Αστυνομικό τμήμα Ομόνοιας: Ούτε στο χειρότερο εχθρό σου!

Aνάθεμα την ώρα και τη στιγμή που η τύχη, η κακή η τύχη, μας έβγαλε στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας Σαββατόβραδο. Από την ανεμελιά της παρέας κάπου στον Κεραμεικό στην αναγκαστική παρουσία εκεί όπου οι λέξεις χάνουν πραγματικά το νόημά τους.

Η παρουσία, έστω 40 λεπτών, σ’ αυτό το σύγχρονο Νταχάου (τουλάχιστον ως προς την ατμόσφαιρα) θα μας καταδιώκει για καιρό, ίσως μέχρι να κλείσουμε τα μάτια και να πούμε αντίο σ’ αυτό το μάταιο κόσμο (που μάλλον δεν θα αλλάξει ποτέ όσο και αν το θέλει ο Κεμάλ).

Ούτε που θα μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα αντίκριζαν τα μάτια μας στον τρίτο όροφο, εκεί όπου έπρεπε να δηλώσουμε απώλεια και κλοπή προσωπικών αντικειμένων. Οχι πάντως έναν αιμόφυρτο ο οποίος με το αίμα που έτρεχε ποτάμι από το κρανίο του έδινε το δικό του …χαιρετισμό.

Τον είχαν πιάσει πριν από κάποια λεπτά κάπου στην Αθήνα για απόπειρα κλοπής τσάντας μιας κοπέλας, το αγόρι της οποίας του κατάφερε αποφασιστικά χτυπήματα στο κεφάλι. Του το είχε ανοίξει στο κούτελο σαν καρπούζι. Ο τύπος χτυπημένος και φανερά τοξικοεξαρτημένος, έμοιαζε να μην καταλαβαίνει πολλά. Πάντως θυμόταν σίγουρα τη σύλληψή του και ότι βρισκόταν στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας.

Οι αστυνομικοί είχαν προφανώς καθαρίσει λίγο από το αίμα πριν μπούμε. Με χαρτί κουζίνας το οποίο είχαν παρατήσει πάνω σ’ έναν πάγκο. Κηλίδες αίματος παντού, κυρίως πάνω στον πάγκο στον οποίο κυκλοφορούσαν ήδη μικρές, μα αποφασισμένες για όλα, κατσαρίδες.

“Που θα τον ψάξουμε τώρα;” ρώτησε ο ένας. “Να τον πάμε κάτω ρε” απάντησε ο άλλος και όντως τον άρπαξαν και τον κατέβασαν κάτω, άγνωστο που. Δεν γουστάραμε και να ρωτήσουμε κιόλας, άλλωστε τι λόγος μάς έπεφτε, θα μας ρωτούσαν σίγουρα.

Ο κρατούμενος με τα δύο όργανα της τάξης επέστρεψαν πριν από λίγο. Το αίμα στο κούτελο ήταν σαφώς λιγότερο πλέον αλλά το σκούπισμα είχε επιτρέψει να φανεί μία πολύ βαθιά πληγή η οποία εξακολουθούσε να αιμορραγεί. Κάθισε ο επίδοξος κλέφτης (σύμφωνα με το κατηγορητήριο) ξανά στον πάγκο.

“Παιδιά, τρέχει αίμα ακόμα,δώστε μου ένα χαρτί” ψέλλισε. “Οκ είσαι, δεν τρέχει τίποτα” απάντησαν. “Τρέχει, το νιώθω να κυλάει πάνω στο πρόσωπό μου” επέμεινε. Και όντως έτσι ήταν. Βλαστημούσαμε μέσα μας. Επρεπε να είχαμε μιλήσει στο συγκεκριμένο σημείο. Τέλος πάντων, κάποιος από τους αστυνομικούς φιλοτιμήθηκε να του δώσει λίγο ακόμη χαρτί για να σκουπίσει το αίμα.

“Εκανα μαλακία που δεν πήγα στο Δρομοκραϊτειο τις προάλλες που μου το έλεγαν” άρχισε να μονολογεί ο κρατούμενος. “Δεν πήγα ρε να κλέψω, ρωτήστε και τον οδηγό του περιπολικού που με έβλεπε”. “Αυτά θα πεις στην απολογία σου, όχι σε μας” απάντησε το όργανο.

Μέσα στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας, η ατμόσφαιρα ήταν χαλαρή. Οι κοπέλες έδιναν κατάθεση, τα αγόρια τους, που είχαν ξυλοφορτώσει τον επίδοξο κλέφτη, δεν είχαν φανεί. “Δεν θέλουμε να δώσουμε έκταση, μην έχουμε κανέναν νέο Ζακ εδώ” ακούσαμε τη μία να λέει. Ο Ζακ…Πόσοι Ζακ τελικά υπάρχουν εκεί έξω.

Πριν μας καλέσουν για να συμπληρώσουμε τα τυπικά χαρτιά δήλωσης της απώλειας, προλάβαμε να ρίξουμε μια ματιά στο κρατητήριο. Δεν θα θέλαμε να δούμε σ’αυτό ούτε το χειρότερο εχθρό μας. Πίσσα σκοτάδι, δυσωδία και από το βάθος να ακούγεται μία φωνή που υπέφερε. Κάτι ακατάληπτο, δεν μπορούσες να βγάλεις νόημα.

“Είστε έτοιμοι” μας είπε ο νεαρός αξιωματικός κρατώντας τον καφέ του. “Πηγαίνετε το γρηγορότερο να βγάλετε νέα ταυτότητα, το δίπλωμα μπορεί να αργήσει και λίγο” μάς ενημέρωσε πριν χαθεί και πάλι στο δωμάτιο. Εν τω μεταξύ ο κρατούμενος, καθισμένος στον πάγκο, εξακολουθούσε να αιμορραγεί. Προφανώς ούτε ο ίδιος θέλησε να πλυθεί στο νιπτήρα που υπήρχε στο χώρο, ούτε του το πρότειναν. Καλύτερα βέβαια γιατί η βρώμα ήταν ορατή δια γυμνού οφθαλμού.

Φύγαμε, αποχαιρετώντας τις μικρές κατσαρίδες που υπήρχαν διάσπαρτες παντού, μ’ ένα σφίξιμο στο στομάχι. Διότι αν είναι σ’ αυτήν την κατάσταση ένα αστυνομικό τμήμα στο κέντρο της Αθήνας, φανταστείτε τι γίνεται στις φυλακές και ιδιαίτερα στα νοσοκομεία των φυλακών.

Η μυρωδιά του αίματος που έτρεχε από το κεφάλι του κρατούμενου θα μας συνοδεύει για χρόνια. Οπως και η μπόχα από το κρατητήριο. Οπως και ο κυνισμός των οργάνων της τάξης. Οπως, όπως, όπως….Χιλιάδες πράγματα που μας ενόχλησαν μέσα σ’ ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Πρόκειται, ξεκάθαρα, για κάτεργο. Για χώρο που ξεφτιλίζει το ελληνικό κράτος και φυσικά την ελληνική κυβέρνηση. Αλήθεια, όταν η Ολγα Γεροβασίλη, πήγε στο συγκεκριμένο τμήμα πριν από κάποιες ημέρες, ξεναγήθηκε στον τρίτο; Αν όχι, κυρία Υπουργέ, κάντε μία βόλτα. Απροειδοποίητα εννοείται. Και αν είναι Σαββατόβραδο, ακόμη καλύτερα!