Ο Αλέξης Τσίπρας έφυγε με μια μοτοσυκλέτα  

Ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και τέως (πλέον) πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, πήρε μια απόφαση που θα χαροποιήσει πολλούς από τους πιο φανατικούς πολέμιούς του και μπορεί και κάποιους ψεύτικους φίλους.

Η παραίτησή του είναι μια γενναία απόφαση, ταιριαστή με την τόλμη που επέδειξε σε πολλές δύσκολες συγκυρίες, στο παρελθόν. Δεν είναι εύκολο να αποχωρείς από την ηγεσία του κόμματος, που ουσιαστικά επανίδρυσες και μάλιστα σε τόσο μικρή (πολιτικά) ηλικία.

Οι πολιτικοί του αντίπαλοι μπορούν να απολαύσουν τη στιγμή σε κάποιο από τα δεκάδες ακίνητά τους.

Μια ματιά στο Πόθεν Έσχες του κ. Τσίπρα φαίνεται ότι δίνει μια σπάνια απάντηση σε ένα διαχρονικό ερώτημα του ελληνικού λαού για τους πολιτικούς.

“Πώς μπήκε στην πολιτική και πώς είναι τώρα ή πώς βγαίνει”;

Οφειλές, επενδύσεις στο μηδέν, δυο ακίνητα και δυο οχήματα, μεταξύ των οποίων και η περίφημη μοτοσυκλέτα με την οποία μετακινούνταν πριν ασκήσει εξουσία.

Όχι και άσχημα σε μια χώρα, που η πολιτική αποτελεί για πολλούς όχημα πλουτισμού και δίνει μια καλή εικόνα εξέλιξης των ανισοτήτων.

Φυσικά αυτό δύσκολα θα φτάσει στον λαό, χάρη σε μια ασφυκτικά ελεγχόμενη δημόσια σφαίρα. Μια μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, θα γνωρίζει περισσότερα για τη δήθεν “βίλα στο Σούνιο”, για το ότι δήθεν “πήρε το σπίτι που διαμένει σε πλειστηριασμό” ή για τους… κομάντος στις Μαλδίβες.

Χυδαία ψέματα, που είναι μια μικρή γεύση μιας πολιτικής δολοφονίας διαρκείας, τόσο οργανωμένης και καλοπληρωμένης, που μόνο με όσα είχαν γίνει κατά του Ανδρέα Παπανδρέου το 1989 μπορεί να συγκριθεί.

Η άνοδος και η φθορά

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Αλέξης Τσίπρας, ήταν πολιτικό τέκνο της οργής, που προκάλεσαν τα μνημόνια. Ο άνθρωπος του πεπρωμένου από το 2012 και μετά όταν ζήσαμε τον πολιτικό σεισμό, που διέλυσε ένα πολιτικό Status quo πολλών ετών.

Οι επικριτές του, λένε ότι αν δεν υποσχόταν σκίσιμο μνημονίων, αν δεν διαπραγματευόταν και αν δεν έκανε το δημοψήφισμα, η Ελλάδα θα είχε γίνει παράδεισος ήδη από το 2014.

Μόνο λωτοφάγος θα μπορούσε να πιστέψει κάτι τέτοιο. Όλοι θυμούνται τη μαυρίλα εκείνης της εποχής και φυσικά τον τρόμο του 2015 και των capital controls. Δεν γίνεται να θυμάσαι το ένα και να ξεχνάς το άλλο, ούτε να ρίχνεις το ανάθεμα για όλα σε αυτόν που κυβέρνησε 4,5 χρόνια, παραλαμβάνοντας μια χρεοκοπημένη χώρα.

Ο ρόλος του Τσίπρα στη μετάβαση από τη μνημονιακή στη μέταμνημονιακή εποχή θα αποτιμηθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος, είναι όμως δύσκολο να μη δει κανείς ότι η εκτόνωση, που επέφερε στην ελληνική κοινωνία εντός πολιτικών πλαισίων, είναι μια ανεκτίμητη προσφορά.

Το ίδιο ισχύει και για τη Συμφωνία των Πρεσπών, που πέρα από τη λύση ενός εθνικού ζητήματος, που μας ταλαιπώρησε για χρόνια, είναι και ένα παράδειγμα του πώς πρέπει να λειτουργεί ένας πολιτικός ηγέτης. Μεθοδικά, αταλάντευτα και χωρίς να νοιάζεται για το πολιτικό κόστος.

Είναι γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας, δεν δρούσε πάντοτε έτσι. Έκανε πολλά λάθη με κύρια συνισταμένη από ένα σημείο και μετά την κακή διαχείριση του χρόνου ως προς τη λήψη αποφάσεων.

Η σχεδόν ερωτική σχέση που απέκτησε με μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού, άντεξε πολλά. Αθέτησε τη βασική του υπόσχεση, το σκίσιμο των μνημονίων, συμμάχησε με τους ΑΝΕΛ (πραγματικό στίγμα για την Αριστερά), έκανε το “ΟΧΙ” του δημοψηφίσματος “Ναι” και ψήφισε το μνημόνιο, είδε το κόμμα του να διασπάται και τον κομματικό μηχανισμό του να διαλύεται, λοιδορήθηκε από πρώην συντρόφους του.

Επίσης ανέχθηκε συμπεριφορές που εξόφθαλμα έπληξαν το κόμμα του και τον ίδιο και ως κυβέρνηση και κυρίως ως αντιπολίτευση. Τα έβαλε με τα λιοντάρια και τον έφαγαν οικείοι κοριοί.

Ωστόσο αν αναλογιστούμε τα όπλα που είχε στη διάθεσή του, το ξεκίνημά του, τον συντονισμένο πόλεμο που δέχθηκε από ΜΜΕ και συμφέροντα, το ότι δεν προερχόταν από πολιτικό τζάκι (ο μόνος πρωθυπουργός στη Μεταπολίτευση μαζί με τον Κώστα Σημίτη), αυτά που πέτυχε, μοιάζουν με θαύμα.

Όμως τα θαύματα στην πραγματική ζωή δεν διαρκούν και οι ηρωικές ιστορίες έχουν αίσιο τέλος μόνο στο σινεμά.

Η έντιμη παραίτηση

Ο μοναχικός δρόμος του Τσίπρα, έχοντας απέναντί του μια δύναμη πυρός χωρίς όρια, σε έναν πόλεμο χωρίς κανόνες και φυσικά και με δικά του λάθη, θα οδηγούσε τελικά σε μια οδυνηρή ήττα.

Το τέλος ίσως δεν είναι αυτό που φανταζόταν ο ίδιος ο Τσίπρας, ωστόσο στην ιστορία θα καταγραφεί κάτι πολύ σημαντικό, που ίσως τώρα μοιάζει με “χρύσωμα χαπιού” για έναν πολιτικό στα 49 του. Έντιμος ήρθε και έντιμος παρέμεινε και πέτυχε πολλά περισσότερα από όσα πιθανότατα θα φανταζόταν ότι θα πετύχει σε μια πολιτική διαδρομή που ξεκίνησε από τις μαθητικές κινητοποιήσεις του 1990-91 και συνεχίστηκε με μια απαγόρευση αποβίβασης στο λιμάνι της Ανκόνας το 2001, πριν έρθει λίγα χρόνια αργότερα στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Σε κάθε περίπτωση, η αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι μια απόφαση που έρχεται ως αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας και η κίνησή του αυτή δείχνει σεβασμό στη θέληση των πολιτών.