Μια νέα Ελλάδα… με παλιά μυαλά

Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος εδώ και καιρό προσπαθεί να φορτώσει όλα τα σημερινά προβλήματα στην διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου στην δεκαετία του ’80.

Ταυτόχρονα όμως, σε απόλυτη δυσαρμονία με αυτόν τον συλλογισμό, αναζητά εναγωνίως το νέο ΠΑΣΟΚ και τον νέο Ανδρέα στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου ποτέ δεν κέρδισε την εμπιστοσύνη των φίλων του ΠΑΣΟΚ γι’ αυτό πριν ακόμα εκλεγεί, τον είχαν απορρίψει.

Ενδόμυχα όλοι έχουν δίκιο, ο Ανδρέας Παπανδρέου εκτός από τα ανθρώπινα ελαττώματα του, ήταν ακριβώς αυτό που ταίριαζε απόλυτα στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα και το ΠΑΣΟΚ το ιδανικό κόμμα που μπορούσε να συνδυάσει τις μόνιμες ‘αριστερές’ ανησυχίες ενός λαού που πάντα ήταν μπερδεμένος μεταξύ ανατολής και δύσης.

Το να κατηγορούμε τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ, είναι σαν να κερδίσαμε ένα μεγάλο ποσό στο καζίνο και στην συνέχεια αντί να αξιοποιήσουμε τα κέρδη μας, συνεχίσαμε μέχρι να χάσουμε και την τελευταία δραχμή.

Το ίδιο συνέβη και με την έκρηξη ανόδου στο χρηματιστήριο το 1999.

Σε αντίθεση με το σήμερα όπου οι υπεύθυνοι έχουν δεσμεύσει τα χρήματα όλων των Ελλήνων που συνέχισαν τυφλά να εμπιστεύονται τις προοπτικές της Ελληνικής οικονομίας, τότε όλοι είχαν την δυνατότητα να πάρουν τα κέρδη τους και να κάνουν την ζωή τους.

Αντίθετα η ανθρώπινη απληστία στην οποία μαζί με τον φόβο στηρίζετε όλο το χρηματιστηριακό σύστημα, οδήγησε την πλειοψηφία αυτών που συμμετείχαν στην καταστροφή.

Ζούμε λοιπόν το παράδοξο φαινόμενο, του να κατηγορούμε το ΠΑΣΟΚ και τον τότε αρχηγό του και παράλληλα να θέλουμε την αναβίωση του από τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το ερώτημα είναι, μπορεί να γίνει ο Τσίπρας ο νέος Ανδρέας;, προσωπικά έχω αμφιβολίες, γιατί ενώ έχει την διάθεση να το πετύχει, δεν έχει τα τυπικά προσόντα που είχε ο έμπειρος σε πολλά πράγματα Ανδρέας, που εκτός του ότι μεγάλωσε ζώντας μέσα σε ένα περιβάλλον που του έδινε απλόχερα εμπειρίες, στην Αμερική έζησε τα πάντα, από καθηγητής σε πανεπιστήμιο, μέχρι καταστάσεις που δεν θα ήταν ιστορικά σωστό να τις αναφέρουμε σήμερα παριστάνοντας τον γνώστη.

Το βασικό προσόν του Αλέξη, είναι ότι δεν έχει αντίπαλο, ο Μεϊμαράκης δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ενσαρκώσει το νέο πρόσωπο που ζητάει ο κόσμος από την πολιτική, ο Λαφαζάνης, είναι μερικά χρόνια πίσω, γιατί αν πηγαίναμε σε τοπικό νόμισμα το 2009 σήμερα θα είχαμε μεγαλύτερες πιθανότητες να είχε ξεπερασθεί η κρίση, ενώ αν το κάνουμε αύριο με κυβέρνηση Λαϊκής ενότητας, απλά θα έχουμε ολική καταστροφή.

Βέβαια κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, αλλά αυτή είναι η γνώμη μου.

Το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά δεν υπάρχει και όπως συνέβη με την ΝΔ, κάποιοι δεν ήθελαν να χρεωθούν την εκλογική καταστροφή.

Το Ποτάμι δεν αποτελεί βέβαια κόμμα εξουσίας, η ΧΑ όσο και να την σπρώχνουν κάποια κέντρα που επηρεάζουν τις λαϊκές μάζες, δύσκολα θα ξεπεράσει το 10%.

Οι ΑΝΕΛ θα παλέψουν για να μπουν στην βουλή, ενώ το ΚΚΕ, στην καλύτερη περίπτωση, ίσως αυξήσει 1-2 μονάδες την δύναμη του          

Αρκετοί ποντάρουν στην είσοδο του Λεβέντη με καλό ποσοστό, κάτι που δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς, είμαστε ικανοί για τα πάντα, ακόμα και πρωθυπουργό να τον κάνουμε, το θέμα είναι πρέπει να μπαίνει στην βουλή όποιος κατά καιρούς έχει πει πέντε σωστά πράγματα;, ποιες είναι οι υποδομές του κόμματος κεντρώων, αμφιβάλλω αν είναι περισσότερες από κάτι κόμματα, όπως το κόμμα κυνηγών.

Ο Τσίπρας λοιπόν το έχει πιάσει το νόημα, ο Ελληνικός λαός όμως αδυνατεί να το πιάσει και ζητάει μόνιμα εκδίκηση από μία αποτυχημένη σχέση του παρελθόντος αντί να την ξεχάσει και να προσπαθήσει να δημιουργήσει κάτι καινούργιο, γιατί δεν μπορώ να δεχθώ ότι δεν υπάρχουν Έλληνες που θα μπορούσαν να αλλάξουν την κατάσταση, απλά έχουν βολευτεί στην σιγουριά τους.

Πάντως θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν ότι σαν άνθρωποι στις σχέσεις μας δεν κάνουμε πάντα και τις σωστότερες επιλογές, τα ‘καλύτερα παιδιά’ συνήθως μένουν στο περιθώριο από αυτούς που πάντα επιλέγουν με επιφανειακά κριτήρια.

Το τελευταίο στάδιο της κρίσης δεν θα είναι η Χρυσή Αυγή όπως προβλέπουν κάποιοι, αλλά η στροφή στον Θεό για να μας σώσει από αυτά που οι ίδιοι δημιουργήσαμε.

* Αυτοί που χάθηκαν στα 27… Κώστας Ζουγρής: Συγγραφέας, μουσικός παραγωγός, συνδημιουργός του site  #apotis4stis5, κατέχει μαζί με τον Γιάννη Πετρίδη το παγκόσμιο ρεκόρ της μακροβιότερης καθημερινής ραδιοφωνικής εκπομπής Άπό τις 4 στις 5 στο Α΄ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ της ΕΡΤ .