Μάχη για το όνομα στην μαρκίζα της κεντροαριστεράς

Είναι θλιβερός ο τρόπος με τον οποίο τα απομεινάρια ενός αυτοαποκαλούμενου κεντρώου χώρου μαλώνουν πάνω από τα ερείπια των προηγούμενων πολιτικών επιλογών τους. Με επίκεντρο ένα “τοξικό” ΠΑΣΟΚ, άνθρωποι που κανονικά δεν θα είχαν τίποτε να χωρίσουν, αδυνατούν να βρουν μια φόρμουλα συνεννόησης.

Το ότι δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν, είναι μια κυριολεξία. Ψηφοφόροι δεν τους απέμειναν και πάρα πολλοί για να τους μοιράσουν. Στις τελευταίες εκλογές ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ψήφισαν λιγότεροι από 600.000 άνθρωποι. Οι εκτιμήσεις όμως των δημοσκόπων έκτοτε, καταγράφουν μια ραγδαία μείωση αυτού του αριθμού. Ίσως να μην εμπίπτει στα όρια του γνωστού συνθήματος “δεν γεμίζετε ταξί”, δεν μοιάζει όμως ικανός για να εξασφαλίσει σε αμφοτέρους κοινοβουλευτική παρουσία.

Ιδεολογικά είναι δύσκολο να χωρίσουν κάτι. Όχι γιατί δεν υπάρχουν διαφορές. Κυρίως διότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να ορίσει κανείς ιδεολογικά τον χώρο του, σε μια κοινωνία όπου οι ιδεολογίες έχουν ξεφτίσει προ πολλού. Δεξιές Κυβερνήσεις εφήρμοζαν για χρόνια αριστερές πολιτικές. Αριστερές Κυβερνήσεις κινούνται κατά περίσταση στα όρια του φιλελευθερισμού. Με τους πολίτες να είναι περισσότερο “απολιτίκ” από ποτέ, ουδείς πιστεύει σε θεωρητικές πολιτικές προσεγγίσεις. Πολλώ δε μάλλον στην εξειδίκευσή τους.

Η επιλογή τους να απευθυνθούν στον “κεντρώο” χώρο είναι ενδεχομένως σωστή με όρους marketing, ακόμη και αν οι ίδιοι δεν ανήκουν ενδεχομένως εκεί. Το λάθος που κάνουν είναι να πιστεύουν με απόλυτο τρόπο ότι οι ίδιοι και μόνον αυτοί εκφράζουν το κέντρο και όσοι θέλουν να συστρατευθούν μαζί τους, οφείλουν να μετακινηθούν προς το μέρος τους. Οι ίδιοι δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν ούτε ένα μικρό βηματάκι, αυτό δηλαδή που απαιτείται για τη μεταξύ τους σύγκλιση. Εξυπακούεται φυσικά ότι παρά τις διαβεβαιώσεις τους, δεν είναι διατεθειμένοι να αφουγκραστούν την κοινωνία.

Ο κεντρώος χώρος, μπορεί να απαξιώθηκε με την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και το παλαιότερο φλερτ της ΝΔ με ακροδεξιούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ “μεγάλωσε” γυρίζοντας την πλάτη στο κέντρο και απευθυνόμενος σε ακραία -ενδεχομένως εκδικητικά- ένστικτα των ψηφοφόρων. Τώρα όμως που “έκατσε η σκόνη”, το κέντρο ξαναγίνεται σταδιακά η πολύφερνη νύφη για τα κόμματα εξουσίας. Η “πολιτική του μέσου ψηφοφόρου” ξαναγίνεται η μοναδική διέξοδος για τα -κακά τα ψέματα- τελματωμένα πολιτικά κόμματα.

Πασχίζουν λοιπόν να ψαρέψουν από την ίδια δεξαμενή με τους δύο μεγάλους μονομάχους. Ενδεχομένως να ελπίζουν ότι η κρίση θα αποδυναμώσει τα κόμματα εξουσίας (όπως συνέβη με το ΠΑΣΟΚ) και θα τους δώσει ξανά μια ευκαιρία. Προς το παρόν όμως δεν υπάρχει χώρος για να ρίξουν την πετονιά τους, όταν οι άλλοι δύο ψαρεύουν με δυναμίτη. Για ποικιλία, έχει εμφανιστεί και ένα κόμμα που διεκδικεί το χώρο με τον τίτλο του. Πρόκειται για την Ένωση Κεντρώων.

Θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς ότι όλες αυτές οι δυσκολίες μπορούν να αποτελέσουν κίνητρο για την ανασύσταση του κεντρώου χώρου, γύρω από τα -κατα δήλωση- πιο συγγενή πολιτικά μορφώματα. Το βασικό ωστόσο είναι να εμπνεύσουν τους πολίτες ότι μπορούν να φέρουν κάτι καινούριο στην πολιτική. Διότι “παλαιό”, υπάρχει πολύ και για κάθε γούστο. Δεν μπορούν όμως να το κάνουν με παλαιά στελέχη, ξεθωριασμένα συνθήματα και ευκαιριακές πολιτικές τοποθετήσεις. Σίγουρα δεν μπορούν να το κάνουν όσο τσακώνονται για το όνομα στη μαρκίζα. Οι μετριοπαθείς πολίτες δεν νοιάζονται ούτε για τον Σταύρο, ούτε για τη Φώφη ούτε για τον Θεοχαρόπουλο. Δεν νοιάζονται για κανέναν, παρά μόνο για ρεαλιστικές λύσεις στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).