάμβανε υπόψη ότι ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης, δεν έχει πρόβλημα όταν χρειάζεται να γίνεται… Μαρξιστής.

Δεν αναφερόμαστε φυσικά στον Μαρξισμό του Καρόλου Μαρξ, αλλά σε αυτόν του Γκραούτσο Μαρξ, ο οποίος συνήθιζε να λέει “αυτές είναι οι αρχές μου, αν δεν σου αρέσουν έχω και άλλες”.

Είναι φανερό ότι ο κ. Γεωργιάδης, εκ της θέσεώς του, από κυνηγός μεταναστών έγινε κυνηγός επενδύσεων -κάτι ασφαλώς θετικό- οπότε απομακρύνεται από τον ακροδεξιό λαϊκισμό στο μεταναστευτικό/προσφυγικό, τον οποίο είχε υιοθετήσει όχι μόνο ο ίδιος αλλά όλη η Νέα Δημοκρατία προεκλογικά.

Η παραδοχή από τη Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση, ότι το μεταναστευτικό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα και ότι οι απλοϊκές λύσεις της ακροδεξιάς, είναι εθνικά επιζήμιες, είναι ασφαλώς μια βάση για να δοθεί η δύσκολη μάχη της διαχείρισης του ζητήματος.

Ωστόσο, όταν καλλιεργείς τον ακροδεξιό λαϊκισμό ως αντιπολίτευση, θα κληθείς να τον αντιμετωπίσεις ως κυβέρνηση.

Ένα μέλος της κυβέρνησης, είναι λογικό να κατανοεί ότι η ρητορική του μίσους, ο λαϊκισμός όσον αφορά το μεταναστευτικό και τη Συμφωνία των Πρεσπών και η υποδαύλιση των παθών, μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει στη θητεία της.

Είναι αναμενόμενο να συντάσσεται με τον επικεφαλής της κυβέρνησης Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος προτιμά την κεντροδεξιά προσέγγιση, την ηρεμία και την αποφυγή άσκοπων συγκρούσεων.

Η ομιλία του κ. Γεωργιάδη, προηγήθηκε αυτής του Αντώνη Σαμαρά.

Αν κάποιος ήθελε να προσδιορίσει το τι είναι ο λαϊκισμός σε ζητήματα όπως το μεταναστευτικό, για τον οποίο μίλησε ο κ. Γεωργιάδης, δεν έχει παρά να ακούσει την ομιλία του πρώην πρωθυπουργού.

Τα “λάθρο-” έδιναν και έπαιρναν, χρησιμοποιήθηκε ο όρος “εισβολή”, έγινε το απαραίτητο “χάιδεμα” των “αν σας αρέσουν να τους πάρετε σπίτι σας” και φυσικά έγιναν και παρατηρήσεις για τον τρόπο που χειρίζεται η σημερινή κυβέρνηση τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Ο κ. Σαμαράς εμφανίστηκε σαν καμικάζι της ακροδεξιάς σε ένα συνέδριο χωρίς πολλές αναταράξεις, καθώς το τέλος της πολιτικής του διαδρομής δεν είναι αυτό που είχε φανταστεί.

Ο κ. Μητσοτάκης, προφανώς έχοντας γνώση της πρόσφατης ιστορίας, απέφυγε να του δώσει οποιοδήποτε αξίωμα και δεν θα κάνει και το μεγάλο λάθος να τον προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μια θέση για προσωπικότητες που ενώνουν και όχι για πρόσωπα που διχάζουν.

Είναι βέβαιο ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν θα είχε κανένα δισταγμό να επαναλάβει το “αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων” του 1993 αν μπορούσε.

Όταν όμως ακόμα και ο πιο φανατικός οπαδός σου, καταδικάζει όσα πρεσβεύεις είναι ίσως ώρα να σκεφτείς αυτό που έλεγε ο Μαρξ για την επανάληψη της ιστορίας ως φάρσα. Όχι ο Γκραούτσο. Ο Κάρολος.