“Μάθαμε” τον ΛΕΞ

Με τη συναυλία του ΛΕΞ ήταν σαν δύο ομάδες ανθρώπων να αλληλοκοιτάχτηκαν για πρώτη φορά, προκαλώντας έκπληξη/φοβο/απορία ο ένας στον άλλον. Απ’ τη μία μεριά ήταν όλοι αυτοί που αγνοούσαν τι σημαίνει “ΛΕΞ”, “ραπ”, “αντεργκράουντ”, και όλη αυτήν τη δυναμική που αυτά κουβαλούν μαζί τους, και απ’ την άλλη μεριά ήταν αυτοί που είπαν “καλά, δεν ξέρατε ότι υπάρχουμε; Αλήθεια τώρα;”.

Και προχωρούσε επιφυλακτικά ο ένας προς τον άλλον, σαν να βρισκόταν ο ένας στο έδαφος και ο άλλος να κατέβαινε από τη σκάλα κάποιου διαστημόπλοιου.

Υπήρξαν βέβαια και αυτές οι περιπτώσεις ανθρώπων που σου έκαναν εκνευριστικά ξεκάθαρη τη βαθιά πίστη που είχαν πώς αυτή η προσποιητή άγνοια θα τους προσέδιδε και κάποιου είδους ανωτερότητα.

“-Μα καλά, τι είναι αυτό το λεξ. -Γκούγκλαρε το αν όντως δεν ξέρεις, μη μας ζαλίζεις (αλλά ξέρεις, οπότε μη μας ζαλίζεις γενικά)”.

Αυτούς τους εξαιρούμε και μένουμε στους ειλικρινείς, την έκπληξη των οποίων πράγματι την ένιωσα -και την έζησα.

Συγγενής μου, όχι πολύ πάνω από 40, όντως δεν τον είχε ξανακούσει και νόμιζε ότι το ραπ περιορίζεται στον Trannos και τα στιχάκια που μαθαίνει απ’ έξω ο πιτσιρικάς του για να μας τα απαγγέλει όποτε μαζευόμαστε για να γελάμε -κάτι μεταξύ σχολικού ποιήματος και μπατλ ραπ.

Στην προσπάθεια να του εξηγήσω, είδα ότι σε δύο σημεία χώλαινε η επικοινωνία μας: πρώτον, είχε μικρή επαφή με τα social media και δεύτερον δεν ενδιαφερόταν και τόσο για το φρέσκο, για αυτό που συμβαίνει τώρα, εν προκειμένω, καλλιτεχνικά. Οπότε δεν υπήρχε περίπτωση κάτι να έχει πέσει στο μάτι του τυχαία -όπως θα συνέβαινε αν είχε Instagram πχ- και δεν υπήρχε περίπτωση να ψάξει και μόνος του μια μουσική που δεν θα την πρόσφερε απλόχερα το ραδιόφωνο ή η τηλεόραση.

Οπότε πράγματι γι’ αυτόν θα ήταν δύσκολο να ξέρει τι συμβαίνει σήμερα στον χώρο του ελληνικού χιπ χοπ. Ίσως μάθει όταν μεγαλώσει ο γιος του και ακούει πιο “σοβαρό” ραπ, αλλά αυτό ακόμα αργεί.

“Χαίρω πολύ” θα μου πει κάποιος, “αυτό το ξέραμε, τα mainstream media δεν παίζουν αυτού του είδους τη μουσική”. Ναι, αλλά φέτος είχαμε για πρώτη φορά την πλέον απτή απόδειξη ότι κάτι τεράστιο συμβαίνει υπογείως, κάτι που περνάει κάτω από το ραντάρ διάφορων καναλιών, φτάνοντας όμως σε χιλιάδες αυτιά. Και η απόδειξη ήταν η συναυλία του ΛΕΞ στη Νέα Σμύρνη.

Μέχρι τώρα είχαμε τα views στο YouTube, τα streams στο Spotify, -μετρήσιμα ποσοτικά όλα αυτά, δεν λέω, αλλά ένα γεμάτο γήπεδο δίνει μία άλλη δυναμική αποτύπωση της κατάστασης.

Βέβαια, με τόσο κόσμο πια στο Facebook και στο Instagram, θα ήμασταν αφελείς αν θεωρούσαμε ότι αυτή η μουσική δεν περνάει και από mainstream κανάλια. Εξακολουθούν να θεωρούνται εναλλακτικά όλα αυτά; Μου φαίνεται δύσκολο. Ακόμη πάντως δεν έχουν τη μονολιθικότητα και τον συντηρητισμό των παραδοσιακών μέσων, παρότι τα προσεγγίζουν σιγά σιγά σε μαζικότητα.

Το σημαντικό όμως εδώ είναι ότι σήμερα το αντεργκραουντ δεν χρειαζεται mainstream διαύλους, όχι απλά για να βγει προς τα εξω, αλλά για να κατακτήσει τον κόσμο. Πριν 30 χρόνια, όσο καλός μουσικός κι αν ήσουν, όσο fanbase κι αν είχες χτίσει μέσω μικρών εταιρειών, χρειαζόσουν μία μεγάλη να προωθήσει το label σου ή να σου επανακυκλοφορήσει τα άλμπουμ για να κατακτήσεις το σύμπαν.

Και όχι μόνο στη μουσική. Αν του Μπουκόφσκι τα διηγήματα παρέμεναν σε μια τοπική αντεργκράουντ εφημερίδα του Λος Άντζελες ονόματι Open City, πιθανότατα να μην τον μαθαίναμε ποτέ. Κάποιος τα μάζεψε και τα έβγαλε μέσα από έναν μεγαλύτερο δίαυλο. Ε, αυτό σήμερα δεν το χρειάζεται το χιπ χοπ, δεν το χρειάζεται ο ΛΕΞ.

Οι 20.000 άνθρωποι που μαζεύτηκαν στη Νέα Σμύρνη προκάλεσαν αμηχανία. Έγιναν προσπάθειες να εξηγηθεί το “φαινόμενο” με πολιτικούς όρους, βαφτίστηκε ακόμη και ως φυσική προέκταση κάποιου ήδη υπάρχοντος κοινωνικού ρεύματος. Ο χρόνος θα το δείξει αν ισχύει. Το μόνο σίγουρο μέχρι στιγμής είναι ότι για άλλη μία φορά τα mainstream media απέτυχαν ως πάροχοι επαρκών αναπαραστάσεων και προβολών της πραγματικότητας. Ένα μεγάλο κομμάτι της συνεχίζει να τους διαφεύγει. Δεν έχουν τη διάθεση ή τα μέσα να το συλλάβουν; Λίγη σημασία έχει πια. Ο κόσμος έχει φύγει μπροστά και το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να αρχίσουν να τρέχουν μπας και τον προλάβουν.LEJ