…Να την η Ελλάδα, ανάσκελα

Την ώρα που η Στεφανία Γουλιώτη έβγαζε την ψυχή της στη Στέγη «χωρίζοντας 100 άνδρες» επί σκηνής για συνεχόμενες 24 ώρες, η Ρηγίλλης επιχειρούσε ένα street party με σημαιάκια, το ΠΑΣΟΚ έστηνε τις κάλπες του με ουκ ολίγους υποψηφίους και η Άννα Βίσση, ζαλωμένη χιλιάδες κρύσταλλα έσειε το Καλλιμάρμαρο.

Τι τριήμερο και αυτό. Και θα μου πεις «τι έχεις εσύ με την Αννα Βίσση, τη Ρηγίλλης, τον πράσινο ήλιο;». Τίποτα δεν έχω.

Aπλώς όλο αυτό με πήγε πολύ πίσω, σε αυτήν την Ελλάδα του «Τσοβόλα δώστα όλα». Στην ασυδοσία και τον ωχαδερφισμό, στα διακοποδάνεια και ένα ψέμα χωρίς επιστροφή. Την ώρα που οι ειδήσεις και τα ρεπορτάζ βραχνιάζουν για τα ενοίκια που ανεξέλεγκτα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και η βία των ανηλίκων ξεπερνά σε σκληρότητα και τα έργα, η Ελλάδα αναστενάζει και στα γήπεδα και στις παρατάξεις της.

Ασφαλώς και αντιλαμβάνομαι το μέγεθος της απόλυτης σταρ Άννας. Και τον ενθουσιασμό του κόσμου. Μάλιστα, διάβαζα στο fb ένα ποστ φίλου που έλεγε ότι «έπαθε Coldplay με τη Βίσση» εννοώντας προφανώς ότι δεν μπορούσε να κατανοήσει την υστερία με την Ελληνίδα καλλιτέχνιδα όσο δεν μπορούσε και με τους Coldplay. Εγώ όμως ήμουν στους Coldplay και έπαθα αυτή την ανείπωτη χαρά αγκαλιά με την αγαπημένη μου φίλη Σόφη, οπότε… άραγε δικαιούμαι δια να ομιλώ;

Μπορεί και όχι. Όμως το φαινόμενο Βίσση, που έχει λόγους για να είναι φαινόμενο (με πρώτους τη φωνάρα και την ενέργεια) και πράγματι «ό,τι έχουμε ζήσει το έχει τραγουδήσει», σε συνδυασμό με όλα όσα εκτυλίσσονταν εν παραλλήλω, στην Ελλάδα και στον κόσμο, κάπως τάραξαν τον εγκέφαλό μου. Φυσικά και πρόκειται για μία μοναδική ξεχωριστή και ανεπανάληπτη περίπτωση και σίγουρα δεν είναι έγκλημα να χαίρονται οι άνθρωποι όταν άλλοι δεν χαίρονται – έτσι είναι η ζωή, όμως, να, αυτή η χώρα είναι πάντα σαν «πέρα βρέχει».

«Πέρα βρέχει» σημαίνει γεμάτα καφέ, γεμάτα μπουζούκια και συναυλίες, βρώμικοι δρόμοι γεμάτοι λακκούβες και ταυτόχρονα πορείες για τις αδικίες. Σημαίνει βαθιά καθημερινή αγένεια την ίδια ώρα που οι ευάλωτες ομάδες, ηλικιωμένοι και μωρά δεν απολαμβάνουν καμία κρατική παροχή – αν μάθεις τι συμβαίνει σε κεντροευρωπαϊκές χώρες θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Κατά τα άλλα, εδώ και μήνες ασχολούμαστε με τις εκλογές των κομμάτων – αυτές μας μάραναν. Κάνουν εκλογές αυτοί που τρώγονται ολοζώντανοι. «Δημοκρατικές» οι διαδικασίες σου λέει μετά. Δημοκράτες φανατισμένοι αλαλάζοντες κρώζοντας συντρόφους οδεύουν σε κάλπες και σε γλέντια.

Αθάνατη η Ελλάδα. Απορώ που απόρησα και εγώ που δεν βγήκε δεύτερος ο Γερουλάνος. Ήταν σαφές πως αν κάποιος μπορούσε να αποδυναμώσει την παντο-μονο-κρατορία του Μητσοτάκη, αυτός θα ήταν ο Παύλος. Αλλά όχι! Εκεί, εκεί, στη Β’ Εθνική.

Και στα γενέθλια της ΝΔ, ηχηρές λέει οι απουσίες. Και ποιος νοιάζεται παιδιά; Αν ασχολείσαι με τον αν ο Σαμαράς και ο Κώστας κράτησαν μούτρα στον νυν αρχηγό, καλά να πάθεις.

Όλα αυτά μαζί, back to back, εξηγούν κάποια από τα προβλήματά μας, την άσχημη πόλη μας, την αγένειά μας. Να τσακώνονται οι υποψήφιοι, να καταρρέει στα εξ ων συνετέθη ένα ολόκληρο κόμμα, να κατεβαίνεις στον δρόμο για την επέτειο ενός άλλου κόμματος, να βρίζεις στα κοινωνικά δίκτυα για τη φτώχεια αλλά να είσαι εκεί σε κάθε πανηγύρι, να βλέπεις συνδρομητικά κανάλια και να χειροκροτάς τον Σεφερλή στο Ηρώδειο.

Γεια σου Χάρρυ. Πόσο μα πόσο μπροστά ήσουν – πού να μας έβλεπες σήμερα, ακριβώς 40 χρόνια μετά την επιτυχία του «ΜΑΛΑΚΑ πιο μαλακά» (1984) να πηγαίνουμε πίσω με βήματα σταθερά.

Ελλάδα η χώρα του πράσινου ήλιου
του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, της Καλαμαριάς,
πατρίδα θρησκεία, σουβλάκι με πίτα,
του Datsun, Adidas και χάνι της Γραβιάς.