Μητσοτάκης – Αντιπολίτευση: Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος

Τα νούμερα πετάνε. Ανάπτυξη(«η μεγαλύτερη στην Ευρώπη»), επενδύσεις, μείωση της ανεργίας. Kαλά λόγια από τους Financial Times. Έχουμε χαμηλότερα επιτόκια από τη Γαλλία. Καταρρέουν οι κυβερνήσεις σε Γερμανία και Γαλλία, ακλόνητα σταθερή η δική μας.

Αυτή είναι η εικόνα και γιατί να μην πανηγυρίζουν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι συν αυτώ; Έβλεπες την εικόνα της Βουλής την Κυριακή το βράδυ, κατά τη συζήτηση του Προϋπολογισμού και σου ερχόταν το κλασικό «στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος». Με τέτοια αντιπολίτευση πώς να μην βασιλεύει η κυβέρνηση;

Βασιλεύει μολονότι η πρώτη εικόνα, που προβάλλει σε κάθε ευκαιρία η κυβερνητική προπαγάνδα, όχι απλώς είναι παραπλανητική, αλλά και δεν περνάει καν στη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών. Ο πρωθυπουργός και οι δικοί του το ξέρουν. Είναι παραπλανητική διότι αυτή η «ανάπτυξη» έχει φέρει την Ελλάδα στη δεύτερη θέση της φτώχειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (επίσημα στοιχεία). Το παραδέχτηκε, εμμέσως, ο Μητσοτάκης μιλώντας για «τους αριθμούς που ευημερούν και τους ανθρώπους που υποφέρουν», έστω και για να το πάει εκεί που ο ίδιος ήθελε.

Επίσης, ο Μητσοτάκης και οι δικοί του γνωρίζουν ότι αυτή η προπαγανδιστική εικόνα της «ανάπτυξης» δεν περνάει στον κόσμο. Τους το είπε το 28% των ευρωεκλογών. Τους το λένε έκτοτε και τα δημοσκοπικά νούμερα, όσο και αν τα τραβάνε προς το 30% ορισμένοι δημοσκόποι.

Ο πρωθυπουργός λέει ότι το κυβερνητικό έργο θα ολοκληρωθεί το 2027 και τότε η ΝΔ μπορεί να ξαναπάρει αυτοδυναμία. Αν το πετύχει, θα έχει σπάσει ένα ρεκόρ μισού και πλέον αιώνα. Όμως, κατά βάθος γνωρίζει ότι αυτός ο στόχος έχει πετάξει, όση «ανάπτυξη» και αν πουλήσουν.

Από την άλλη ο Μητσοτάκης και οι δικοί του δεν έχουν κανένα λόγο να αισθάνονται και δυστυχείς. Διότι δεν βλέπουν απέναντί τους κάποιον κίνδυνο. Αντιπολίτευση κατακερματισμένη, αδύναμη.

Ερώτημα πρώτον: Ποιος θυμάται κάτι από την ομιλία του Νίκου Ανδρουλάκη στη Βουλή; Ομαλή, επίπεδη, στρογγυλή χωρίς γωνίες. Κάτι μεταξύ «αντιπολίτευσης» και «συναίνεσης». Κοινότοπες αντιπολιτευτικές διαπιστώσεις, σαν κι αυτές που καταγράφουμε με το κουτάλι κάθε μέρα εμείς οι σχολιογράφοι. Όμως, οι πολιτικοί δεν είναι αναλυτές.

Μετά το μπαράζ των ανακοινώσεων Μητσοτάκη για τις τράπεζες, που τους έπιασε στον ύπνο, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το μόνο που βρήκε να πει ήταν «το ΠΑΣΟΚ πέτυχε μια κοινοβουλευτική νίκη», επειδή η κυβέρνηση ανακοίνωσε μέτρα «πιεζόμενη» από το ΠΑΣΟΚ. Ποιος το κατάλαβε έτσι; Μου θύμισε τη σκηνή με τον χαρτοπαίκτη που μαζεύει όλο το «χαρτί» από το τραπέζι (Μητσοτάκης) κι ένας διπλανός του παίρνει κάτι «ψιλά».

Ερώτημα δεύτερον: Ασχολήθηκε κανείς με την «απειλή» του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ότι έχει στόχο «να ανατρέψει» την κυβέρνηση Μητσοτάκη; Πώς γίνεται ένα κόμμα που ακόμα παλεύει να επουλώσει τις πληγές από τη λαίλαπα Κασσελάκη να λέει τέτοιες παραδοξολογίες; Ποιος τις ακούει;

Το τρίτο, μικρό, κόμμα του ευρύτερου αντιπολιτευτικού χώρου, η Νέα Αριστερά, έκανε σημαία του την πρόταση να είναι υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο καταξιωμένος δικαστικός Χρήστος Ράμμος. Όμως, τέτοιες προτάσεις έχουν νόημα αν υπάρχει έστω μια μικρή πιθανότητα να δυσκολέψουν την κυβέρνηση και να την υποχρεώσουν να τις αποδεχθεί(έχουμε το παράδειγμα του 1995, όταν η μικρή Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά πρότεινε και η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου δέχτηκε την υποψηφιότητα του αείμνηστου Κωστή Στεφανόπουλου, ο οποίος εξελίχθηκε σε εξαιρετικός Πρόεδρος).

Σήμερα, μετά την αναθεώρηση του 2019, η πλειοψηφία βγάζει όποιον Πρόεδρο θέλει. Κι έτσι στην αντιπολίτευση δεν μένει παρά να προτείνει ένα πρόσωπο που θα δυσκόλευε τον Μητσοτάκη. Αλλιώς μπορεί να εκλέξει ακόμα και τον…κηπουρό του.

Συνοψίζουμε: ο Μητσοτάκης και οι δικοί του κυριαρχούν, έστω με 28%, διότι οι απέναντι μοιάζουν με τη μύγα του καλοκαιριού, που κάπου-κάπου «ενοχλεί» το βόδι. Το ΠΑΣΟΚ έγινε τεχνητά αξιωματική αντιπολίτευση και(νομίζει ότι) «πάει να νικήσει» τη ΝΔ του Μητσοτάκη. Χωρίς να μπορεί να πει, ακόμα κι αν το πετύχει(θεωρητικό είναι), με ποιον συνεταίρο θα κυβερνήσει.

Όμως, το εκλογικό σώμα είναι πολύ πιο πιθανό να εμπιστευθεί ξανά αυτόν που του λέει κάτι σταθερά(Μητσοτάκης-αυτοδυναμία), παρά κάποιο αντιπολιτευτικό συνονθύλευμα, που δεν ξέρει τι και πώς το θέλει.

Γι’ αυτό, μπορεί να επιλέξει ξανά με τον τρόπο που λέει αυτή η ρήση, η οποία αποδίδεται στον Ρωμαίο κωμωδιογράφο Πλαύτο: «Δυοίν κακοίν προκειμένοιν, το μη χείρον βέλτιστον» (όταν έχουμε μπροστά μας δύο κακά, παίρνουμε το μη χειρότερο)….