Ο κυκεώνας -και το πιθανό αδιέξοδο- της πληθυντικής Κεντροαριστεράς

Πατάμε forward, προσπερνώντας προσωρινά την αρένα του ΠΑΣΟΚ και τους Κασσελακισμούς στον ΣΥΡΙΖΑ (εκδικητικές απολύσεις κορυφαίων στελεχών) και βρισκόμαστε μπροστά στο ζητούμενο. Την συγκροτημένη πληθυντική Κεντροαριστερά.

Η ανασύνθεση προϋποθέτει, πρώτον, είτε διάχυση των δύο κομμάτων στο νέο σχήμα- επομένως την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ- είτε την διατήρηση χωλής αυτονομίας, καθώς θα υπάρχουν κοινοί υποψήφιοι του ενιαίου σχηματισμού εν όψει εθνικών εκλογών.

Το δεύτερο, εξίσου θεμελιώδες, είναι η εκλογή αρχηγού και δυνάμει πρωθυπουργού από την βάση των δύο κομμάτων(αλλά και άλλων, μικρότερων, εάν ήθελε ενταχθούν στο νέο σχήμα). Μέχρι στιγμής υποψήφιος κατά δήλωσίν του θα είναι ο Στέφανος Κασσελάκης, ακόμη κι αν έχει αντίπαλο τον Αλέξη Τσίπρα. Έξυπνη κίνηση, αντανακλαστικά εν εγρηγόρσει…

Από το ΠΑΣΟΚ, οποιοσδήποτε εκλεγεί αρχηγός(Ανδρουλάκης, Χριστοδουλάκης, Γερουλάνος ή «ο φρέσκος και άφθαρτος» Χάρης Δούκας) θα είναι αντίπαλος του Κασσελάκη για την ηγεσία της νέας ευρείας Κεντροαριστεράς. Επομένως, όποιος ηττηθεί θα λάβει θέση αντιπροέδρου στο σχήμα, σημαίνοντα ρόλο στην μελλοντική κυβέρνηση και θα διατηρεί αυτόνομο το «μαγαζάκι» του.

Μια στάση εδώ προτού προχωρήσουμε στα ενδότερα: μετά το φαινόμενο του ουρανοκατέβατου Κασσελάκη παρατηρείται το ίδιο-τηρουμένων των αναλογιών- με τον Δούκα.

Ηρθε από το πουθενά και επειδή η νίκη του επι του Μπακογιάννη συμβόλισε την ενωτική δυναμική των δύο χώρων(ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ), θεωρήθηκε ιδανικό πρόσωπο για την ηγεσία της διευρυμένης Κεντροαριστεράς.

Από πού κι ως πού, αλήθεια; Επειδή κατίσχυσε του Μπακογιάννη, ενώ έλαβε στον πρώτο γύρο το λυμφατικό 14%; Ας είμαστε σοβαροί: ο Μπακογιάννης έχασε επειδή ένας κόσμος της ΝΔ είτε απείχε είτε ήθελε να εκφράσει την εναντίωσή του στην «οικογένεια».

Επίσης: Τι έχει κάνει μέχρι τώρα, τι έχει δείξει ο Δούκας; Ποιος είναι ο πολιτικός λόγος του; Υπάρχει μια αξιοσημείωτη θέση του, μια άποψη που ξεφεύγει από την τυποποίηση και τα κλισέ, κάτι τέλος πάντων που θα ηλεκτρίσει και θα το προσέξεις;

Ασφαλώς, ασφαλέστατα ΟΧΙ. Τα προσόντα του(άφθαρτος, πτυχία, χαμηλοί τόνοι κλπ) δεν αρκούν. Ούτε πείθουν ότι έχει την δυνατότητα να ηγηθεί του νέου, φιλόδοξου σχήματος. Το γιατί ακούγεται το όνομά του και θεωρείται η ελπίδα του ευρέως χώρου, μάλλον οφείλεται στην αμηχανία ορισμένων και στην εναγώνια προσπάθεια να βρεθεί «κάτι νέο» ως αντίπαλο δέος του Μητσοτάκη.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι θα αναδειχθεί ο Κασσελάκης νέος ηγέτης της Κεντροαριστεράς. Ειλικρινά, τώρα: ένας άνθρωπος με τόσες αντιφάσεις, με θέσεις και απόψεις που αλλάζουν από μέρα σε μέρα (σαν την αλλαγή των ευζώνων στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη), ένας φλύαρος, λαϊκιστής και αλαζών που αντί για συγκεκριμένο πολιτικό πρόσημο και σταθερές ιδεολογικές αρχές «προσκυνάει» ο,τι βρεί μπροστά του(από την…ιερή συμμαχία του ΝΑΤΟ μέχρι την Μακρόνησο και τον Μπελογιάννη), είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να εμπνεύσει, να συνενώσει και να διαχειριστεί με επιτυχία το φιλόδοξο εγχείρημα της νέας Κεντροαριστεράς;

Κάπως δύσκολο, αν όχι αδύνατο. Και μάλλον αναπόφευκτο να υπάρξουν αποχωρήσεις από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ που αδυνατούν να συνυπάρξουν με τον Κασσελάκη, στον οποίον ήδη ασκούν αυστηρή, κρημνιστική κριτική.

Εξίσου δύσκολο είναι να ενταχθούν λειτουργικά στο νέο υπο τον Κασσελάκη σχήμα τα στελέχη της Νέας Αριστεράς, ακόμη κι αν ο ίδιος δεν θα είχε πρόβλημα να τους δεχθεί(η ηθική δέλτος του Κασσελάκη εδράζεται σε μία βασική αρχή: ισχύουν αυτά που λέω, αλλά ισχύουν και τα αντίθετα).

Ιδιες τριβές και πιθανώς διαρροές αναμένεται να υπάρξουν αν αναδειχθεί τιμονιέρης του νέου «οχήματος» ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ(Ανδρουλάκης, Δούκας κ.α.). Μικρότερης έντασης τριβές σε σύγκριση με την αρχηγία Κασσελάκη, αλλά αναπόφευκτες.

Αλέξης Τσίπρας, ο Παράκλητος

Πάμε πίσω στον χρόνο: παρά τις κατά καιρούς χλιαρές διαψεύσεις, κινητήριοι μοχλοί για το εγχείρημα της διευρυμένη Κεντροαριστεράς, για το «μαζί» του πολυκερματισμένου χώρου, είναι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιώργος Παπανδρέου.

Υπήρξαν συναντήσεις και συζητήσεις κατά το παρελθόν μεταξύ των δύο πρώην(αρχηγών και πρωθυπουργών), ενώ μετά την συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ το ΄23 και τις εξελίξεις στην Κουμουνδούρου και στην Χαριλάου Τρκούπη, αμφότεροι προωθούν ανοιχτά την υπόθεση νέου σχήματος.

Η ολική επαναφορά του συστημικού Τσίπρα μετά την στυφή γεύση στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, κατοπτρίζεται και στην πρόσφατη έρευνα της GPO για το OPEN. Θεωρείται μακράν ο καλύτερος για να ενώσει την Κεντροαριστερά.

Όμως ο Τσίπρας δεν είναι ανόητος. Δεν θα ρισκάρει να είναι υποψήφιος σε ενδεχόμενες εκλογές για την ηγεσία του νέου σχήματος, και δή απέναντι στον Κασσελάκη. Όχι επειδή τον φοβάται, αλλά διότι δεν του ταιριάζει η αναμέτρηση. Την υποτιμά. Και δικαίως.

Επίσης ξέρει ότι αυτή η ενδοοικογενειακή κόντρα θα είναι αφετηρία περαιτέρω αρνητικών εξελίξεων(π.χ. αποχώρηση Κασσελάκη μελλοντικά και δημιουργία νέου φορέα).

Ο Τσίπρας, ώριμος πιά και σοφότερος, γνωρίζει ότι ως κινητήριο δίδυμο με τον Γιώργο Παπανδρέου, δεν είναι τόσο ελκτικό, καθώς και οι δύο έχουν σκονισμένα ρούχα από τις ήττες και εκπροσωπούν τρόπον τινά το παλιό.

Τους ταιριάζει, δηλαδή, ο ρόλος των σοφών παλατιανών παρά η εκ νέου διεκδίκηση πρωταγωνιστικού ρόλου.

Όμως υπάρχει μία περίπτωση να δεχθεί ο Τσίπρας την επαναφορά του στον εκλογικό στίβο: αν επισυμβούν στη χώρα σοβαρές αρνητικές εξελίξεις και, κυρίως, αν ΟΛΕΣ οι πλευρές και όλα τα πρόσωπα της εν γένει Κεντροαριστεράς του ζητήσουν να επανακάμψει με ηγετικό ρόλο. Δηλαδή, ως Παράκλητος.

…Σύμφωνα με τα προεκτεθέντα, υπαρκτός ο κυκεώνας στην Κεντροαριστερά και πολύ πιθανό το αδιέξοδο των προσπαθειών και ανασύνθεση του χώρου. Ανασύνθεση δεν σημαίνει επι μέρους συνεργασίες στη Βουλή και στην κοινωνία- θεμιτές και φυσιολογικές- αλλά εκ βάθρων ανακαίνιση και συγκρότηση νέου σχήματος.

Μέχρι στιγμής ο ορίζοντας είναι θολός και οι δυσκολίες μεγάλες. Με δύο λόγια, «όλα του γάμου δύσκολα»…