Μια ΠΑΟΚτσού θυμάται

Στα νιάτα μου, κάθε δεύτερη Κυριακή ανέβαινα Θεσσαλονίκη για να πάω στην Τούμπα. Όμορφα χρόνια, ξένοιαστα, γλεντούσαμε πολύ και δουλεύαμε σκληρά – ναι, υπήρχαν δουλειές τότε – κι είχαμε λεφτά για ξόδεμα. Πήγαινα από το Σάββατο, διανυκτέρευα στο τότε Μακεδονία Παλάς κι επέστρεφα στη δουλειά μου Δευτέρα πρωί με την πρώτη πτήση.

Στην Τούμπα πηγαίναμε παρέα με έναν αγαπημένο συνάδελφο και Θεσσαλονικιό ως το μεδούλι τον Ανδρέα Τύρο που ήταν κριτικός κινηματογράφου στο ΒΗΜΑ.

Κυριακή από νωρίς στο γήπεδο και το χειμώνα αγοράζαμε σαλέπι για να ζεσταθούμε. Όχι πως νιώθεις κρύο όταν είσαι 25 χρονών, μάλλον πιο πολύ για το τελετουργικό το κάναμε.

Και για το άθλημα.

Αυτό το παρεξηγημένο άθλημα που – εκτός από ταλέντο – θέλει μυαλό, θέλει ψυχραιμία, θέλει στρατηγική.

Μόνο όσοι έζησαν τα χρόνια εκείνα του ΠΑΟΚ μπορούν να σας περιγράψουν την ατμόσφαιρα τότε στην Τούμπα. Μια ατμόσφαιρα γιορτής, λαχτάρας και προσμονής.

Ούτε αστυνομικά μέτρα τότε, ούτε τίποτα. Δεν υπήρχε λόγος, χαλαρά μπαίναμε, χαλαρά βγαίναμε. Το γήπεδο βλέπεις, ήταν γήπεδο όχι αρένα. Δεν χυνόταν αίμα, άντε κανένα μπουκάλι ξώφαλτσο από θερμόαιμο οπαδό.

Όταν καθόσουν στην κερκίδα, έβλεπες γύρω σου πατεράδες με παιδιά στον ώμο. Έβλεπες μαθητές, ζευγαράκια, παππούδες, καλαμπουρτζήδες, ζοχαδιασμένους, φανατικούς, άσχετους είδα φως και μπήκα, οργανωμένους, έβλεπες και τί δεν έβλεπες.

Δεν ήταν όλα ρόδινα. Όμως οι συμπλοκές συνήθως περιορίζονται σε κάποιους που έρχονταν στα χέρια γιατί ο διαιτητής δεν σφύριξε το πέναλτι. Χαζομάρες που τέλειωναν με μπινελίκια και με δυο τρεις που έμπαιναν ανάμεσα να τους χωρίσουν.

– Έλα ρε μαλάκα.

– Τι κάνεις εκεί ρε μαλάκα.

– Αφού είναι μαλάκας ο άνθρωπος, ρε μαλάκα.

– Κοφ’το κι εσύ ρε μαλάκα, γαμώ το στανιό μου.

Το στανιό μου. Το σπίτι μου. Το φελέκι μου. Της θείας σου. Της αδελφούλας σου. Της μάνας σου – εκεί με τη μαμά τους πάντα χόντραινε η φάση.

Και βέβαια το μνημειώδες:

«Πού θα πάει δεν θα περάστε τα Τέμπη, ρε αλήτες»;

Οι πιο πολλοί είχαν και χιούμορ. Ακόμα θυμάμαι τον σπουδαίο διεθνή μας τον Γιώργο Κωστίκο με το – πρωτοφανές για την εποχή – σκουλαρίκι στο αυτί, να τον αποθεώνουν αποκαλώντας τον “μοδίστρα”: τον λάτρευαν αλλά αυτό το κωλοσκουλαρίκι δεν μπορούσαν να το ανεχτούν με τίποτα.

Σε μας τις λιγοστές γυναίκες, σπανίως έδιναν σημασία. Τόσα χρόνια στα γήπεδα, παρενόχληση μια δυο φορές μόνο έτυχε να μου συμβεί. Πιο πολύ κινδύνευα στο δρόμο για τη δουλειά, ή τα βράδια που γύριζα στο σπίτι παρά στην Τούμπα.

Και μιλάμε για δεκαετίες του 80-90 όπου η σεξουαλική παρενόχληση και η βία κατά των γυναικών ήταν σε ημερησία διάταξη.

Μια φορά μόνο καθώς πήγαινα στη θέση μου, θυμάμαι έναν υπέροχο νεαρό που μόλις τον προσπέρασα γύρισε και μου είπε:

«Να χαθώ στα μάτια σου, κορίτσι μου».

Ούτε με άγγιξε ο άνθρωπος, ούτε συνέχισε: αυτό είναι φλέρτ, καταλάβατε μερικοί; Τα άλλα όλα είναι βία.

Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που πήραμε πρωτάθλημα για δεύτερη φορά στην ιστορία του ΠΑΟΚ.

9 Ιουνίου 1985 με αφόρητο καύσωνα στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης. Παίξαμε με Πανιώνιο και φέραμε ισοπαλία, ενώ την ιδια ώρα ο αντίπαλός μας για τον τελικό Παναθηναϊκός του Γιάτσεκ Γκμοχ έτρωγε τα μούτρα του με μια ισοπαλία στο ματς με τον Πιερικό. 

Ο ΠΑΟΚ τη χρονιά εκείνη, δεν είχε καμιά ήττα ως γηπεδούχος ενώ και εκτός έδρας είχε πάει πολύ καλά. Καινούργιος τότε στη διοίκηση ο Πέτρος Καλαφάτης έφερε για προπονητή τον Βάλτερ Σκοτσικ. Ο θρυλικός Κούδας (που αξιώθηκα να τον δω να παίζει έστω προς το τέλος) είχε ολοκληρώσει την λαμπρή του σταδιοδρομία.

Παρ’ όλα αυτά, μελανές σελίδες υπήρχαν και τότε, όπως τα σοβαρά επεισόδια που έγιναν ανάμεσα σε Ολυμπιακούς και ΠΑΟΚτσήδες κοντά στην Αλαμάνα. Κι άλλα πολλά.

Αυτόν τον ΠΑΟΚ αγάπησα, αυτός με συντρόφεψε στα νιάτα μου, με αυτόν μεγάλωσα. Με τον Κούδα. Τον Σαράφη. Τον Σκαρτάδο. Τον Κωστίκο. Τον Δημόπουλο, τον Ιωσηφίδη, τον Βασιλάκο.

Τον ΠΑΟΚ των τελευταίων δέκα χρόνων με τα κουμπούρια, από επιλογή, έπαψα να τον παρακολουθώ.

• Εμείς οι παλιοί τους λίγους φονιάδες που κρύβονται πίσω από το όνομα του ΠΑΟΚ και σκοτώνουν νέα παιδιά δεν τους ανεχόμαστε.
• Τις οργανωμένες συμμορίες που σπέρνουν τον τρόμο και το θάνατο κραδαίνοντας λοστούς, μαχαίρια και πιστόλια, δεν θα τις δεχθούμε ποτέ.
• Στην πλειοψηφία των φίλων του ΠΑΟΚ δεν θα επιβληθούν ποτέ νεοναζί και χρυσαυγίτες, φασιστόμουτρα και πληρωμένοι μπράβοι.
• Θα αντιστεκόμαστε πάντα στη βρώμα τη δυσωδία, τον υπόκοσμο, τους μακονομάχους που εγκληματούν στο όνομα της ομάδας.
• Εμείς αυτόν τον ΠΑΟΚ των λίγων δεν τον θέλουμε. Όπως δεν θα τον ήθελαν όλοι οι θρύλοι που έγραψαν ιστορία φορώντας την ασπρόμαυρη φανέλα του.

Δεν είναι ΠΑΟΚτσήδες αυτοί. Είναι φονιάδες. Είναι νεοταξικά αποβράσματα του κοινού ποινικού δικαίου που παρασύρουν νέα παιδιά στην χρυσαυγίτικη ιδεολογία τους, στη βία, στην καταστροφή και στον θάνατο.

«Εμφανίζονται κάτω από τον μανδύα μιας φανέλας και μιας ομάδας. Αλλά δεν είναι οπαδικές οι διαφορές. Είναι φασίστες. Δεν κρύβονται κιόλας. Βγάζουν στα social media ξεκάθαρα αυτό που πιστεύουν. Όταν ακούς συνθήματα όπως “μαχαίρι στην καρδιά του κάθε αντιφασίστα“, αυτό έχει ξεκάθαρη πολιτική προέλευση.

«Οι ομάδες που δρουν στα σχολεία είναι οργανωμένες φασιστικές ομάδες και φαίνονται από τον τρόπο που λειτουργούν απέναντι σε μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς. Δηλαδή θέλουν με κάθε τρόπο να τρομοκρατήσουν και να απειλήσουν. Μπαίνουν στα σχολεία με σκοπό να πολλαπλασιάσουν αυτή τη δραστηριότητά τους.

Πολλοί απ’ αυτούς, μαθητές και εξωσχολικοί, εμφανίστηκαν και με μανδύα αρνητή της πανδημίας, αρνητή της μάσκας και του εμβολίου.»

Θανάσης Κοκονάς, Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γονέων Κεντρικής Μακεδονίας.

• Όλοι θυμόμαστε τα επεισόδια στο 1ο-2ο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης τον Σεπτέμβριο του 2021. Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτό είναι το σήμερα μιας μεγάλης ομάδας που έγραψε Ιστορία στον ελληνικό αθλητισμό και στις καρδιές των φιλάθλων.
• Όλοι θυμόμαστε την επίθεση στο αντιεξουσιαστικό στέκι «Libertatia» μετά το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών, το 2018.
•  Όλοι θυμόμαστε τον 28χρονο Τόσκο Μποζατζίσκι που δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όταν παρασύρθηκε από μισθωμένο ΙΧ επιβατικό αυτοκίνητο που οδηγούσε μια 27χρονη που καταδικάστηκε σε εφτά χρόνια φυλακή ΜΟΝΟΝ.

Αυτό είναι το τώρα του ΠΑΟΚ. Αυτό είναι το σήμερα της αγαπημένης μας ομάδας.

Αν με τέτοια κατάντια θα υπάρχει αύριο δεν το ξέρουμε.

Λογικά θα υπάρχει.

Γιατί σε αυτή τη χώρα το Κακό δεν τιμωρείται σχεδόν ποτέ.

Στη μνήμη του Άλκη Καμπανού. Που φώναζε “σας παρακαλώ μη με χτυπάτε άλλο”.

Και κανένας δεν τον άκουσε.