Μουσκεμένες σημειώσεις για πρόσωπα και γεγονότα του φλεγόμενου θέρους…

Ανασύρω τις σημειώσεις μου, μουσκεμένες από τα νερά της Μυκάλης- με κόκκους άμμου ανάμεσά τους που θυμίζουν τις ωραίες μέρες στο νησί του Πυθαγόρα- και διαβάζω:

Φλεγόμενη και γονυπετής η πατρίδα από τις φωτιές— Ο Καναδάς συνεχίζει να καίγεται, η Χαβάη εξαερώθηκε— Το ανατατικό «Κίνημα της πετσέτας»—Η Μελόνι φορολόγησε τα κέρδη των τραπεζών, αλλά η είδηση  πέρασε απ΄τα μέρη μας σχεδόν απαρατήρητη— Ματωμένη Νέα Φιλαδέλφεια—Ο Γκουαρδιόλα και η γελοία κριτική προς το πρόσωπό του—Νίκη της Ακροδεξιάς στην Αργεντινή, φόβοι για νέα επέλαση της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη.

Εντάξει, είχαν κι άλλα οι σημειώσεις. Για τη μπάλα των ημερών, για ένα εκπληκτικό βιβλίο του Φινλανδού αρχιτέκτονα Juhani Pallasmaa, που διάβασα τον Αύγουστο(«Δώδεκα δοκίμια για τον Ανθρωπο, την Τέχνη και την Αρχιτεκτονική», από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης), για την Μπάρμπι και την βιομηχανία της προπαγάνδας που μας γέμισε ρόζ αλογόμυγες (χαίρε Βαρουφάκη με την οξύαιχμη κριτική σου!), για την θαμπάδα και την προοπτική του μαγκωμένου ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά για τα καμώματα και τις αρρυθμίες της νέας κυβέρνησης που ρετάρει σαν ξεθεωμένος κινητήρας στον ανήφορο.

Κυβέρνηση πεφυσιωμένων; Ασφαλώς! Φάνηκε καθαρά-πιο καθαρά δεν γίνεται –από την βιαστική και άστοχη απόφαση της Υπουργού Πολιτισμού να κάνει «έξωση» στον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων(ΣΕΑ) από το κτίριο που είχε παραχωρήσει η πολιτεία για χρήση από τον ΣΕΑ.

Μιάς και το’φερε η κουβέντα, για την υπόθεση αυτή θα γράψω καθώς δεν πρόκειται απλώς για άστοχη απόφαση, αλλά για επίδειξη δύναμης και δείγμα αλαζονείας από τον νικητή των εκλογών.

Όχι, δεν συμμερίζομαι την κρημνιστική κριτική και τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για το έργο και το πρόσωπο της κυρίας Λίνας Μενδώνη. Πέρασαν τόσοι και τόσοι από το πολύπαθο αυτό υπουργείο. Και δεν έκαναν απολύτως τίποτε.

Με εξαίρεση την Μελίνα και τον Θάνο Μικρούτσικο-και κάποιες επι μέρους επιλογές άλλων υπουργών-ουδείς άφησε το στίγμα του στο Υπουργείο Πολιτισμού. Ε, η Μενδώνη δεν είναι η χειρότερη περίπτωση κι ας εγκαλείται για την Ακρόπολη και τα αρχαία στο Μετρό της Θεσσαλονίκης.

CUT: Για τα εν λόγω θέματα έχω διαβάσει τα επιχειρήματα αμφοτέρων των πλευρών, αλλά άκρη δεν βγάζω. Στέκω πελαγωμένος στη μέση ομολογώντας ότι δεν είναι δυνατόν ένας δημοσιογράφος να έχει άποψη επι παντός, ειδικά για θέματα που απαιτούν στέρεη γνώση και επαγγελματικού χαρακτήρα προσέγγιση. Κλείνει η παρένθεση.

Πίσω στην διελκυστίνδα Μενδώνη-Αρχαιολόγων, λοιπόν. Με το ερώτημα ευθύ προς την Υπουργό Πολιτισμού: Γιατί δεν έχετε παρέμβει επι τόσα χρόνια όταν ο ΣΕΑ παραχωρούσε τον χώρο του κτιρίου και τον κήπο του για ποικίλες εκδηλώσεις, ξένες ως επι το πολύ προς το έργο, τις συνδικαλιστικές διαδικασίες  και την επιστημονική δράση των Αρχαιολόγων;

Προφανώς δεν ενοχλούσαν την κυρία Μενδώνη- και σωστά- οι παρουσιάσεις βιβλίων, οι εκδηλώσεις από ξένες πρεσβείες και από το Ιδρυμα Λάτση, τα πάρτι εφημερίδων και βέβαια οι ποικίλες εκδηλώσεις και τα πάρτι από τον Δήμο Αθηναίων. Πως τώρα- και γιατί-την  ενόχλησε η εκδήλωση για το ναυάγιο της Πύλου;

Ποιοι είναι οι λόγοι δημοσίου συμφέροντος, τους οποίους επικαλείται; Και αν η επίμαχη εκδήλωση συνιστά παράβαση των όρων παραχώρησης όπως λέει, όλες οι υπόλοιπες-οι προαναφερθείσες κι άλλες τόσες για τις οποίες ουδέποτε εξανέστη- δεν συνιστούν παράβαση;

Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει το πολιτικό πρόσημο της κυρίας Δέσποινας Κουτσούμπα, ούτε ενθουσιάζομαι από κάποιες ρητορικές εκτροπές που λογίζονται από την ίδια ως δείγματα δυναμικής αντιπολίτευσης.

Όμως η κοινότητα των Αρχαιολόγων, με την τεράστια διαχρονικώς συνεισφορά στην πατρίδα, δεν είναι δυνατόν να γίνεται στόχος για λόγους πολιτικής αντιδικίας και εναντίωσης. Και διερωτώμαι:

Αν ο ΣΕΑ είχε πραγματοποιήσει εκδήλωση με επίσης πολιτικό πρόσημο (π.χ. για θετικές επενέργειες στην κοινωνία και στον Πολιτισμό από την καλή πορεία της Οικονομίας-λέμε τώρα), θα είχε αντιδράσει κατά τον ίδιο τρόπο η κυρία Μενδώνη, κάνοντας «έξωση» στους Αρχαιολόγους;

Εν πάση περιπτώσει, η επίδειξη δύναμης-και δη με αποφάσεις εκδικητικού χαρακτήρα-δεν περιποιεί τιμή ούτε στην Υπουργό Πολιτισμού ούτε στην κυβέρνηση. Όταν χάνεται το μέτρο, τέτοιες ενέργειες γίνονται αυτεπίστροφον.

Θα ήταν σοφό εκ μέρους της να ξανασκεφτεί συνολικά την υπόθεση αυτή. Και να την πάρει πίσω. Δεν θα πρόκειται για ήττα, αλλά για θαρραλέα αναγνώριση αστοχίας. Και για κατίσχυση της λογικής. Ιδού η Ρόδος…

ΥΓ: Την ώρα που γράφεται τούτο το κείμενο, η χώρα είναι πάλι παραδομένη στις φλόγες. Περί αυτού, αλλά και για την Μελόνι, το «Κίνημα της πετσέτας», τον ΣΥΡΙΖΑ κλπ, προσεχώς. Καλώς  σας βρήκα!