Μισές αλήθειες για τη Θράκη

Μια ανομολόγητη βία έφερε στον αφρό το θέμα της Ροδόπης: Η βία των ισχυρών μηχανισμών που διαθέτουν τα κόμματα εξουσίας ώστε να διαμορφώνουν κατά το δοκούν και ωφέλιμον την θεματική της επικαιρότητος.

Η ΝΔ του Μητσοτάκη δεν πρωτοτύπησε: με τον αέρα του επικυρίαρχου και με δεδομένη την δύναμη πυρός στα μίντια, επέλεξε να υψώσει ως πρωτεύον το θέμα της Θράκης. Θέμα διαχρονικώς υπαρκτό κι όχι σημερινό.

Το έπραξε, πρώτον, για να σβήσει την απειλητική φωτιά που άναψε ο Πνευματικός (ΕΚΑΒ/Υγεία) και, δεύτερον ,για να συγκινήσει το εκλογικό ακροατήριο που φλερτάρει επικίνδυνα με σχηματισμούς της ακραίας Δεξιάς. Αυτό λέγεται επιτήδειος αποπροσανατολισμός καταφανούς σκοπιμότητος.

Στον ορυμαγδό που ακολούθησε η ανακίνηση του ζητήματος αυτού, επισημαίνονται αλήθειες αλλά και μισές αλήθειες που συσκοτίζουν ή παρεμποδίζουν την πλήρη ανάγνωση της πραγματικότητος.

Αλήθεια πρώτη: Ναι, υπάρχει θέμα με τους δύο υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ. Και για τη θέση τους περί «τουρκικής μειονότητος» και για τις σχέσεις τους με το Προξενείο. Οι καταγγελίες είναι συγκεκριμένες. Εγιναν από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην Θράκη.

Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια: Ποτέ δεν έπαυσε το Προξενείο να παρεμβαίνει και να δίνει κατευθυντήριες γραμμές σε Μουσουλμάνους υποψηφίους της μειονότητος. Προσοχή: σε υποψηφίους ΟΛΩΝ των μεγάλων κομμάτων.

Παρέλκει η υπόμνηση για την περίπτωση Σαδίκ. Καθώς και για άλλες παρεμφερείς. Επομένως η επιχείρηση να βρεθεί στο καναβάτσο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και ανόητη και προκλητική. Κατ΄ουσίαν, η ευθύνη βαρύνει διαχρονικώς και τα τρία κόμματα(ΝΔ, ΠΑΣΟΚ,ΣΥΡΙΖΑ).

Πτυχές του θέματος που ανέκυψε είναι και οι εξής. Πτυχές με σημασία, την οποία ουδείς καλόπιστος δικαιούται να παρακάμψει:

1) Η δήλωση του Ερντογάν περί «μουσουλμανικής μειονότητος», κατά την επίσκεψή του στη χώρα μας, είναι δήλωση ιδιαιτέρως μεγάλης αξίας, την οποία δύναται να επικαλείται η χώρα μας πέραν της αυτονόητης καταφυγής στην Συνθήκη της Λωζάνης.

Η παραδοχή εκ μέρους του Ερντογάν ήταν δημόσια. Και πιστώνεται στην στάση του Τσίπρα αλλά και του Παυλόπουλου. Στα χέρια της ελληνικής διπλωματίας η δήλωση αυτή συνιστά πολύτιμο όπλο.

2) Θα ήταν εύκολο και επιβεβλημένο οι δύο βαλλόμενοι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ, μιας και ανέκυψε μείζον θέμα, να επικαλεστούν την Συνθήκη της Λωζάνης , να τερματίσουν την ατέρμονη κουβέντα για τη θέση και τις απόψεις τους και να διευκολύνουν το κόμμα τους.

Δεν το έπραξαν. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ το απαίτησε, ως όφειλε. Κι έτσι διακινείται υπερασπιστικά το επιχείρημα ότι τους ζητείται «δήλωση μετανοίας»- επομένως πρόκειται για απαράδεκτο αίτημα. Συγγνώμη αλλά το επιχείρημα αυτό είναι χλωμό και άσαρκο.

Οσοι το επικαλούνται δεν καταλαβαίνουν ότι η σιωπή των δύο επιβαρύνει τη θέση τους. Εκτός κι αν ουδέποτε έχουν μιλήσει περί τουρκικής μειονότητος, οπότε τι πιο εύκολο από το να απαιτήσουν αυστηρά απο τους επικριτές τους να εμφανίσουν τέτοιες δηλώσεις.

3) Η παρέμβαση της Ντόρας Μπακογιάννη δεν ήταν απλώς ατυχής. Ηταν προκλητική και απαράδεκτη. Μονάχα πεφυσιωμένοι καθεστωτικοί παράγοντες λένε «Αν δεν μας στηρίξετε, τα πράγματα θα είναι δύσκολα».

Ο υπαινιγμός σαφής: Η κυβέρνηση της ΝΔ θα σας εκδικηθεί. Θα σας αφήσει απ΄έξω. Δεν θα έχετε τα ωφελήματα εκείνων που «μας στηρίζουν». Αν αυτή δεν είναι κυνική απειλή, τότε τι είναι;

4) Το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό: Ναι, υφίσταται. Αλλά εξαντλείται η άσκησή του στην μεθόριο του θεσμικού πλαισίου στο οποίο υπάρχει και δραστηριοποιείται εκείνος που επικαλείται το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού.

Επι παραδείγματι, κάποιος αυτοπροσδιορίζεται ως εξωγήινος. Δικαίωμά του. Όμως αυτό δεν τον απαλλάσσει από την υποχρέωση να σέβεται και να τηρεί όσα προβλέπουν οι…γήινοι νόμοι του τόπου στον οποίον κατοικεί.

Χρειάζεται τάχα να επισημανθεί ότι ανάλογη υποχρέωση έχουν όλοι οι πολιτικοί που δεν εκπροσωπούν τον εαυτό τους, αλλά κόμματα και τμήματα της κοινωνίας στα οποία απευθύνονται;

. Αλήθεια δεύτερη: Καλά κάνει η ΕΥΠ και βρίσκεται σε εγρήγορση για θέματα εθνικού ενδιαφέροντος και για άλλα παρεμφερή, όπως αυτά προσδιορίζονται θεσμικά. Κατά τούτο, προς τι οι κραυγές για Κυπατζίδικες δουλειές;

Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια: Τα στοιχεία που προσκόμισε η ΕΥΠ στον πρωθυπουργό για την ωμή παρέμβαση του Προξενείου και την επιλήψιμη σχέση των δύο υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ με αυτό είναι τα μόνα που διαθέτει;

Μήπως υπάρχουν και στοιχεία για τις σχέσεις υποψηφίων άλλων κομμάτων και παραγόντων, αλλά αξιοποιήθηκαν μονάχα εκείνα που αφορούν τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ;

Μήπως δηλαδή απεκρύβησαν τα υπόλοιπα, τη στιγμή που είναι γνωστό ότι παράγοντες άλλων κομμάτων έχουν επίσης ανοιχτή επικοινωνία με το Προξενείο, κάτι που ασφαλώς γνωρίζει ή οφείλει να γνωρίζει η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών;

Αν συμβαίνει αυτό-και είναι πολύ πιθανό να συμβαίνει-τότε η ευθύνη για την χρήση επιλεκτικών στοιχείων της ΕΥΠ που δόθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ βαρύνει εξ ολοκλήρου τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

. Αλήθεια τρίτη: Συνιστά δικαίωμα των χωρών να ενδιαφέρονται είτε για τους ομοδόξους που κατοικούν σε άλλες χώρες, όπως π.χ.η Ελλάδα που νοιάζεται για τους απανταχού Ορθοδόξους είτε για τις εθνικές μειονότητες, όπως η χώρα μας για την αναγνωρισμένη από την Αλβανία ελληνική μειονότητα στην γείτονα.

Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια: Το αυτονόητο ενδιαφέρον για τις λατρευτικές ανάγκες ομοδόξων(π.χ. από Αραβικές χώρες ή την Τουρκία για τζαμί στην Αθήνα) δεν δίνει το δικαίωμα στις χώρες αυτές να παρεμβαίνουν για άλλα ζητήματα, τα οποία αφορούν αποκλειστικά το θεσμικό πλαίσιο των χωρών που φιλοξενούν ή έχουν εντάξει στην κοινωνία αλλοδόξους(π.χ. Μουσουλμάνους).

Τα ως άνω απαντούν σε μιά θηριώδη παρεξήγηση την οποία δυστυχώς τροφοδοτούν ορισμένοι, λέγοντας «μα σε τι διαφέρει το ενδιαφέρον της Ελλάδας για την ελληνική μειονότητα της Αλβανίας από την έγνοια της Τουρκίας για την μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη»;

Χρειάζεται τάχα να υπομνησθεί τι προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάνης για τους Μουσουλμάνους της Θράκης και τι σημαίνει η αναγνώριση εθνικής (ελληνικής) μειονότητος από την Αλβανία για να κατανοηθεί ότι η διαφορά υπάρχει και είναι καθοριστική;

. Αλήθεια τέταρτη: Η Αγκυρα νοιάζεται για τους Μουσουλμάνους άλλων χωρών, θεωρώντας ότι συνιστούν αξιοποιήσιμο στοιχείο για την εν γένει πολιτική της. Το καθιστά σαφές ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου στο βιβλίο του «Το στρατηγικό βάθος».

Όμως η Τουρκία, αναφερόμενη στους Μουσουλμάνους της Θράκης, μιλά για ομοεθνείς της. Ετσι, αφενός παραβιάζει την Συνθήκη της Λωζάνης, και αφετέρου επιχειρεί να περιλάβει τους Πομάκους και τους Ρομά της Θράκης στους ομοεθνείς της.

Ομως εδώ υπάρχει και μια άλλη αλήθεια-κι όχι μισή: Το ελληνικό κράτος άσκησε επι δεκαετίες μυωπική και απαράδεκτη πολιτική απέναντι στην μουσουλμανική μειονότητα. Στέρηση στοιχειωδών δικαιωμάτων, ετεροβαρής συμπεριφορά, αποκλεισμοί στην μετακίνηση με τις περιώνυμες μπάρες κ.α.

Ευτυχώς η κατάσταση βελτιώθηκε σημαντικά. Αλλά το καθεστώς της πλήρους ισονομίας πρέπει να στερεωθεί. Μονάχα η πραγματική έγνοια για συνεχή βελτίωση των συνθηκών , μπορούν να αναχαιτίσουν τις απόπειρες της Τουρκίας να δελεάζει τη μειονότητα και να εκμεταλλεύεται τις ανάγκες της.

Εν κατακλείδι: Παρά τις προφανείς σκοπιμότητες, τις μισές αλήθειες, την βία των γενικεύσεων, τους ανόητους υπαινιγμούς και τις προεκλογικές υπερβολές, η ανακίνηση του θέματος Θράκη δεν βλάπτει.

Εστω κι έτσι, το ευρύ κοινό κάτι μαθαίνει, κάπως προβληματίζεται και σίγουρα ενισχύεται η αυτογνωσία του σε μικρό ή σε μεγαλύτερο βαθμό. Εναπόκειται στα κόμματα να κινηθούν υπεύθυνα και συναινετικά προκειμένου να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η παρεμβατική πολιτική της Τουρκίας.

ΥΓ: Πολύς λόγος περί πατριωτισμού από αρκετές πλευρές. Επειδή συχνά βάλλεται η έννοια αυτή-κατ΄ουσίαν συκοφαντείται-, επιβάλλεται για λόγους στοιχειώδους συν-εννόησης να επισημανθούν ορισμένα στοιχεία που ενισχύουν τον δημιουργικό διάλογο:

. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να μονοπωλεί την έγνοια και την αγάπη για την πατρίδα. Δηλαδή, τον πατριωτισμό. Η έγνοια αυτή δεν αληθεύει στις ρητορικές αναφορές και τις εξάρσεις. Αποδεικνύεται εμπράκτως.

. Όπως υπάρχουν έμποροι των ιδεών, έτσι υφίστανται και έμποροι του πατριωτισμού. Φαφλατάδες που ομνύουν λόγοις στην πατρίδα αλλά λακίζουν ή στρέφουν τα νώτα όταν απαιτείται να σαρκώσουν τα λόγια τους σε πράξεις.

. Κάποιοι προοδευτικοί, αντιεθνικιστές κλπ τυγχάνουν προκλητικοί και υβριστές. Όπως η κυρία Αννα Φραγκουδάκη η οποία έχει πεί ότι «Ο πατριωτισμός αποτέλεσε θεμελιακό σύνθημα του ναζισμού»!(«Νέα»- Δεκέμβριος του 2000).

Προς απάντησίν της οι αγώνες της Αριστεράς για την πατρίδα, εδώ και διεθνώς. Και ίσως ο Μπωντλαίρ, επιστρατευμένος για την περίσταση. Που λέει στα Αισθητικά Δοκίμια ότι «Στο όνομα της προόδου γεννιούνται τερατουργήματα»…

Τι άλλο από τερατούργημα είναι η λαϊκίστικη, εξοργιστική σύνδεση του πατριωτισμού με τον ναζισμό;