Ο ανασχηματισμός της ασχήμιας

Αν αποσυνθέσεις τη νέα κυβέρνηση, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ΕΛΙΑ, απύθμενη ανικανότητα, μπόλικος λαϊκισμός  και ένα τσεκούρι. Που σημαίνει: Με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

«Γιατί να την ξαναφτιάξεις;»  θα μου πείτε. Το δίκιο σας βουνό.

Να με συγχωρήσετε, που παραφράζω Ελύτη για να σχολιάσω μια πολιτική ανορθογραφία, αλλά όταν έχεις να κάνεις με την απόλυτη ασχήμια, πρέπει να αναζητήσεις την απόλυτη ομορφιά για να ισορροπήσεις.

Το στοιχείο του αιφνιδιασμού για τον ανασχηματισμό, το είχε αφαιρέσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, προαναγγέλλοντάς τον, ωστόσο το δίδυμο της εξουσίας δεν είχε πει την τελευταία του λέξη.

Αν υπήρχαν κάποιοι που αμφέβαλαν, για το αν μπορεί να υπάρξει χειρότερο κυβερνητικό σχήμα από το προηγούμενο, πήραν το μήνυμά τους. «Μπορούμε και χειρότερα».

Το σχήμα που ανακοινώθηκε, είναι προϊόν παζαριών και συμβιβασμών, που δεν έχουν σχέση με την κοινωνία, αλλά με την πολιτική επιβίωση συγκεκριμένων προσώπων, έστω και για λίγους μήνες.

Από τη μια, «σίγουρη» επιλογή στο Οικονομικών, για να γνωρίζουν δανειστές και τρόικα, ότι δεν έχουν για τίποτα να ανησυχούν και για τίποτα να διαπραγματευτούν. Από την άλλη, η επιβράβευση του ΠΑΣΟΚ για τον «θρίαμβο» στις ευρωεκλογές,  η επιβράβευση της χυδαιότητας στον πολιτικό λόγο και φυσικά το κλείσιμο του ματιού στην ακροδεξιά.

Πολλοί πιστεύουν ότι είναι αποπροσανατολιστικό να εστιάζεις σε πρόσωπα, αλλά όταν μετά από 4 χρόνια μνημόνιο, σχηματίζεται κυβέρνηση με τον Α. Λοβέρδο (προφανώς λόγω της επιτυχίας του στο Υγείας), τον Α. Ντινόπουλο, που εκτός από το να είναι αγενής, λαϊκοδεξιός και αδέξιος, δεν θυμάμαι άλλο προσόν του, τον Βασίλη Κικίλια σε νευραλγικό υπουργείο και τον Μάκη Βορίδη υπουργό Υγείας, πόσο να κάνεις ότι δεν τους βλέπεις;

Ειδικά η τελευταία αυτή επιλογή, που την ετοίμαζαν καιρό, δείχνει και την ανομολόγητη αλλά διαρκή στόχευση της κυβέρνησης προς τα ακροδεξιά ψηφαλάκια.

Η υπουργοποίηση Βορίδη, θα έβρισκε το αντίστοιχό της σε μια υπουργοποίηση Κασιδιάρη από μια μελλοντική δεξιά κυβέρνηση. Το μόνο που θα χρειαζόταν, θα ήταν ένα σοβαρό ύφος, μια μικρή μεταμέλεια για την τρέλα της νιότης και η συμμετοχή σε αρκετά τηλεοπτικά πάνελ, για να γίνει η «Ανατροπή» των εντυπώσεων.

Η επιλογή των προσώπων και οι συμβιβασμοί, που οδήγησαν στο συγκεκριμένο σχήμα, δεν είναι ένα καπρίτσιο για να μας κάνουν πλάκα ο Α. Σαμαράς με τον Ευ. Βενιζέλο. Δεν πρόκειται για ένα τεστ, για να δουν αν αντέχουμε Ντινόπουλο, Παπακώστα και Γιακουμάτο στην ίδια κυβέρνηση.

Η σύνθεση της «νέας» κυβέρνησης, είναι αποτέλεσμα της απουσίας οράματος των πολιτικών, που μας έφεραν ως εδώ και που με την δια της κάλπης, συγκατάθεσής μας, έχουν αναλάβει να δώσουν τη λύση. Είναι ολοφάνερο, ότι δεν μπορούν. Είναι ολοφάνερο ότι στο εξωτερικό θα ακολουθούν εντολές και στο εσωτερικό θα προχωρούν σε μικροδιευθετήσεις, με γνώμονα το συμφέρον του κόμματος, που στην Ελλάδα, όπως γνωρίζουμε καλά, προηγείται τη  πατρίδας.

Ανασχηματίζουν την ανικανότητά τους, ανασχηματίζουν τα αδιέξοδά τους, ανακυκλώνουν τα ίδια πρόσωπα (πόσο Λοβέρδο πια να ανεχτούμε, πόσο Βενιζέλο και Χρυσοχοΐδη και πόσα «παιδιά» του Σημίτη), μόνο και μόνο για να κερδίσουν λίγους μήνες εξουσίας. Χωρίς κανένα σχέδιο, χωρίς καμία επαφή με τον λαό, χωρίς να αντιλαμβάνονται την οργή μιας ολόκληρης γενιάς.

Η απάντηση στην αγωνία της κοινωνίας, είναι το τσεκούρι, η χυδαιότητα στον πολιτικό λόγο και το pick ‘n roll για καλύτερη προστασία του πολίτη. Έτσι, χωρίς σύστημα, χωρίς όνειρο, χωρίς πυξίδα. Με την άδειά μας και την ψήφο μας.

*Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι αρχισυντάκτης του News247.gr