Μικρομάγαζα οι άλλοι, μονότερμα ο Μητσοτάκης…

Σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή της πολιτικής μας ζωής, αν ένα κυβερνητικό κόμμα έχανε 13 μονάδες από το ποσοστό του μέσα σε ένα χρόνο, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης θα έλεγε στον πρωθυπουργό: «Παραιτηθείτε, δεν έχετε πλέον λαϊκή νομιμοποίηση να κυβερνήσετε».

Αλλά στη σημερινή Ελλάδα, που η ΝΔ το Κυριάκου Μητσοτάκη δέχεται ένα ηχηρό χαστούκι από τους ψηφοφόρους, ουδείς τολμάει να το πει αυτό. Διότι απλούστατα δεν υπάρχει ούτε αρχηγός ούτε αντιπολίτευση.

Και το φαινόμενο αυτό είναι πρωτοφανές στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Στο μισό αιώνα της, που συμπληρώνεται φέτος, ουδέποτε μια κυβέρνηση φαινόταν κυρίαρχη ακόμα και όταν υπέστη μεγάλη ήττα, όπως σήμερα. Όμως, ο κ. Μητσοτάκης είναι πολύ τυχερός άνθρωπος. Κατά το κοινώς λεγόμενον, γεννάνε και τα κοκόρια του. Διότι οι άλλοι δεν έχουν ούτε  κότα ούτε φωλιά για να γεννήσει.

Ας προσέξουμε τι συνέβη σ’ αυτές τις ευρωεκλογές:

Πρώτον, ο Μητσοτάκης και οι συν αυτώ τις μετέτρεψαν σε εθνικές(βουλευτικές) εκλογές, προβάλλοντας το ψευδές επιχείρημα ότι κινδυνεύει η «σταθερότητα». Οι ψηφοφόροι έγραψαν την κινδυνολογία στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και ανταπέδωσαν: διέγραψαν το 41% των περσινών εκλογών, πέταξαν στα σκουπίδια το 33% των προηγούμενων ευρωεκλογών και τους φιλοδώρησαν με το 28%. Κανονικό κάζο.

Δεύτερον, ακόμα και το ισχνό 28% είναι πλασματικό. Διότι διαμορφώθηκε με ένα μπαράζ ομοιόμορφων «προβλέψεων» και «εκτιμήσεων» ότι η ΝΔ «έχει πιάσει τον στόχο του 33%». Υπάρχουν δημοσκόποι, εκλογολόγοι και αναλυτές που την παραμονή των εκλογών έλεγαν στο πανελλήνιο ότι η ΝΔ «μπορεί να πιάσει και το 35%». Και έσπασαν τα μούτρα τους. Αυτό δεν είναι επιστημονική προσέγγιση,  είναι  ανικανότητα (επιεικώς) ή, το χειρότερο, απόπειρα διαμόρφωσης του εκλογικού αποτελέσματος.

Τρίτον, δια γυμνού οφθαλμού ήταν ορατό ότι μεγάλες κατηγορίες ψηφοφόρων θα έριχναν πολλά φάσκελα στην κυβέρνηση. Αλλά δεν υπήρχε ένα κόμμα της αντιπολίτευσης να πάρει πάνω του αυτήν τη δυσαρέσκεια και να την μετουσιώσει σε πολιτική πράξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη είναι ένα μόρφωμα χωρίς χρώμα, χωρίς έρμα και χωρίς μπούσουλα. Ο αρχηγός είναι ένα εισαγόμενο, άσχετο με την ελληνική πραγματικότητα, πρόσωπο. Γίνεται ένας πρώην θαυμαστής και υποστηρικτής του Μητσοτάκη και επικριτής του Τσίπρα να γίνει αρχηγός του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ; Να που έγινε. Και έφτιαξε μερικές στρατιές φανατικών, που είχαν πιστέψει ότι με τα βιντεάκια του ΤikTok και την επίδειξη του πλούτου του ο αρχηγός αυτός «πάει για πρωθυπουργός». Το ίδιο είχε καταφέρει και ο Πολάκης στις προηγούμενες εκλογές: έγραφε διάφορες μπούρδες στο Facebook  και οι τυφλωμένοι «πολακιστές»  τις αποθέωναν. Το ίδιο έκαναν σήμερα και οι τυφλωμένοι «κασελακιστές».

Τέταρτον, ενώ συνέβαιναν όλα αυτά στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ, θα έλεγε κανείς ότι θα μπορούσε να μπει σφήνα το ΠΑΣΟΚ, να εκμεταλλευθεί τις ορατές αδυναμίες και απώλειες των άλλων δύο και να κάνει την, έστω μικρή, έκπληξη. Αλλά, φευ, αποδείχτηκε όνειρο απατηλό.

Έτσι, οι απώλειες της ΝΔ πήγαν δεξιότερα. Αλλά αυτό δεν ανησυχεί τον κ. Μητσοτάκη. Η Ακροδεξιά δεν είναι κυβερνητική δύναμη στην Ελλάδα. Είναι κωμικό να διανοηθεί κανείς ότι ο κ. Μητσοτάκης θα μπορούσε να απειληθεί από τον Βελόπουλο ή τον Νατσιό σε βουλευτικές εκλογές.

Θα μπορούσε να απειληθεί από έναν ενωμένο αναμορφωμένο  προοδευτικό χώρο. Αλλά όσο υπάρχουν περίπτερα τύπου ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ και περιπτεράδες τύπου Κασσελάκη και Ανδρουλάκη η προοπτική αυτή δεν υπάρχει. Το μαγαζί του Μητσοτάκη δεν κινδυνεύει.

Τι απομένει; Να βρεθεί τουλάχιστον ένας ή μία από αυτά τα μαγαζάκια να επαναλάβει την περσινή εύστοχη ρήση της Συριζαίας Θεοδώρας: «Σύντροφοι και συντρόφισσες, τον (ξανα)ήπιαμε»!

Και μετά να πάνε στο εξοχικό της Αίγινας, για να τους αναλύσει ο αρχηγός τη στρατηγική της(επόμενης) νίκης…