Μητσοτάκης – Σαμαράς: Τα παιδία παίζει, σοβαρότης μηδέν…

Ο πρωθυπουργός αποφάσισε να περάσει το γάμο των ομοφύλων γνωρίζοντας ότι θα διαφωνούσε τουλάχιστον ο προκάτοχός του (της ΝΔ) Αντώνης Σαμαράς. Άρα έπρεπε να έχει προαποφασίσει τον τρόπο αντιμετώπισής του. Και αυτός είναι ένας: οι πρώην πρωθυπουργοί έχουν μια ιδιότυπη ασυλία, μπορούν να λένε και να ψηφίζουν κόντρα στις κυβερνητικές αποφάσεις, χωρίς να προκαλούν ιδιαίτερο πρόβλημα στο κόμμα τους. Το έχουν κάνει και άλλοι στο παρελθόν.

Ο Σαμαράς έκανε, όπως αναμενόταν, αυτή την κόντρα. Είτε για λόγους ουσίας, επειδή δεν αντέχει τόσο νεωτερικές ρυθμίσεις όντας ο ίδιος της παλιάς(και «αντρικής», όπως είχε πει ,όταν ήταν πρωθυπουργός) σχολής. Είτε γιατί έχει «παράπονα» άλλου είδους από τον κ. Μητσοτάκη. Ό,τι κι αν συμβαίνει, το γεγονός είναι ένα: ο πρώην πρωθυπουργός διαφωνεί, το έχει πει και θα καταψηφίσει.

Σ’ αυτό είναι συνεπής. Όμως, η πρόσφατη δήλωσή του κατά της αποχής βουλευτών, την οποία συνέστησε ο κ. Μητσοτάκης, είναι εντελώς άστοχη και πολιτικά ufair. Όχι μόνο διότι η αποχή είναι μια συνήθης πρακτική στις ψηφοφορίες της Βουλής. Αλλά διότι και ίδιος αποχή έκανε το 2015, για να μην ψηφίσει το Σύμφωνο Συμβίωσης. Και είναι διπλά υποκριτικό να επικαλείται σήμερα ο κ. Σαμαράς αυτό το Σύμφωνο, τα οποίο είχε αρνηθεί να ψηφίσει, για να μας πει ότι καλύπτει το θέμα και δεν χρειάζεται η θεσμοθέτηση του γάμου.

Αλλά και ο χειρισμός εκ μέρους του κ. Μητσοτάκη ήταν ατυχής. Υπάρχουν πολύ ισχυρά επιχειρήματα απέναντι στις «φοβίες» του κ. Σαμαρά και των υπερσυντηρητικών συνοδοιπόρων του. Ένα έρχεται από το παρελθόν. Το 1982, όταν θεσπίστηκε ο πολιτικός γάμος από την πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ με αρχηγό τον Ευάγγελο Αβέρωφ, πολιτικό μέντορα του Σαμαρά, εξέπεμπε κινδυνολογικές κορώνες : ότι «καταστρέφεται η οικογένεια» ότι «απειλούνται τα θεμέλια του έθνους» και τα παρόμοια. Ο χρόνος έδειξε ότι τίποτα από αυτά δεν συνέβη και απλώς επρόκειτο για κινδυνολογικό κρεσέντο της κλασικής Δεξιάς με στόχο την ψηφοθηρία. Ο κ. Σαμαράς ήταν τότε βουλευτής και ασφαλώς καταλαβαίνει ότι αυτά που έλεγε τότε το κόμμα του σήμερα φαντάζουν απλώς γελοία.

Ο κ. Μητσοτάκης και οι υποστηρικτές έχουν σήμερα άλλο ένα ισχυρό επιχείρημα. Να θέσουν στον κ. Σαμαρά το πολύ απλό ερώτημα: ποιο δικαίωμα της μεγάλης πλειοψηφίας των ετεροφύλων απειλείται, αν θεσπιστεί ο γάμος της μικρής μειοψηφίας των ομοφύλων; Η απάντηση είναι προφανέστατη: Απολύτως κανένα. Όπως δεν απειλήθηκε από τον πολιτικό γάμο του 1982 και από το Σύμφωνο Συμβίωσης του 2015. Απλώς ο Σαμαράς, οι λοιποί της βαθιάς Δεξιάς και οι επικεφαλής της βαθιάς Ιεραρχίας βλέπουν ότι ενδέχεται να χάσουν «πελατεία», αν οι άνθρωποι καταλάβουν ότι ο γάμος των ομοφύλων δεν θα φέρει καμιά καταστροφή.

Αυτά έπρεπε να χρησιμοποιήσει ο κ. Μητσοτάκης απέναντι στην κινδυνολογία του Σαμαρά. Και όχι να βάζει τον εκπρόσωπό του να του υπενθυμίζει ότι έκανε αποχή το 2015 για το Σύμφωνο Συμβίωσης. Διότι αυτό είναι τυπικό και αδύναμο επιχείρημα. Και ο Μητσοτάκης, κόντρα στην επίσημη γραμμή του κόμματός του, αποχή έκανε για να μην ψηφίσει τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Οι κκ Μητσοτάκης και Σαμαράς συμπεριφέρονται σαν δύο πεισμωμένα παιδάκια, που πετάνε πέτρες το ένα στα τζάμια του σπιτιού του άλλου. Η εικόνα τους στο συγκεκριμένο θέμα μόνο σοβαρότητα δεν δείχνει. Καιρός να την αλλάξουν…