Με δάκρυα στο Μάτι

Είναι μια τραγωδία που κλείστηκε μέσα μας. Και το καλοκαίρι ο εφιάλτης θα ζωντανεύει. Με κάθε μεγάλη πυρκαγιά θα αναζωπυρώνονται οι φόβοι ότι μπορεί και πάλι να υπάρξουν νεκροί, ακόμη και 101 νεκροί. Παιδιά με τους γονείς τους, η γιαγιά και ο παππούς, ζευγάρια αγκαλιασμένα, οικογένειες και παρέες, εγώ, εσύ και εμείς. 

Η εκατόμβη στο Μάτι ήταν πολύ κοντά μας. Κάποιος αγαπημένος ή απλώς γνωστός μας ήταν εκεί, το πολύ φίλος του φίλου μας, πάλεψε, σώθηκε, έχασε την περιουσία του, τη ζωή του, τον γείτονα ή κάποιον δικό του. Όλοι μαζί χάσαμε τη βεβαιότητα ότι τα καλοκαιρινά μπάνια είναι πάντα ευτυχία, ότι το μεγάλο κακό δεν μπορεί να συμβεί σε εμάς έτσι ξαφνικά, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να το αποφύγουμε.

Εχουν υπάρξει και άλλες πολύνεκρες φυσικές καταστροφές. Ομως αυτή τη φορά ήταν όλα διαφορετικά. Η φωτιά απλώθηκε παντού πολύ γρήγορα, οι άνθρωποι εγκλωβίστηκαν σε μια μικρή πυκνοδομημένη και πολεοδομικά άναρχη περιοχή, δεν είχαν διέξοδο ούτε χρόνο για να αναζητήσουν τρόπο σωτηρίας, δεν είχαν καθοδήγηση, ενημέρωση, προστασία. 

Το εισαγγελικό πόρισμα επιβεβαιώνει αυτό που ξέραμε: Ελλειμματική οργανωτική και διοικητική δομή, χάος συναρμοδιοτήτων, γραφειοκρατική φρενίτιδα, υπηρεσιακό μπάχαλο, αυτοδιοικητική ανεπάρκεια, κυβερνητική σύγχυση – όλα τα υλικά για την παραγωγή μιας καταστροφής. 

Το επικοινωνιακό φιάσκο ήταν το μικρότερο κακό. Τα λάθη που δεν αναγνωρίστηκαν, η συγνώμη που δεν αρθρώθηκε, η live σύσκεψη-παρωδία, η προσπάθεια απόκρυψης της πραγματικότητας και κατασκευής εξωπραγματικών αιτίων, όλα αυτά φαίνονται λίγα μπροστά στην επιχειρησιακή και πολιτική ευθύνη για την τραγωδία. 

Δεν έχει και μεγάλη σημασία η κομματική καπηλεία που επιχειρείται, τα προπαγανδιστικά παιχνίδια και η προσπάθεια οικειοποίησης του πένθους από πονηρούς πολιτευτές. 

Δεν έχουν σημασία τα λόγια ούτε τα κείμενα για όσους έφυγαν και για όσους τους θρηνούν. 

Αυτό που ίσως έχει σημασία είναι ότι τα ακραία καιρικά φαινόμενα θα εντείνονται ενώ υπάρχουν πολλοί 65χρονοι που θα κάψουν ξανά ξερόχορτα και κλαδιά φέτος το καλοκαίρι και δεν υπάρχει σχέδιο και μηχανισμός πολιτικής προστασίας που να εγγυάται την αποτροπή μιας νέας τραγωδίας. Ενα σχέδιο εκκένωσης για να είναι επιτυχημένο πρέπει να έχει προετοιμαστεί, να υπάρχουν ομάδες και αρχηγοί, να ξέρει ο κόσμος από πριν τι πρέπει να κάνει, από πού θα φύγει και πού θα πάει αν βρεθεί στην ανάγκη. Πόσο μάλλον πρέπει να είναι σαφές ποιος παίρνει την απόφαση και ποιος την εκτελεί. Και φυσικά δεν έχει συζητηθεί καν πώς μπορεί να αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις της αυθαίρετης δόμησης, πώς μπορούν να προληφθούν καταστροφές από καταστάσεις που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή, τι μπορεί να περισωθεί στο φυσικό μας περιβάλλον. 

Στο Μάτι κάηκαν ζωντανοί οι φίλοι και οι γνωστοί μας, αυτοί που είναι σαν εμάς, αυτοί που θα μπορούσαμε να είμαστε στη θέση τους. Γι αυτό και πόνεσε πολύ. Δεν είχαμε τη δυνατότητα της γρήγορης λήθης που ταιριάζει με την εποχή. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε. Και γι αυτό κανείς απ όσους εμπλέκονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δεν μπορεί να ξεφύγει.