Μιλώντας για τη θυσία μιας γενιάς

Οι οπαδοί του μνημονίου και οι υπουργοί που το εφαρμόζουν προτιμούν να μιλούν με αριθμούς, απέναντι σε όσους τολμούν να ισχυριστούν ότι η συνταγή που ακολουθήθηκε έμοιαζε περισσότερο με συλλογική τιμωρία και είχε ως μόνο στόχο στη δημιουργία μιας μεγάλης ειδικής οικονομικής ζώνης εντός ΕΕ.

Έτσι, η μείωση του ελλείμματος γίνεται σημαία και ένδειξη ότι βαδίζουμε προς το τέλος του τούνελ, αφήνοντας πίσω μας όσους δεν μπορούν να ακολουθήσουν. Αυτόχειρες, άνεργους, εξαθλιωμένους εργαζόμενους.

Ας μιλήσουμε λοιπόν με αριθμούς.

Η εβδομάδα που μας πέρασε και χαρακτηρίστηκε ως εβδομάδα “κλιμάκωσης της βίας”, είχε μερικές πολύ σημαντικές ειδήσεις, αρκετά σημαντικές, ώστε κατά τα ειωθότα να μην ασχοληθούμε ιδιαίτερα μαζί τους.

Στις 8 Ιανουαρίου η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωσε ότι ο αριθμός των Ελλήνων που απειλείται από τη φτώχεια έχει αυξηθεί ραγδαία από τη μέρα που μπήκαμε στο μνημόνιο. Από το 16,3% το 2010 (έτος ένταξης στο Μνημόνιο) στο 22,9% του πληθυσμού το 2011.

Η εν λόγω έρευνα προειδοποιούσε για το “εκρηκτικό μείγμα” που μπορεί να δημιουργηθεί από τη φτώχεια και την ανεργία.

Δύο μέρες μετά, τα στοιχεία για την επίσημη ανεργία  τον Οκτώβριο έδειχναν νέα αύξηση στο 26,8% (1.345.715 άνεργοι), μόλις 3,2 μονάδες πριν το 30% και την κοινωνική “έκρηξη”.

Μάλιστα στους νέους ηλικίας 15-24 ετών, το ποσοστό ανεργίας έφτασε στο 56,6%. Τα όνειρα και τα σχέδια για το μέλλον μπορούν να περιμένουν. Νέοι είναι έχουν όλα τα χρόνια μπροστά τους.

Την ίδια στιγμή, ένας στους τρεις εργαζόμενους, δουλεύει ανασφάλιστος και πιθανότατα ευγνώμων, που δεν εντάσσεται στην προηγούμενη κατηγορία.

Νούμερα γραμμένα στο χαρτί, που δεν λένε τίποτα αν δεν έχεις υποστεί τις συνέπειες αυτής της πολιτικής ή δεν γνωρίζεις έναν άνεργο ή έναν φτωχό εργαζόμενο. Αν δεν γνωρίζεις  την πίεση, που αισθάνεται κάποιος που είναι άνεργος, κάποιος που δεν μπορεί να βγάλει το μήνα ή  να παρέχει τα απαραίτητα στην οικογένειά του. Αν δεν γνωρίζεις κάποιον φίλο ή συγγενή, που σε παραγωγική ηλικία, αναγκάστηκε να μεταναστεύσει.

Οι αριθμοί που περνάνε στα ψιλά, αποτυπώνουν τις ανθρωποθυσίες που χρειάζονται για τη μείωση του ελλείμματος. Το θέμα είναι ποιους αριθμούς επιλέγεις να προσέξεις και πόσο αναίσθητος είσαι ως προς τις “παράπλευρες απώλειες”.

Ο χαρούμενος εργαζόμενος

Παρά την οικονομική καταστροφή και την κοινωνική αποσάθρωση, που αποδεικνύεται (και) με αριθμούς, ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας περιμένει ανάπτυξη και αλλαγή οικονομικού κλίματος στην Ελλάδα μέσα στο 2013! 

Γνώστης των οικονομικών και υπέρμαχος των λεγόμενων “μεταρρυθμίσεων”, προσφέρθηκε να μου εξηγήσει  τι εννοεί ο ποιητής, τον οποίο ο ίδιος βρίσκει “συνεπή” και “αποτελεσματικό”.

“Αν κάποιος είναι τελείως άνεργος και στα μισά του 2013, λόγω της μικρής ανάπτυξης καταφέρει να βρει μια δουλειά έστω και με 400 ευρώ το μήνα, θα νιώσει κάποια ανακούφιση. Αυτό είναι αλλαγή κλίματος”, μου είπε.

Με λίγα λόγια αν σε μαστιγώνουν τρεις φορές την ημέρα και ξαφνικά το μειώσουν στη μία φορά, οφείλεις να είσαι ευχαριστημένος. Δαρμένος και πάλι, αλλά ευχαριστημένος.

Πολύ ωραία και ευαίσθητη προσέγγιση, αρκεί να μην είσαι στην πλευρά του άνεργου ή του φτωχού.

Άνθρωποι και αριθμοί

Ο κ. Στουρνάρας, όταν αναφέρεται στην ανάπτυξη που θα έρθει και στην αλλαγή κλίματος, φυσικά μιλάει για τους αριθμούς.

Οι άνθρωποι δεν έχουν σημασία. Άλλωστε και όταν έρθει η λεγόμενη ανάπτυξη, η καταστροφή είναι τόσο μεγάλη, που κανείς δεν μπορεί να πει, ποια γενιά στο μέλλον, θα ζήσει καλύτερα από την προηγούμενη της.

Αρκεί να σκεφθούμε από ποια διαπραγματευτική βάση θα ξεκινήσουν για παράδειγμα να διεκδικούν οι εργαζόμενοι των 400 ευρώ, όταν σε τρία χρόνια γύρισαν πίσω δεκαετίες.

Οι αριθμοί αποδεικνύουν την αποτυχία της πολιτικής που ακολουθήθηκε και έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα την παραγωγή πολύ φθηνών και χωρίς δικαιώματα εργαζόμενων.

Όλα  τα παραπάνω στοιχεία μαζί με το φορολογικό και τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που ψηφίστηκαν την τελευταία εβδομάδα, κρύφτηκαν πίσω από την θεατρική παράσταση “Νόμος και Τάξη” με τις εφόδους στις καταλήψεις, πίσω από τις λίστες, τα γκαζάκια και στη συνέχεια την τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας (όποτε η επικαιρότητα μοιάζει θολή και μπερδεμένη, το πρώτο πράγμα που πρέπει να μας απασχολεί είναι το ποιος κερδίζει από τη σύγχυση).

Όταν οι αριθμοί διαψεύδουν οικτρά, αυτούς που πάγια τους επικαλούνται, είναι προτιμότερο και πιο βολικό να συζητάμε για στικάκια και σφαίρες, γνωρίζοντας ότι η πρώτη συζήτηση καταλήγει σε χειροπιαστές ευθύνες και η δεύτερη σε μια ατελέσφορη αναζήτηση φαντασμάτων.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι αρχισυντάκτης του News247.gr