Μια ζωή με νόημα

Ο θάνατος ενός κοντινού προσώπου μάς αποδιοργανώνει και μας βάζει να σκεφτούμε τόσο εκείνον που έφυγε όσο κι εμάς τους ίδιους που μένουμε με τη θλίψη της απώλειας. Όταν μάλιστα ο θάνατος είναι αναπάντεχος, φαντάζει τραγικότερος, άδικος και ανελέητος, θυμίζοντάς μας ότι κανείς δεν είναι άτρωτος και ούτε μπορεί να επιλέξει ή να ελέγξει τη στιγμή που θα έρθει το τέλος. Ωστόσο, σε κάθε απώλεια αναδύεται παράλληλα και η έννοια του νοήματος της ζωής. Του νοήματος που μπορεί να είχε η ζωή για εκείνον που έφυγε, αλλά και για όσους μένουν πίσω.

Ο ξαφνικός και αδόκητος χαμός του Τζανέτου Αντύπα, κοινωνικού λειτουργού, προέδρου της Praksis και αντιπρόεδρου του Συνδέσμου Κοινωνικών Λειτουργών Ελλάδας (ΣΚΛΕ), ξυπνά μέσα μας τη θλίψη και τον φόβο του θανάτου, αλλά πάνω από όλα, θέλω να πιστεύω, μας κάνει να αναλογιζόμαστε το νόημα μιας ζωής διαρκούς κοινωνικής προσφοράς. Γιατί μια τέτοια, γεμάτη ζωή έζησε ο Τζανέτος. Κοινωνικός λειτουργός με όλη τη σημασία των λέξεων, αγωνίστηκε για την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου, την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ενδυνάμωση των ανθρώπων που βρίσκονται σε κίνδυνο. Επέλεξε να βρίσκεται δίπλα σε αυτούς που βρέθηκαν στον δρόμο, σε αυτούς που άφησαν την πατρίδα τους κυνηγημένοι από τη φρίκη του πολέμου, σε όσους αρνείται η κοινωνία να δεχτεί γιατί έχουν διαφορετικό χρώμα, φυλή, φύλο, γλώσσα, θρησκεία ή ταυτότητα. Βρέθηκε δίπλα σε εκείνους που νοιώθουν ότι έχουν χάσει την αξιοπρέπεια τους ή κινδυνεύουν να την χάσουν και προσπάθησε να τους πείσει ότι αξίζει να ζουν.

Ο Τζανέτος Αντύπας μπορούσε να ανταποκρίνεται με ευαισθησία στις ανάγκες των άλλων ανθρώπων, να εκφράζει τα συναισθήματά του και ιδιαίτερα τον ενθουσιασμό και την αγάπη του, αλλά και να κάνει πράξη τα οράματά του με δέσμευση. Ήταν κοντά στους συνεργάτες του, και μαζί δημιούργησαν μια σημαντική οργάνωση που πρόσφερε και συνεχίζει να προσφέρει πολύ σημαντικό έργο στην ελληνική κοινωνία. Η ανθρωπιά, η ζεστασιά του, το χιούμορ του και η αποφασιστικότητά του έκαναν πολλούς να θέλουν να δουλέψουν μαζί του, να είναι στην παρέα του. Ενθάρρυνε τους ανθρώπους να αναλάβουν πρωτοβουλίες και τους υποστήριζε στα δύσκολα, σηκώνοντας και ο ίδιος πάνω του ευθύνες, χωρίς να φοβάται να εκτεθεί σε προσωπικούς κινδύνους για πιθανές αποτυχίες και ματαιώσεις. Συνέχισε να μάχεται με αυτοπεποίθηση και χιούμορ ακόμη και στις δύσκολες στιγμές. Το έργο του έγινε γνωστό σε πολλούς ανθρώπους μέσα και έξω από τα σύνορα της χώρας και ο Τζανέτος βραβεύθηκε για την προσφορά του.

Ο Τζανέτος πίστευε ότι είναι υποχρέωση μας να παραμείνουμε αλληλέγγυοι, δίπλα στους ανθρώπους που χάνουν την πίστη τους στη ζωή, βοηθώντας τους να ξαναβρούν το νόημα και την αξίας της, να ανακτήσουν την αξιοπρέπειά τους. Αυτό ήταν το νόημα της δικής του ζωής που θα εξακολουθήσει να μετουσιώνεται σε πράξη μέσα από το έργο που αφήνει να συνεχίσουν οι συνεργάτες του.

*Ο Χαράλαμπος Πουλόπουλος είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Κοινωνικής Εργασίας στο Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης.