Ναύαρχε, ανέκρουσες πρύμναν

Θα μπορούσε να είναι η αρχή μιας υπερκομματικής, συναινετικής πρόσεγγισής σε ένα κρίσιμο εθνικό θέμα. Ένα θέμα που δεν έχει -και δεν πρέπει να έχει κομματικό πρόσημο…

Η απαρχή μιας πολιτικής πρακτικής, που θα θέλει τα κόμματα να συνεργάζονται σε κρίσιμα εθνικά θέματα.

Και το μείζον πρόβλημα των φυσικών καταστροφών δεν μπορεί να έχει κομματικό πρόσημο, δεν μπορεί να έχει λογική μικροκομματικού κέρδους! Και όταν όλοι δεχόμαστε ότι πλέον, λόγω της κλιματικής αλλαγής, η χώρα μας θα πρέπει να αντιμετωπίσει με άλλα όπλα και άλλη λογική το πρόβλημα, η συναίνεση δεν είναι στη διακρική μας ευχέρειά… Είναι αυτονόητη υποχρέωση!

Και επιτέλους: Δεν υπάρχει «δεξίος» ή «αριστερός τρόπος» για να σβήσεις μια φωτιά!

Η επιλογή του Ευάγγελου Αποστολάκη, ως επικεφαλής του νεοσύστατου υπουργείου, που θα συγκέντρωνε τις αρμοδιότητες 45 φορέων για την πρόληψη και 17 φορέων για την πυρόσβεση, από 6 διαφορετικά υπουργεία, για να ασκηθούν 11 διαφορετικές αρμοδιότητες, αναφορικά με την αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών και ήταν το υπ’ αριθμόν 1 ζητούμενο στον δημόσιο διάλογο την επομένη μέρα των καταστροφικών πυρκαγιών του Αυγούστου, ήταν η ευκταία.

Σε πιο απλά ελληνικά: αν δεν υπήρχε η λύση αυτή, έπρεπε να την εφεύρουμε! Γιατί;

Γιατί:

1) Ο κ. Αποστολάκης συγκέντρωνε την απαραίτητη συναίνεση στο πρόσωπό του. Ήταν επιλογή του σημερινού πρωθυπουργού, κ. Μητσοτάκη, ενώ ο προηγούμενος πρωθυπουργός κ. Τσίπρας του είχε εμπιστευτεί την κορυφαία θέση του υπουργού Εθνικής Άμυνας.

2) Ο κ. Αποστολάκης είχε και τα τυπικά, αλλά και τα ουσιαστικά προσόντα για τη θέση αυτή. Εκτός από τη θητεία του ως υπουργός Άμυνας, έχει διατελέσει Αρχηγός του Πολεμικού Ναυτικού και Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού.

Όμως, δυστυχώς, για να παραφράσω τη γνωστή φράση, όταν οι «πολιτικοί σχεδιάζουν η μικροπολική γελάει»!

Και για να σοβαρευτώ. Ο ναύαρχος αποφάσισε να «δολοφονήσει» την υστεροφημία του. Ο στρατιωτικός και πολιτικός, που απολάμβανε μιας υπερκομματικής αποδοχής και ενός ευρύτερου σεβασμού, μέσα σ΄ενα πρωινό τα πέταξε όλα στα αζήτητα. Όχι μόνο στο χώρο της κεντροδεξιάς, αλλά και στον πολιτικό χώρο της κεντροαριστεράς, που υπηρέτησε ως υπουργός.

Γιατί, ποιος θα τον εμπιστευτεί ξανά στον ΣΥΡΙΖΑ, που έσπευσε να τον χαρακτηρίσει «αποστάτη», μόλις ανακοινώθηκε το όνομά του ως νέου υπουργού στην κυβέρνηση Μητσοτάκη;

Άραγε, θα τον ξανακαλέσει ο κ. Τσίπρας στον στενό κύκλο των συνεργατών του με τους οποίους συζητά τα εθνικά θέματα;

Άραγε, οι συνάδελφοί του στις Ένοπλες Δυνάμεις, πως θα εκτιμήσουν το γεγονός ότι, ο επί τέσσερα χρόνια φυσικός τους ηγέτης, αφού συμφώνησε με την κυβέρνηση, να υπουργοποιηθεί, μίλησε με την Προεδρία της Δημοκρατίας για να συνεννοηθεί για να παραστεί η σύζυγός του στην ορκωμοσία, «ανέκρουσε πρύμναν», αρνούμενος να υπηρετήσει την πατρίδα του, σε μια κρίσιμη καμπή, από ένα κρίσιμο πόστο;

Ή θα πούν, ότι «απεδείχθη κατώτερος των περιστάσεων», ή ότι «δείλιασε μπροστά στις απειλές του ΣΥΡΙΖΑ» ή ότι «υποτάχθηκε στο κόμμα του»!

Ή -ακόμα χειρότερα- θα θυμηθούν κάποιοι τον μεγάλο Νίκο Καζαντζάκη, που στο έργο του «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», είχε γράψει ότι:

«Κάθε Έλληνας που δεν παίρνει, ας είναι και μια φορά στη ζωή του, μια γενναία απόφαση, προδίνει τη ράτσα του».

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις