Το χρέος του επιτελικού κράτους

H παρούσα κυβέρνηση, εξελέγη τον Ιούλιο του 2019 με την υπόσχεση της δημιουργίας ενός επιτελικού κράτους. Το αφήγημα προφανώς λειτούργησε και σε συνδυασμό με την κυβερνητική φθορά του ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Δημοκρατία πέτυχε μια ευρεία νίκη, εξασφαλίζοντας ισχυρή πλειοψηφία στη Βουλή.

Μπορούσε επομένως με τη δική της ισχύ και την αντιπολίτευση ζαλισμένη μετά από τη βαριά ήττα, να κάνει αυτό που υποσχέθηκε. Να προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα επιτελικό κράτος.

Ποιος πολίτης δεν θέλει άλλωστε την Πολιτεία αρωγό του και όχι αντίπαλο στην καθημερινότητά του; Ποιος δεν επιθυμεί τα προβλήματα να λύνονται γρήγορα και είτε μένει στο Μενίδι,είτε στην Εκάλη να απολαμβάνει υπηρεσίες υψηλού επιπέδου, τις οποίες  χρηματοδοτεί μέσω των φόρων του; Ποιος πολίτης δεν θέλει αξιωματούχους με ικανότητες και ενσυναίσθηση, ώστε να μπορεί να νιώθει πολίτης ευρωπαϊκής χώρας και όχι μπανανίας;

Δυστυχώς το επιτελικό κράτος, παρέμεινε υπόσχεση και αυτό διαπιστώνουν οι πολίτες, όποτε χρειάζεται να αποδειχθεί η ύπαρξή του.

Όταν πριν από ένα χρόνο, εφαρμόστηκε το πρώτο lockdown λόγω της πανδημίας, όλοι αναγνώρισαν ότι πάρθηκαν οι σωστές αποφάσεις στο σωστό χρόνο. Η χώρα έκλεισε και όταν θα ερχόταν η ώρα να ξανανοίξει, θα χρειαζόταν το πραγματικό σχέδιο. Το σχέδιο ενός επιτελικού κράτους. Η αποτυχημένη συνέχεια είναι γνωστή σε όλους.

Όπου δοκιμάστηκε το “νέο μοντέλο διακυβέρνησης”, τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά με αποκορύφωμα την κακοκαιρία Μήδεια.

Η χιονόπτωση ήταν πράγματι ισχυρή, αλλή η πρόβλεψη των μετεωρολόγων γνωστή από μέρες και το κράτος ξανά απροετοίμαστο. Θα ήταν παράλογο να περιμένουμε ότι δεν θα δημιουργηθούν προβλήματα από την κακοκαιρία. Δεν ψέγει κανείς την κυβέρνηση γι’αυτό. Όμως το να μένουν άνθρωποι για μέρες χωρίς ρεύμα, θέρμανση και νερό σημαίνει ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν βελτιώθηκε παρά τις προεκλογικές δεσμεύσεις. Σε τι δηλαδή διαφέρει το επιτελικό κράτος, από τα προηγούμενα; Η αναγνώριση από τον ίδιο τον πρωθυπουργό για το πινγκ πονγκ των ευθυνών και η παραδοχή των προβλημάτων που παραμένουν όσον αφορά στα δίκτυα υποδομής, είναι ενδεικτική.

Μπορεί τα κυβερνητικά στελέχη, όταν προσπαθούν να δικαιολογήσουν λάθη και αστοχίες να αναφέρονται στην προηγούμενη διακυβέρνηση, αλλά έτσι ομολογούν ότι απέτυχαν οι ίδιοι. Οι προηγούμενοι κρίθηκαν στις εκλογές.

Τώρα κρίνονται αυτοί που κυβερνούν και δεσμεύθηκαν για ένα άλλο κράτος, για αποτελεσματικότητα, γρήγορες και σωστές αποφάσεις.

Δυστυχώς για τους πολίτες, το μόνο που δημιουργήθηκε είναι ένα συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας, με κύριο σκοπό την αναπαραγωγή της ισχύος του και με θηριώδη επικοινωνιακή υποστήριξη.

Αυτό οδήγησε όχι μόνο στο να εγκαταλειφθεί στην πράξη η ιδέα του επιτελικού κράτους, αλλά και στην απομάκρυνση των επιτελών και του ίδιου του επικεφαλής τους από την πραγματικότητα. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η διαχείριση της επίσκεψης στην Ικαρία και η παραβίαση των υγειονομικών κανόνων, παρουσία του κ. Μητσοτάκη, την ώρα που σε Αττική και Θεσσαλονίκη οι πολίτες έπρεπε να γυρίσουν στα σπίτια τους ή η φωτογραφία στο Da Capo; 

Η επικοινωνιακή διαχείριση και η μικροπολιτική, αργά η γρήγορα συναντούν τη σκληρή πραγματικότητα. Αν η Ικαρία ήταν κηλίδα στην πρωθυπουργική εικόνα, οι 36 και πλέον ώρες χωρίς ρεύμα σε πολλές περιοχές της Αττικής είναι ρωγμή στο βασικό αφήγημα με το οποίο η σημερινή κυβέρνηση εξελέγη. Το σημαντικό όμως δεν είναι οι ρωγμές και οι κηλίδες. Είναι ότι αυτή η νοοτροπία, πλήττει τελικά τους πολίτες, που δεν βλέπουν βελτίωση στην καθημερινότητά τους.

Εφόσον η κυβέρνηση έχει μπροστά της άλλα 2,5 χρόνια, οφείλει έστω και τώρα, να βάλει στην άκρη το μοντέλο αναπαραγωγής της εξουσίας, που οδηγεί από τη μία αποτυχία στην άλλη και να επανέλθει στη δέσμευση με την οποία κέρδισε τις εκλογές. Εκτός βέβαια και αν το “επιτελικό κράτος”, ήταν απλώς ένα σύνθημα κατάληψης της εξουσίας και επομένως ο σκοπός του έχει ήδη επιτευχθεί από τον Ιούλιο του 2019.