Μήπως εκχωρούμε την ελληνική σημαία στους φασίστες;

Υπάρχει μια λούμπεν πληθυσμιακή ομάδα με παρόμοια τοξικά χαρακτηριστικά και μια κοινή συνισταμένη.  Την ελληνική σημαία στο προφίλ τους στα σόσιαλ.  Είναι άτομα που οραματίζονται νέες χούντες – τότε που “κοιμόσαντε” με ανοιχτές πόρτες ντε.

Νοσταλγοί του παρελθόντος που σχολιάζουν “α ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται”.

Αντιεμβολιαστές με θεωρίες βγαλμένες από τα έγκατα της Κόλασης.

Θρησκόληπτοι ταλιμπάν που πιστεύουν πως ο Χριστός δίδαξε το μίσος και τον σκοταδισμό.

Σεξιστές που πρεσβεύουν πως το θύμα κακοποίησης έβγαλε γλώσσα και το θύμα βιασμού προκάλεσε τον θύτη. Ομοφοβικοί με συγκαμένα μυαλά.

Χρυσαυγίτες, κασιδιαραίοι και νοικοκυραίοι.

Ρατσιστές που θάβουν σε εργασιακές γαλέρες, πρόσφυγες και μετανάστες. Ή τους πετάνε στο δρόμο με τα μωρά τους να κοιμούνται σε νεκροταφεία γέρνοντας το κεφαλάκι τους στο μάρμαρο ενός τάφου.

Και φυσικά εθνικιστές. Μακονομάχοι από τον πάτο του καλαθιού, που δηλώνουν “πατριώτες’ που επαίρονται για την Ελλάδα ΤΟΥΣ.

Έτσι μιλάν αυτοί: με κτητικές αντωνυμίες. Η Ελλάδα ήταν αμπέλι του παππού τους, ολοδικιά ΤΟΥΣ ρε παιδί μου η Ελλαδάρα, κτήμα τους. Τούς ανήκει, την κάνουν ό,τι γουστάρουν, άμα λάχει της βάζουν φωτιά και την καίνε.

Τα πρόσφατα “επεισόδια’ στη Σταυρούπολη δεν ήταν ‘επεισόδια“. Ήταν επί της ουσίας άνανδρες, οργανωμένες, αιματηρές επιθέσεις που έκαναν αυτοί ακριβώς οι φασίστες σε δημοκράτες ανεξαρτήτως ιδεολογίας.

Γιατί δεν υπάρχει θεωρία των δυο άκρων. Υπάρχουν στο ένα άκρο οι φασίστες. Και στο άλλο άκρο, όλοι οι άλλοι. Και η σημαία είναι σε λάθος χέρια.

Κι αναρωτιέται κανείς.

Πότε την εκχωρήσαμε στα φασιστόμουτρα αυτού του τόπου;

Πότε την παραδώσαμε σε σούργελα με περικεφαλαίες και πλαστικές ασπίδες;

Πότε εμείς οι δημοκράτες, εμείς οι πλειοψηφία του ελληνικού λαού τούς επιτρέψαμε να την κάνουν όχημα στις “αρχές” του φασισμού;

Πού ήμασταν όταν γινόταν αυτό το έγκλημα;

Ποιες είναι οι ευθύνες μας; Διότι εμείς φταίμε. Εμείς που καθόμασταν άπραγοι όσο αυτά τα κατακάθια σεργιανούν την ελληνική σημαία στις φωλιές των φιδιών.

Επειδή ορισμένοι είτε είναι ανιστόρητοι, είτε σκοπίμως διαστρεβλώνουν τα καταγεγραμμένα γεγονότα της νεότερης Ελλάδας, να θυμίσουμε εδώ την ένδοξη ιστορία της σημαίας του Αρχηγείου του ΕΛΑΣ Παρνασσίδας την περίοδο 1940-1945.

Τη σημαία που έραψαν η Ασημούλα Δημητρίου και η Λέλα Πατρινοπούλου, συγγενείς των ανταρτών της Παρνασσίδας τους οποίους ακολουθούσαν στα βουνά.

Μετά, τη δραματική για το ΕΑΜικό Κίνημα, συμφωνία της Βάρκιζας, στα χρόνια των διωγμών του ΚΚΕ τη σημαία φύλαξαν η Λέλα και ο Μάνθος Πατρινόπουλος (καπετάν Προμηθέας). Για την ιστορία, η σημαία των ανταρτών παραδόθηκε στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης από τον Γιάννη Αθανασάκη, σύζυγο της Αφροδίτης Πατρινοπούλου, κόρης της Λέλας και του Μάνθου, στην κατοχή της οποίας είχε περάσει μετά τον θάνατο των γονιών της.

Υπάρχει φωτογραφικό ντοκουμέντο του 1943 από την έπαρση της σημαίας στην Άνω Αγόριανη με τον καπετάνιο του ΕΛΑΣ Δημήτρης Δημητρίου – τον περίφημο καπετάν Νικηφόρο – ενώ δίπλα του όπλα παρουσιάζουν δύο αντάρτες.

Γράφει ο καπετάν Νικηφόρος διηγείται στο βιβλίο του “Αντάρτης στα Βουνά της Ρούμελης”:

“Μας έφεραν στη συνάντηση αυτή και τις φωτογραφίες πούχαμε βγάλει στην Απάνω Αγόριανη με τη σημαία, στα Απάνω Αλώνια. Αδημονούσαμε να τις δούμε. Η φάλαγγα είχε κομματιαστεί. Καθήσαμε λοιπόν ένα-γύρω δυο-τρεις και ανοίξαμε τις χλαίνες μας. Ανάψαμε ένα σπίρτο και τις είδαμε. Άα, ήσαν ωραιότατες φωτογραφίες! Ένας άναψε ένα φακό. Κυττάζαμε τα μικρά ορθογώνια χαρτάκια με τις φάτσες και τις σιλουέττες μας αποτυπωμένες απάνω, τα φώτιζε το κίτρινο φως, κι ήταν σα να βλέπαμε τους εαυτούς μας από έναν άλλο κόσμο, από άλλους καιρούς, έχοντας ανοίξει μια φωτεινή τρύπα στο σκοτάδι και στο χρόνο”.

(Νικηφόρου, τόμος Β΄ σ. 334)

Σε άλλο σημείο γράφει: “Κατόπιν φύγαμε κι εμείς για το Δαδί από το δρόμο της Απάνω Σουβάλας. Πίσω η Αγόριανη έμεινε άδεια ξαφνικά με τον εαυτό της και τη σημαία της που κυμάτιζε νύχτα-μέρα στα Απάνω Αλώνια. (Ξέχασα παραπάνω να το πω. Την είχαμε από το Φλεβάρη ακόμα υψώσει τη σημαία αυτή και δε χόρταινε να την καμαρώνει ο κόσμος, ντόπιοι και περαστικοί”.

(Νικηφόρου “ΑΝΤΑΡΤΗΣ στα Βουνά της Ρούμελης”, τόμος Β΄ σ. 376).

Σε ποιον ανήκει λοιπόν αυτή η σημαία; Η σημαία που, στα χρόνια της Κατοχής, οι δημοκράτες έκρυβαν ως ιερό κειμήλιο στα σπίτια τους, την ώρα που συμπατριώτες τους γίνονταν συνεργάτες των κατακτητών; Γερμανοτσολιάδες, δωσίλογοι και ταγματασφαλίτες. Κουκουλοφόροι κι έδειχναν στα ΕΣ ΕΣ ποιους συγχωριανούς τους να εκτελέσουν. Μαυραγορίτες που βιάζαν παιδάκια για μια οκά λάδι. Βασανιστές των πατριωτών κι ανθρωποφύλακες αγωνιστών.

Αυτοί.

Αυτοί οι φασίστες. 

Αυτοί οι προδότες της πατρίδας μας.

Σε αυτούς και στους απογόνους τους παραδώσαμε την ελληνική σημαία.

Σε αυτά τα κατακάθια, τα αποβράσματα, σε αυτά τα ναζιστικά σκουλήκια που βασάνισαν τον παππού σου, φυλάκισαν τον γειτόνα σου, πρωτοστάτησαν στα αντίποινα θανάτου του κατακτητή, σε αυτούς που έχυσαν στην πλατεία του χωριού σου το αίμα των προγόνων σου.

Είναι οι ίδιοι στην Κατοχή, οι ίδιοι στη Χούντα, οι ίδιοι που σήμερα μαχαιρώνουν τα παιδιά μας κραδαίνοντας την σημαία, ως όπλο φονικό.

Και φταίμε εμείς γι’ αυτό.

Εμείς τους το επιτρέψαμε, εμείς τους το δώσαμε στα χέρια, εμείς τους το χαρίσαμε. Εμείς με την απραξία και την παθητικότητα μας. Εμείς με την ανοχή μας στα φασιστόμουτρα που δηλώνουν “πατριώτες”.

Με αυτούς δεν μπορούμε ούτε θέλουμε να είμαστε όλοι “μια γροθιά”. Με τους εχθρούς της δημοκρατίας ναι εκφράζουμε “διχαστικό λόγο”.

Με τους φασίστες ναι, έχουμε πόλεμο.

Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία. Ο φασισμός είναι ωμή βία και – όπως έδειξε και η αντιφασιστική πορεία στην Σταυρούπολη – πρέπει να τον συντρίψουμε όλοι μαζί.

Γιατί είμαστε δημοκράτες.

Γιατί είμαστε η πλειοψηφία.

Και γιατί μπορούμε.