Notre Dame: Κέρδισε η δημοσιογραφία των πολιτών, όχι των καναλιών

Η Παναγία των Παρισίων υπέστη μεγάλες καταστροφές, τεράστιες για την ακρίβεια. Ένα από τα πλέον εμβληματικά μνημεία της UNESCO, της Ευρώπης, του πλανήτη όλου, κάηκε το βράδυ της Δευτέρας και οι χρήστες των social βρήκαν μια υπέροχη ευκαιρία για live ενημέρωση. Άλλοι επιδόθηκαν σε like farming. Είναι τα σημεία των καιρών, μια ευλαβική επανάληψη που βιώνουμε πλέον σε κάθε τι μεγάλο.

Άλλοι προσεύχονταν, άλλοι αποτύπωναν τη στιγμή σε βίντεο για να θυμούνται και να θυμίζουν το γεγονός. Οι περισσότεροι έμειναν βουβοί.

Βίντεο αναγνώστη του News 24/7:

Και κάποιοι όμως ήταν εκεί, επί τόπου, να βοηθήσουν στην κατάσβεση, να μαζέψουν τα κειμήλια σχηματίζοντας ανθρώπινες αλυσίδες. Στην εποχή της ψηφιακής μετα-νεωτερικότητας που ζούμε, οι μικροί επιτόπιοι “ήρωες” λιγοστεύουν. Οι δρώντες λιγοστεύουν. Οι παρατηρούντες πλειοψηφούν. Και οι σχολιαστές προκαλούν διαδικτυακό θόρυβο, ο καθένας με τη δική του ατάκα.

Αυτή τη φορά όμως, εκείνο που μου έκανε εντύπωση, είναι πως τα ειρωνικά σχόλια και οι φαιδρότητες μείναν σε δεύτερο πλάνο, ακόμα και στη socialmediak-ή σφαίρα, όπου η φαιδρότητα κυριαρχεί κατά κόρον.

Θες γιατί είναι το μεγαλείο του ναού τέτοιο που δεν “σηκώνει” χαβαλέ η όλη κατάσταση; Θες γιατί τα τρολ δεν βρήκαν τροφή εδώ για να συγκρουστούν; Θες γιατί επικράτησαν οι αναρτήσεις θλίψης και απογοήτευσης και ως είθισται η ψυχολογία της μάζας διαμορφώνεται ακολουθώντας την κυριαρχούσα τάση ακόμη και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;

Ίσως όλα τα παραπάνω μαζί. Όπως και να’χει, το γεγονός της Δευτέρας αποτυπώνεται ως ένα από τα ορόσημα της νέας εποχής.

Ένα παγκόσμιο μνημείο να καταστρέφεται σε ζωντανή μετάδοση. Κάτι που σπανίως βλέπουμε, ή είχαμε δει τα πρόσφατα χρόνια.

Ένα παγκόσμιο μνημείο καταστράφηκε και θριάμβευσε η δημοσιογραφία των πολιτών, όχι των καναλιών.

Εκείνο που με απογοήτευσε, ήταν η “τηλεοπτική σιωπή”. Η εγχώρια τηλεοπτική σιωπή. Αν εξαιρέσει κανείς τις διακοπές στη ροή των ενημερωτικών εκπομπών της ΕΡΤ, τα περισσότερα κανάλια ξόδεψαν ελάχιστα λεπτά στην κάλυψη του γεγονότος.

Την ίδια ώρα, οι μεγαλύτερες εφημερίδες ανά τον πλανήτη, αφιέρωσαν τα πρωτοσέλιδά τους στην καταστροφή. Μια καταστροφή που ευτυχώς βρήκε “θέση” και στα πρωτοσέλιδα των ελληνικών εντύπων, αλλά και στα ραδιοφωνικά δελτία και εκπομπές. Εκτενής και η κάλυψη στα μεγαλύτερα site της χώρας.

Όχι όμως από τα ιδιωτικά κανάλια του τόπου. Και αυτό αναδεικνύει ακόμη ένα δεινό των καιρών μας. Τηλεοπτικοί σταθμοί υποστελεχωμένοι, δελτία που αποσκοπούν στην τηλεθέαση και μόνο, προχειρότητα…

Η ψυχαγωγία στην ιδιωτική τηλεόραση υπερτερεί της ενημέρωσης. Ακόμη κι αν καίγεται η Παναγία των Παρισίων. Το Survivor και τα συναφή θεάματα, δεν δύναται να διακοπούν ακόμη κι αν η είδηση αφορά την παγκόσμια δημόσια σφαίρα. Το budget ορίζεται από το “κεφάλι” και όταν είναι πολλά τα λεφτά, το show παραμένει Ιερό.

Πιο Ιερό και από τη Notre Dame εν προκειμένω.