Τα θανάσιμα αμαρτήματα του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα

Η εικόνα άξιζε όσο χίλιες λέξεις. Αδύνατον να την αγνοήσεις και να μην τη σχολιάσεις.

Διαδηλωτές του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, κατάφεραν από τη μιά να τιμήσουν την εργατική Πρωτομαγιά, από την άλλη να τηρήσουν τις αποστάσεις και τους κανόνες υγιεινής της νέας πραγματικότητας.

Ήταν ένας ομολογουμένως πολύ έξυπνος τρόπος να απειθαρχήσουν με πειθαρχία και αυτό ήταν το πρώτο θανάσιμο αμάρτημα που διέπραξαν, αναγκάζοντας τρολ από όπου και αν προέρχονται, να επιτεθούν. Άλλοι από αλλεργία για τις διαδηλώσεις και άλλοι (δυστυχώς) από φθόνο.

Το αμάρτημα λοιπόν ήταν η δύναμη της εικόνας. Δεν μπορούσαν πια τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα να αγνοήσουν τη συγκέντρωση ως ένα θέαμα βαρετό και συνηθισμένο.

Έπρεπε να ασχοληθούν με το ζόρι, με κάτι που μύριζε viral με το καλημέρα. Ποιος ήταν ο τρόπος που βρήκαν; Μουχλιασμένα αστεία για τη Βόρεια Κορέα και την “άσχημη εικόνα” της πειθαρχίας.

Τι και αν έχουμε περάσει 2 μήνες αυτολιβανιζόμενοι για την πειθαρχία που δείχνουμε (και καλά κάνουμε) στα μέτρα περιορισμού μετακινήσεων, τα οποία θα αρθούν τη Δευτέρα. Η πειθαρχία έγινε ξαφνικά και για μία μέρα, εικόνα ολοκληρωτικού καθεστώτος.

Το δεύτερο θανάσιμο αμάρτημα του ΠΑΜΕ, ήταν ότι πράγματι τήρησε τις αποστάσεις. Θα ήταν βούτυρο στο ψωμί κάθε εχθρού οποιασδήποτε διαμαρτυρίας, μια ανεύθυνη στάση, με τους διαδηλωτές τον έναν πάνω στον άλλον και τα συμπεράσματα θα ήταν εύκολα και ομοιόμορφα απλωμένα σε ΜΜΕ και κοινωνικά δίκτυα.

“Οι εχθροί του λαού με τα επικίνδυνα αιτήματα, βάζουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία. Στο πυρ το εξώτερον αυτοί και οι διεκδικήσεις τους”.

Το τρίτο θανάσιμο αμάρτημα του ΠΑΜΕ, είναι ότι υπενθύμισε πως είναι διαφορετικό πράγμα, η ενότητα και η σύμπνοια, για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού και διαφορετικό το “σφάξε με αγά μου να αγιάσω”.

Εδώ και πολλές εβδομάδες, έγινε μια σπουδαία προσπάθεια. Με καλό συντονισμό  και σωστές αποφάσεις από την Πολιτεία και συμβουλές από τους ειδικούς, πετύχαμε κάτι σπουδαίο: την αντιμετώπιση του πρώτου κύματος κορονοϊού στην Ελλάδα, με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες και τη μη κατάρρευση του ΕΣΥ.

Αυτό όμως το κεφάλαιο είναι διαφορετικό, από τις οικονομικές συνέπειες του κορονοϊού και από τις κοινωνικές αντιδράσεις που θα προκαλέσει η ύφεση και η αύξηση της ανεργίας στη χώρα. Όσοι νομίζουν ότι ο φόβος για τον κορονοϊό, θα γεμίσει το πιάτο του άνεργου και ότι δεν θα υπάρχουν κριτική και αντιδράσεις, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Όσοι θεωρούν ότι ο κορονοϊός, θα εξαφανίσει τις ταξικές διαφορές ή θα αποκρύψει ότι οι ασθενέστεροι θα πληγούν βάναυσα και σίγουρα περισσότερο από τους έχοντες και θα το δεχθούν αδιαμαρτύρητα, κάνουν μεγάλο λάθος.

Το τέταρτο θανάσιμο αμάρτημα, είναι ότι ανάγκασε ξανά διάφορους υποτίθεται φιλελεύθερους να περιγράψουν έστω μέσω αστεϊσμών, ένα μεγάλο τους όνειρο.

Το εφιαλτικό όνειρο ενός κράτους με κάθε συγκέντρωση διαμαρτυρίας ή κινητοποίηση απαγορευμένη. Δεν το λένε ξεκάθαρα, διότι αυτοπροσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι και υπερασπιστές των δικαιωμάτων του ενεργού πολίτη, που γι’αυτούς είναι ο άνθρωπος, που βγαίνει έξω μόνο για να ψωνίσει, ώστε να έχει κάτι να μασουλάει όταν διαβάζει αστειάκια για οικογένειες που θα μπορούσαν να κόψουν τον φραπέ για να αγοράζουν μάσκες και να γλυτώσουν το πρόστιμο.

Γιατί κουράζονται τόσο πολύ; Ας γράψουν απλώς “ο θάνατός σου η ζωή μου”. Σίγουρα θα βρεθούν κάποιοι να γελάσουν από τον βουλιαγμένο καναπέ τους.