Μια διαγραφή: Η πρώτη… μεγάλη επιτυχία του ΠΑΣΟΚ!

Το ΠΑΣΟΚ είναι στη δημόσια συζήτηση το τελευταίο διάστημα για δύο θέματα.

Το πρώτο είναι η δημοσκοπική καχεξία του. Παρά την πολύ ευνοϊκή συγκυρία(μεγάλη πτώση και των δύο βασικών αντιπάλων του, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ), βλέπει και τα δικά του ποσοστά να κατρακυλάνε. Και δεν μπορεί να το αποδώσει σε κάτι «στημένο», διότι και πριν από τις δημοσκοπήσεις δεν τα πήγε καλά ούτε στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση (ευρωεκλογές). Παρά και την τότε ευνοϊκή συγκυρία, το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη …κατόρθωσε να  έρθει τρίτο, πίσω και από τον υπό διάλυση ΣΥΡΙΖΑ του πολιτικού γίγαντα Στέφανου Κασσελάκη.

Το δεύτερο θέμα, για το οποίο μας απασχολεί από χτες το ΠΑΣΟΚ, είναι η διαγραφή ενός στελέχους του, ούτε κάν βουλευτή. Η διαγραφή έγινε για μια δήλωση, ούτε κάν για κάποια πράξη. Δηλαδή, έγινε  για έκφραση γνώμης. Η διαγραφείσα υπονόησε ότι το ΠΑΣΟΚ, αντί να έχει τις κεραίες του στραμμένες προς τα αριστερά, κάνει πολιτική φοβούμενο μήπως το ενοχοποιήσει η ΝΔ ότι  επιδιώκει συνεργασία με δυνάμεις από τα αριστερά του.

Είναι, όμως, αυτό λόγος για διαγραφή; Μπορεί να διαγραφεί  η πεποίθηση που υπάρχει σε ένα μεγάλο  κομμάτι ψηφοφόρων ότι η εμμονή στην «αυτόνομη» πορεία και ο αποκλεισμός των συνεργασιών το μόνο αποτέλεσμα που παράγει είναι η καθήλωση του κόμματος, η απομάκρυνσή του από κάθε ενδεχόμενο εκλογικής νίκης και εντέλει η εξυπηρέτηση των στόχων της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη;

Ακόμα κι  αν ο κ. Ανδρουλάκης και οι συν αυτώ έχουν αποφασίσει να βαδίσουν μέχρι τέλους αυτήν τη καταστροφική πορεία, έχουν δικαίωμα να διαγράψουν  όποια άλλη άποψη, που είναι στον αντίποδα της δικής τους;

Η ανασφάλεια είναι κακός σύμβουλος. Και δεν ξεπερνιέται με την άρνηση της πραγματικότητας. Ο κ. Ανδρουλάκης δεν υπονομεύεται από οποιαδήποτε δήλωση οποιουδήποτε στελέχους, που έχει πολιτικά χαρακτηριστικά. Το  αν το σημερινό ΠΑΣΟΚ κάνει πολιτική επειδή η ΝΔ το τραβάει από το «δεξιό πέτο» είναι μια πολιτική διαπίστωση. Την οποία συχνά-πυκνά φροντίζει να την επιβεβαιώνει η σημερινή ηγεσία του, επιλέγοντας την πολιτική των ίσων αποστάσεων και του διμέτωπου. Κάθε φορά που  ο κ. Ανδρουλάκης λέει κάτι εναντίον της ΝΔ και του Μητσοτάκη φροντίζει να το ισορροπεί με  μια αντίστοιχη επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.

Έχει αποδώσει κάτι αυτή η επιλογή; Όχι. Και δεν μπορεί να αποδώσει, το δείχνουν όλα τα στοιχεία. Κυνηγώντας κάποιους «κεντρώους» , που βγάζουν σπυριά και μόνο στο άκουσμα της προοπτικής συνεργασίας προς τα αριστερά, το ΠΑΣΟΚ αυτοπαγιδεύεται.  Διότι αυτοί οι «κεντρώοι» το μόνο που επιδιώκουν είναι να το οδηγήσουν σε συνεργασία(ξανά) με τη ΝΔ του Μητσοτάκη.

Αυτό είναι το πολιτικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ μετά το 2012. Οι μεγάλες μάζες των ψηφοφόρων, που το έκαναν μεγάλο και το εγκατέλειψαν σταδιακά μετά το 2009, το θεωρούν παρακολούθημα της ΝΔ. Γι’ αυτό και δε μπορεί να τις προσελκύσει, παρά και την πολυδιάσπαση και την εκλογική καταστροφή του άλλοτε μεγάλου ΣΥΡΙΖΑ. Οι ψηφοφόροι αυτοί απέχουν, είναι στα σπίτια τους. Και χωρίς αυτούς κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν μπορεί να νικήσει τη ΝΔ. Το μόνο που θα καταφέρει το ΠΑΣΟΚ με τη μυωπική πολιτική που έχει επιλέξει θα είναι αυτό που κατάφερε και στις ευρωεκλογές: τότε νικήθηκε από τον Κασσελάκη, τώρα θα νικηθεί από την μονοπρόσωπη Πλεύση της Ζωής.

Όλα αυτά δεν αποτρέπονται με  κινήσεις απελπισίας  όπως είναι οι διαγραφές. Αυτές προδίδουν απλώς την ανασφάλεια. Και η ανασφαλής ηγεσία το μόνο που  μπορεί να «πετύχει» είναι να διατηρήσει για λίγο τις καρέκλες της. Για λίγο.

Αν αυτό είναι «επιτυχία», οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους…