Ο Άδωνις μπερδεύει τους (πραγματικούς) δημοσιογράφους με τους κονφερανσιέ…

Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι μετρ στην προπαγάνδα. Μπορεί να κάνει το άσπρο μαύρο σε δευτερόλεπτα. Η προπαγανδιστική του δεινότητα συμβαδίζει με την πολιτική του προσαρμοστικότητα.

Είναι, όντως, αξιοθαύμαστος: από χλευαστής του Καραμανλή, του Μητσοτάκη και της ΝΔ κατάφερε να γίνει δεκτός, να διεκδικήσει την αρχηγία της και σήμερα να αποτελεί τον υπ’ αριθμόν ένα προπαγανδιστικό της βραχίονα.

Σε κάθε δύσκολη στιγμή βγαίνει μπροστά, αυτό του το οφείλουν οι «συναγωνιστές» του. Και δεν έχει καμιά δυσκολία να διαστρέψει την πραγματικότητα, για να απευθυνθεί στο πιο φανατισμένο κομμάτι των ψηφοφόρων, τους ακραίους δεξιούς «ταλιμπάν», αλλά και στους περίφημους «ακροκεντρώους»(πρώην ΠΑΣΟΚους), που γαλουχήθηκαν την περίοδο της συγκυβέρνησης 2012-2014.

Στην προσπάθειά του αυτή ο Άδωνις έχει άξιους συμπαραστάτες αρκετούς δημοσιογράφους. Αυτό ούτε περίεργο είναι ούτε πρωτοφανές. Το καινοφανές είναι ότι ο ίδιος εκθέτει αυτή τη μερίδα των δημοσιογράφων-όχι ότι οι ίδιοι δεν φταίνε που εκτίθενται- κατονομάζοντάς τους και επιλέγοντας να τους υπερασπίζεται όταν δέχονται επιθέσεις. Ένα παράδειγμα εδώ:

Όπως βλέπετε, ο κ. Γεωργιάδης επιλέγει να στιγματίσει ως «συριζαία» μια δημοσιογράφο που «ζόρισε» στον τηλεπτικό αέρα το «συναγωνιστή» του (παλιά στο καρατζαφερικό ΛΑΟΣ και σήμερα στη ΝΔ) Μάκη Βορίδη. Και, ταυτόχρονα, να υποστηρίξει άλλους, τους οποίους αισθάνεται «δικούς» του.

Τι είναι χειρότερο από τα δύο; Δεν ξέρω. Έχω μόνο ένα ερώτημα-απορία: Τι δουλειά έχει ένας υπουργός να κατηγοριοποιεί δημοσιογράφους; Αν δεν του αρέσει ένας(ή μία) δημοσιογράφος, δεν συνομιλεί μαζί τους. Μπορεί να συνομιλεί μόνο με όσους(και όσες) θεωρεί πολιτικούς συνοδοιπόρους του.

Ο πολιτικός Γεωργιάδης και όσοι άλλοι σκέφτονται έτσι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η σχέση πολιτικών-δημοσιογράφων είναι αντιθετική και όχι συμπορευτική. Του αρέσουν οι δημοσιογράφοι που τον έχουν μόνιμα καλεσμένο και του κάνουν ερωτήσεις-πάσες. Προτιμά όσους δέχονται να (του) κάνουν «προμόσιον» στις προεκλογικές εκδηλώσεις τους.

Τι δεν μπορεί να καταλάβει ο Άδωνις και όσοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο;

Πρώτον, ότι οι δημοσιογράφοι (χωρίς εισαγωγικά) μπορεί να ψηφίζουν τον Μητσοτάκη, τον Τσίπρα, τον Ανδρουλάκη κ.ο.κ. Αλλά όταν γράφουν ή μιλάνε είναι μόνο δημοσιογράφοι. Πρέπει να είναι. Αλλιώς στη λέξη πρέπει να μπουν εισαγωγικά.

Δεύτερον, οι δημοσιογράφοι δεν είναι κονφερνανσιέ. Όσοι πολιτικοί θέλουν τέτοιους ας τους αναζητήσουν, υπάρχουν. Αλλά δεν είναι δημοσιογράφοι. Είναι δημοσιογράφοι με εισαγωγικά.

Τρίτον, οι δημοσιογράφοι (χωρίς εισαγωγικά) δεν χρειάζονται υπερασπιστές. Αν δεν μπορούν να υπερασπιστούν τη δουλειά τους και έχουν ανάγκη από υποστηρικτικά «τιτιβίσματα» του Άδωνι, πρέπει να ψαχτούν.

Εν κατακλείδι: ο εναγκαλισμός μέσων ενημέρωσης και δημοσιογράφων με πολιτικούς ωφελεί μόνο τους πολιτικούς και οδηγεί στην απαξίωση το χώρο της ενημέρωσης. Μπορεί αυτό να είναι μην είναι γενικευμένο φαινόμενο και να αφορά λίγους, προβεβλημένους, αλλά η αίσθηση που μένει είναι κακή για όλους.

Και αυτό δεν θα αλλάξει όσο υπάρχουν μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφοι που θεωρούν «φυσιολογικό» να χαριεντίζονται με πολιτικούς αντί να τους ελέγχουν αυστηρά.

Σύμφωνα με μια ρήση του Αϊνστάιν, «ο χωρίς σκέψη σεβασμός προς την εξουσία είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της αλήθειας»…

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις