Το φάουλ για…κόκκινη του Κυριάκου Μητσοτάκη

Αφωνος! Μόνο έτσι μπορεί να μείνει κανείς παρακολουθώντας την αποστροφή της συνέντευξης του Κυριάκου Μητσοτάκη (στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ) σχετικά με το γεγονός της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963.
Διότι ήταν πραγματικά σοκαριστικό να ακούει κανείς τον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ισχυρίζεται ότι “τους σημερινούς 17χρονους δεν τους ενδιαφέρει τι συνέβη το 1963”.

Υπάρχουν δύο σενάρια για το τι μπορεί να συνέβη στον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας. Το πρώτο αναφέρει ότι προφανώς δεν ζύγισε το λόγο του και ότι, τέλος πάντων, κάτι άλλο ήθελε να πει αλλά κάτι διαφορετικό βγήκε από το στόμα του. Μπορεί να συμβεί. Αλλά ακόμα και σ’ αυτήν την περίπτωση έχουμε να κάνουμε μ’ έναν πολιτικό που αν μην τι άλλο υποτιμά την ιστορική μνήμη, έστω και ακουσίως.

Το δεύτερο σενάριο, που είναι απείρως πιο σοβαρό, “γράφει” ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης πιστεύει πράγματι ότι για τον σημερινό 17χρονο δεν έχουν καμία απολύτως σημασία γεγονότα που συνέβησαν πριν από 55 χρόνια στη χώρα του. Και ούτε φυσικά έχει σημασία να τα πληροφορηθεί, να τα αναλύσει και να προβληματιστεί γι’ αυτά.

Γιατί, στο κάτω-κάτω βρε αδερφέ, τον σημερινό 17χρονο τον ενδιαφέρει να σπουδάσει, να βρει μια δουλειά με καλά λεφτά, να ζήσει μία ευτυχισμένη ζωή μακριά από ενοχλητικές αναμνήσεις του πολιτικού παρελθόντος του τόπου του.

Να μας συγχωρείτε, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε μ’ έναν προκλητικό υλισμό και έναν άνευ προηγουμένου πολιτικό κυνισμό. Αν πραγματικά πιστεύει κανείς ότι για τους νέους του τόπου του, η ιστορική μνήμη δεν έχει δα και τόσο μεγάλη αξία, ή τουλάχιστον δεν έχει τόση αξία όσο το ζήτημα της επαγγελματικής αποκάταστασης (για παράδειγμα), υπάρχει σοβαρό πρόβλημα για το πως αντιμετωπίζουμε συνολικά ως κοινωνία τα ζητήματα αλλά και τι είδους μόρφωση θέλουμε για τα παιδιά μας.

Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι για το νεοφιλελεύθερο δόγμα, που ασπάζεται για το πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, οι ανθρωπιστικές σπουδές στο σύνολό τους μάλλον αποτελούν βαρίδι για τα ανά τον κόσμο πανεπιστήμια. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι οι ώρες για τέτοιους είδους σπουδές “θυσιάζονται” για περισσότερο “πρακτικά” μαθήματα που θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον (καλύτερο μισθό δηλαδή) στους σημερινούς φοιητητές. Στα αμερικανικά κολλέγια αυτό το φαινόμενο έχει πλέον μεγάλη ένταση προκαλώντας μεγάλες αντιδράσεις.

Στην περίπτωση όμως της αποστροφής του λόγου του Κυριάκου Μητσοτάκη παίζει σαφέστατο ρόλο και το πολιτικό κίνητρο. Η ελληνική δεξιά θέλει να ξεχάσει. Και τον Λαμπράκη, και τον Πέτρουλα, και την αποστασία του 1965 (που τελικά οδήγησε στη χούντα των συνταγματαρχών και την παράδοση της μισής, σχεδόν, Κύπρου στις ορδές του Αττίλα), ακόμα και τη μετά την μεταπολίτευση πολιτική στάση της που ήταν άκρως συντηρητική (με μοναδική εξαίρεση την νομιμοποίηση του ΚΚΕ).

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξέρει ότι ο ιστορικός χρόνος είναι ιδιαίτερα πυκνός. Ανθρωποι, ας πούμε, που έζησαν τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη από το παρακράτος της δεκαετίας του 60, βρίσκονται ακόμα εν ζωή και μπορούν να φρεσκάρουν εύκολα τη μνήμη των νεότερων γενιών.

Γνωρίζει ακόμα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι η καταφυγή στο παρελθόν δεν τον συμφέρει, στενά πολιτικά. Δεν συμφέρει την παράταξή του γιατί, δυστυχώς για τον ίδιο, οι επιδόσεις της ελληνικής δεξιάς, μετά τον πόλεμο, καταγράφησαν με τα πλέον μελανά χρώματα.

Ακόμα και έτσι όμως χρειαζόταν μεγαλύτερη προσοχή. Διότι, αν υιοθετήσουμε όλοι τη λογική του Κυριάκου Μητσοτάκη, η μελέτη της ιστορίας, η γνώση των γεγονότων και η ανάλυση των συνεπειών τους σε κοινωνία και οικονομία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πουκάμισο αδειανό.

Δεν ταιριάζουν τέτοιου είδους αντιλήψεις σ’ έναν πολιτικό που αυτονανακηρύχθηκε σύγχρονος και αντιλαϊκιστής και βαυκαλίζεται ότι είναι πρωθυποργός εν αναμονή. Ο χειρότερος λαϊκισμός, σε τελική ανάλυση, είναι να ευνοείς τη ροπή των μαζών προς την άγνοια.