Ο ηρωικός και μοναχικός αγώνας των Κούρδων

Το ξέρουμε. Τα διεθνή θέματα δεν προσεγγίζονται με συναισθηματικούς όρους γιατί τα πάντα έχουν να κάνουν με συμφέροντα, με χρήμα κοντολογίς. Και όπου υπάρχει χρήμα, το συναίσθημα πηγαίνει περίπατο.

Ισως, αλλά αυτή είναι προσέγγιση για πολιτικούς και εδώ δεν μας ενδιαφέρει. Οχι ότι ζούμε στο συννεφάκι μας, όχι ότι δεν αναγνωρίζουμε τους διεθνείς συσχετισμούς αλλά το κουρδικό δράμα που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη από την Τετάρτη το μεσημέρι δεν γίνεται να μην προσεγγιστεί και με ανθρωπιστικούς όρους. Η, αν θέλετε, με όρους δικαίου, όχι του διεθνούς αλλά του κοινού, αυτό που οι άνθρωποι σ’ όλον τον κόσμο ονομάζουν δίκιο. Το σωστό, το ηθικό.

Λοιπόν, η πραγματικότητα έχει ως εξής. Οι Κούρδοι, αλλά κυρίως οι Κούρδισσες της Συρίας, έβαλαν το κεφάλι τους στο ντορβά τα προηγούμενα χρόνια και μετά από άνισο αγώνα εξολόθρευσαν τον ISIS. Αδιανόητο, αλλά συνέβη. Τους εξόπλισαν οι Αμερικανοί, γνωστό αυτό, ουδέποτε οι Κούρδοι το έκρυψαν. Αλλά τη δουλειά την έκαναν με αυταπάρνηση, γνώση και υψηλή αίσθηση καθήκοντος.

Προφανώς, το έκαναν για να γλιτώσουν και το δικό τους κεφάλι από τους αιμοδιψείς φανατικούς Ισλαμιστές, καμία αντίρρηση. Ομως οι γυναίκες της Ροζάβα πήγαν το πράγμα πολλά βήματα παρακάτω. Μέσα σε μία καθαρά πατριαρχική κοινωνία σήκωσαν ανάστημα, χειραφετήθηκαν, δημιούργησαν κοινότητες και κομμούνες ανεξάρτητες, έδωσαν στις γυναίκες τη θέση που τους αρμόζει.

Η κοινωνία της Ροζάβα δεν είναι τέλεια, δεν υπάρχουν άλλωστε τέτοιες παρά μόνο στις θρησκευτικές δοξασίες κάθε θρησκείας. Είναι όμως μία άλλη, διαφορετική πρόταση για τη λειτουργία του κόσμου. Και αυτή ακριβώς την κοιτίδα του διαφορετικού χτυπάει από την Τετάρτη ο Ερντογάν ο οποίος επιχειρεί να καταστήσει τη χώρα του παίκτη ισότιμο με τη Ρωσία και τις ΗΠΑ στην περιοχή.

Και όλα έγιναν με την άδεια των Αμερικανών και ας χύνουν τώρα κροκοδείλια δάκρυα οι Ρεπουμπλικάνοι στις ΗΠΑ. Ο Πομπέο άναψε το πράσινο φως, ο Τραμπ ενέκρινε την κίνηση και ο τουρκικός στρατός, ανενόχλητος, άρχισε να δρα, στο όνομα πάντα της ειρήνης και της διεθνούς νομιμότητας. Το γνωστό παραμύθι.

Οι Κούρδοι βρίσκονται για πολλοστή φορά τα τελευταία 100, τουλάχιστον, χρόνια στη δίνη του κυκλώνα. Εχουν μετρήσει εκατομμύρια θύματα στον αγώνα που δίνουν ανεξαρτησία και ίδρυση κράτους, παιδιά έχουν δει τους γονείς τους να συλλαμβάνονται και να σκοτώνονται μπροστά στα μάτια τους και εν συνεχεία να πετιούνται στους δρόμους σαν τα σκυλιά. Επειδή ήταν Κούρδοι, ή επειδή το τουρκικό κράτος είχε απλώς την υποψία ότι επρόκειτο για μέλη του PKK. Μιλάμε για ένα απίστευτο δράμα, για μία σχεδόν γενοκτονία για την οποία η Δύση σφυρίζει αδιάφορα.

Ως Ελλάδα πολύ μας βόλεψε ο αγώνας του PKK και του Οτσαλάν. Αλλά μόλις ο Κούρδος ηγέτης ζήτησε βοήθεια μόλις στριμώχθηκε “δεν σε ξέρω, δεν σε είδα”. Και από το 1999 η ελληνική διπλωματία, το ελληνικό κράτος εν γένει, κουβαλά το άγος της προδοσίας του Οτσαλάν επί εδάφους Κένυας κάτω από άγνωστες, μέχρι τώρα, συνθήκες. Σαν πεσκέσι δόθηκε ο γενναίος Αμπντουλάχ στις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και από τότε κρατείται υπό συνθήκες υψίστης ασφαλείας και σχεδόν σε πλήρη απομόνωση. Είκοσι ολόκληρα χρόνια στη φυλακή!

Και ούτε μία συγγνώμη για τα μάτια του κόσμου από την τότε κυβέρνηση Σημίτη και την τραγική ΕΥΠ που τα έκανε μαντάρα.

Τι πάμε και θυμόμαστε…Τώρα τι γίνεται είναι το ζήτημα. Και τώρα λέει ότι από την Τετάρτη οι Κούρδοι μαχητές μοίρασαν όπλα σε όποιον μπορεί να τα κρατήσει. Παιδιά, μεγάλες γυναίκες, ηλικιωμένους άνδρες. Παλαϊκή άμυνα και όπου βγάλει. Ο αγώνας και πάλι είναι τρομερά άνισος, ο τουρκικός στρατός δεν είναι μπουλούκι ατάκτων σαν τον ISIS, είναι οργανωμένος και ισχυρός οργανισμός.

Τι θα γίνει; Μη τα ρωτάτε. Ηδη από την Τετάρτη βομβαρδίζουν το μαρτυρικό Κομπάνι. Κόσμος εγκαταλείπει άρον-άρον τα σπίτια του για να γλιτώσει. Να πάει όμως που; Στην Τουρκία; Μαύρο φίδι που τον έφαγε… Αλλά επιλογές δεν υπάρχουν.

Οι απλοί Κούρδοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ήδη μαρτυρούν. Απάτριδες με το στανιό ενώ θα μπορούσαν να έχουν μία μεγάλη και ισχυρή πατρίδα και να ζουν με προκοπή. Δεν τους λείπει κάτι από το έδαφός τους. Εχουν πετρέλαιο, άλλα ορυκτά, πρώτες ύλες. [Πλούσια η γη τους. Αλλά προφανώς αυτό πληρώνουν και αιώνες τώρα μοιράζονται μεταξύ Ιράν, Ιράκ, Τουρκίας και Συρίας.

Ανήμερα του θανάτου του Τσε Γκεβάρα στα βουνά της Βολιβίας, οι Κούρδοι της Συρίας κλήθηκαν να πάρουν κάτι από την αύρα του Αργεντίνου επαναστάτη για να σώσουν ότι μπορεί να σωθεί. Ανά τον κόσμο μόνο οι Παλαιστίνιοι μπορούν να τους καταλάβουν απόλυτα…

Για τους Κούρδους έχει μείνει μόνο αυτό. Εm’ e bi ser bikevin. Θα νικήσουμε…

ΥΓ. Και ναι, είμαστε όλοι Κούρδοι…