Μοίρασε τις θέσεις, πρέπει να βρει και πυξίδα…

Ο Νίκος Ανδρουλάκης έκανε αυτό που σχεδόν όλοι τον συμβούλευαν προεκλογικά. «Άνοιξε» το ΠΑΣΟΚ, αναθέτοντας ρόλους στους συνυποψηφίους του για την αρχηγία, προφανώς για να μην του λένε ότι κυβερνά το κόμμα μόνο με τους δικούς του.

Έτσι, έβαλε στην πρώτη γραμμή τον «αριστερό» Δούκα, τον «κεντροαριστερό» Γερουλάνο και την «δεξιόστροφη» Διαμαντοπούλου(οι χαρακτηρισμοί  είναι συμβατικοί). Μπορεί να γκρίνιαξε λίγο ο Δούκας ότι δεν μετέχουν στο ανώτερο όργανο όλοι οι υποψήφιοι(εκτός Κατρίνης και Γιαννακοπούλου) ή ότι δόθηκε προβάδισμα στην Διαμαντοπούλου ως επικεφαλής του πολιτικού σχεδιασμού, αλλά αυτά έχουν δευτερεύουσα σημασία.

Στις πρώτες συνεδριάσεις του «Πολιτικού Κέντρου» θα φανεί που θα πάει το πράγμα. Θα δούμε αν κάποιος θα …επιπλήξει τον Νίκο Χριστοδουλάκη που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση και θα μιλήσει σήμερα σε εκδήλωση του Ιδρύματος του Αλέξη Τσίπρα!

Οι θέσεις, λοιπόν, μοιράστηκαν, ο Ανδρουλάκης έκανε αυτό που του είπαν και μπορεί να κάνει και αποκέντρωση των ευθυνών, αν η πορεία δεν είναι τόσο καλή όσο περιμένουν.

Σήμερα φαίνεται ότι υπάρχουν όλες προϋποθέσεις ώστε το ΠΑΣΟΚ να πάει καλά. Διότι δεν πάνε καλά και οι δύο βασικοί αντίπαλοί του, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, υπάρχουν δύο «αλλά», ένα χτεσινό και ένα σημερινό.

Το χτεσινό: και στην προηγούμενη  φάση το ΠΑΣΟΚ είχε μια καλή ευκαιρία, αφού και οι δύο αντίπαλοί του δεν πήγαν καλά. Η λαίλαπα Κασσελάκη οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ σε περαιτέρω πτώση(το 18% του 2023 έγινε 15% στις ευρωεκλογές του 2024), αλλά το ΠΑΣΟΚ έμενε και πάλι τρίτο. Η ΝΔ υπέστη μεγάλη καθίζηση(το 41% έγινε 28%), αλλά πολύ λίγοι «κεντρογενείς» ψηφοφόροι επέστρεψαν στο ΠΑΣΟΚ.

Το σημερινό «αλλά» είναι ακόμα πιο βαρύ, διότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πλέον ως στόχο τη δεύτερη θέση, αυτήν πιστεύει ότι την έχει οριστικά καπαρώσει. Έτσι, δεν του απομένει τίποτα άλλο από το να πετύχει αυτό που έλεγαν όλοι οι υποψήφιοι αρχηγοί του στην προεκλογική περίοδο και το επανέλαβε εμφατικά ο επανεκλεγείς Νίκος Ανδρουλάκης στην επινίκια δήλωσή του: να νικήσει στις επόμενες εκλογές, δηλαδή να αναδειχθεί πρώτο κόμμα. Δεν του αρκεί να αυξήσει το ποσοστό του και απλώς να πλησιάσει τη ΝΔ. Διότι κυβέρνηση σχηματίζει μόνο το πρώτο κόμμα, είτε αυτοδύναμο είτε με συνεργασίες.

Τώρα, λοιπόν, που όλα φαίνεται ότι είναι ευνοϊκά για το ΠΑΣΟΚ, το βάρος που επωμίζεται ο Ανδρουλάκης είναι μεγαλύτερο από αυτό που είχε στις ευρωεκλογές. Πρέπει να εκμεταλλευθεί τις αδυναμίες των δύο αντιπάλων του, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και να επανέλθει σε κυβερνητική τροχιά. Και για να το καταφέρει πρέπει να αποσπάσει ψηφοφόρους και από τους δύο αντιπάλους του. Και, κυρίως, να  ξαναφέρει στην κάλπη εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους που έχουν πάει «στο σπίτι τους» απογοητευμένοι κυρίως από αυτά που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Θα χρειαστεί, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ να διευρυνθεί αμφίπλευρα. Και προς τα δεξιά του και προς τα αριστερά του. Αλλά εδώ θέλει προσοχή, για να μην καταντήσει κόμμα χωρίς πολιτικό στίγμα. Στην ιστορική του διαδρομή, τότε που ήταν ισχυρό και διεκδικούσε την εξουσία( επί Ανδρέα Παπανδρέου, επί Κώστα Σημίτη και, για τελευταία φορά το 2009 επί Γιώργου Παπανδρέου) είχε σαφές στίγμα: προοδευτικό, φιλολαϊκό, προς τα αριστερά. Όσοι συντηρητικοί πολίτες το ψήφιζαν το έκαναν αποδεχόμενοι αυτό το στίγμα, επειδή το θεωρούσαν ικανότερο να εκπροσωπήσει τα συμφέροντά τους.

Για να το πούμε με σημερινούς όρους: το ΠΑΣΟΚ δεν θα αποσπάσει ψηφοφόρους από τη ΝΔ στο όνομα κάποιας «κεντροδεξιάς» πολιτικής ή επειδή θα έχει πρώτα βιολιά κάποια δεξιόστροφα στελέχη του. Θα το προτιμήσουν συντηρητικοί ψηφοφόροι, μόνο αν πιστέψουν ότι μπορεί να λύσει βασικά προβλήματά τους, τα οποία απέτυχε να λύσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Επομένως, ένα ΠΑΣΟΚ χωρίς στίγμα, κάτι σαν «κεντρώα» σούπα, θα αποτύχει. Πρέπει να έχει μπούσουλα, πυξίδα, να ξέρει προς τα πού-και γιατί- τραβάει. Αλλιώς κινδυνεύει να χάσει κι αυτήν την ευκαιρία.

Το έχει πει εδώ και αιώνες ο Μισέλ ντε Μονταίν:  «Δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος γι’ αυτόν που δεν ξέρει πού πηγαίνει»…