Ο Ανδρέας ήξερε – Προβληματισμοί από μια διπλή επέτειο

Η ζωή πολλές φορές νοιωθω ότι μας κοροϊδεύει… Συμπτώσεις, που λες, ότι δεν μπορεί να είναι τυχαίες και γίνονται, μονο και μόνο για να μας επισημαίνουν κάποια πράγματα… Για να μην ξεχνιόμαστε!

Σαν σήμερα, 23 Ιουνίου είναι η θλιβερή επέτειος του θανάτου ένός από τους τελευταίους μεγάλους της πολιτικής ζωής αυτού του τόπου: Του Ανδρέα Παπανδρέου. Ταυτόχρονα είναι και η επέτειος γέννησης του πρώην πρωθυπουργού και διαδόχου του στο ΠΑΣΟΚ Κώστα Σημίτη!

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν συνειδητοποιώ την… επετειακή αυτή σύμπτωση; Ο αστικός μύθος που αναφέρει την αντίδραση του Ανδρέα Παπανδρέου όταν του ανακοίνωσαν στο Ωνάσειο, όπου έδινε μάχη για τη ζωή του, ότι ο Σημίτης εξελέγη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα πρωθυπουργός: Γύρισε πλευρό στο κρεβάτι του… Μάλλον απογοητευμένος..! 

Δεν ξέρω αν η απογοήτευσή του αυτή -αν βέβαια ο αστικός αυτός μύθος ισχύει- εδράζεται στην δυνατότητα που είχε ο Ανδρέας να βλέπει μπροστά, άρα να φοβόταν αυτό που τελικά συνέβη. Ότι δηλαδή με τον Σημίτη στο τιμόνι του ΠΑΣΟΚ η χώρα θα βίωνε μία από τις σκοτεινότερες μεριόδους της μεταπολίτευσης: Αυτή των σκανδάλων και της διαπλοκής. Και -όπως έχει γραφεί ουκ ολίγες φορές- ο διάδοχός του θα ήταν τελικά ο πρωθυπουργός, που στην περίοδο της θητείας του οι μίζες πήγαιναν και έρχονταν!

Και σίγουρα αυτό ήταν που ανάγκασε τον Κώστα Σημίτη να αποφύγει την κρίση του λαού στις εκλογές του 2004 -για να μην «μαυριστεί»- και να δώσει τον «μουτζούρη» στον Γιώργο Παπανδρέου.

Ίσως ακόμα ο Ανδρέας -που ήξερε καλύτερα από τον καθένα «τι καπνό φουμάρουν» τα στελέχη του- να είχε φοβηθεί ότι με τον Σημίτη και στα εθνικά θέματα ο διάδοχός του θα είχε «ανακρούσει πρύμναν». Και από το «βυθίσατε το Χόρα» του Ανδρέα, το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη θα καταντούσε να υπογράφει συμφωνίες, όπως αυτή της Μαδρίτης, το 1997 και θα αποδεχόταν αποφάσεις, όπως αυτή του Ελσίνκι, το 1999, με τις οποίες η χώρα μας θα αναγνώριζε «γκρίζες ζώνες» και «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο.

Και σε προσωπικό επίπεδο όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν φαίνεται να εκτιμούσε πολιτικά τον Κώστα Σημίτη. Και αυτό ο κ. Σημίτης το ήξερε και του «το φύλαγε». Και βρήκε την ευκαιρία να του το δείξει στην δίκη του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, την περίοδο του «βρώμικου ’89», όταν ο Κώστας Σημίτης δεν πήγε να καταθέσει ως μάρτυρας υπεράσπισής του Ανδρέα.

Ίσως να είχε θεωρήσει ότι είχε έρθει το πολιτικό τέλος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και ήταν η ευκαιρία του να κάνει την κίνησή του για τη διεκδίκηση της ηγεσίας του Κινήματος.

Όπως έχει γράψει και ο Γιώργος Λακόπουλος «τον Κώστα Σημίτη, ως πρωταγωνιστή της σύγχρονης Ελλάδας, θα τον κρίνει η Ιστορία και θα τον κρίνει δίκαια. Αλλά από παντού προκύπτει ότι ο ίδιος αδίκησε τον εαυτό του. Ένας συγκροτημένος και μαχητικός πολιτικός, ευπρεπής άνθρωπος, με αστική καταγωγή και τρόπους, πέταξε ψηλά, χωρίς να κοιτάζει γύρω του ποιοι κρατούσαν τα πηδάλια της πτήσης του. Το αποτέλεσμα είναι δραματικό για την υστεροφημία του. Το όνομά του ενταφιάστηκε με τους τυχοδιώκτες, τους φλούφληδες και τους διατεταγμένους που τον περιστοίχιζαν. Κατά την ανάδειξή του είχε ισχυρό ρεύμα υποστήριξης. Αλλά όχι την Ελλάδα -που «αυτή είναι», όπως είπε- δεν άλλαξε, αλλά ούτε το ΠΑΣΟΚ, που διοικούσε… ομοσπονδιακά!».

Διπλή επέτειος, λοιπόν, σήμερα: Ο θάνατος ενός από τους τελευταίους μεγάλους της ελληνικής πολιτικής ζωής, του Ανδρέα Παπανδρέου και η γέννηση του Κώστα Σημίτη…

Πως το είχε πει ο Μέγας Ναπολέων: Πήρα ό,τι δεν ανήκε σε κανέναν…

Μάλλον έτσι νόμιζε και ο κ. Σημίτης για την πολιτική κληρονομιά του Ανδρέα..!

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις