Ο Μητσοτάκης δεν έχει αντίπαλο, αλλά τον απειλούν τα γεγονότα…

Η διαπίστωση είναι πανθομολογούμενη: ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του δεν απειλούνται από (υπολογίσιμο)  αντίπαλο,  κόμμα ή πολιτικό αρχηγό.

Διότι το ποσοστό που απέσπασαν στις εκλογές είναι ανέλπιστα υψηλό για δεύτερη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση. Αλλά όχι μόνο γι’ αυτό. Το εκλογικό σώμα αποδυνάμωσε το μέχρι τότε βασικό αντίπαλο κόμμα(ΣΥΡΙΖΑ) και δεν ενίσχυσε κάποιο άλλο με αξιοσημείωτο ποσοστό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη βρίσκεται σε περιδίνηση. Ήδη θεωρείται πολύ αμφίβολο αν διατηρεί το γλίσχρο 18% των εκλογών του Ιουνίου. Και τείνει να κυριαρχήσει η(δημοσκοπική, προς το παρόν) βεβαιότητα ότι στις εκλογές του Ιουνίου του 2024 δεν θα βρίσκεται στη δεύτερη θέση. Το ΠΑΣΟΚ είχε μεν σημαντική ποσοστιαία άνοδο, αλλά το(παρά κάτι) 12% είναι πολύ χαμηλό. Δημοσκοπικά εμφανίζει νέα άνοδο. Όμως, ακόμα κι αν κατακτήσει τη δεύτερη θέση,  δύσκολα θα θεωρηθεί απειλητικός αντίπαλος για τη ΝΔ με ποσοστό  που δεν  θα ξεπερνάει το 20%.

Αν αυτή η εικόνα αποτυπωθεί και στις ευρωεκλογές, όση φθορά κι αν έχει η ΝΔ-και θα έχει- δεν θα απειληθεί. Εκτός αν…

Στο σημείο αυτό αξίζει να υπενθυμίσουμε μια γνωστή ρήση του παλιού πρωθυπουργού της Μ.Βρετανίας Χάρολντ Μακμίλαν. Όταν τον  ρώτησε ένας δημοσιογράφος τι φοβάται περισσότερο, απάντησε: «Τα γεγονότα, αγαπητέ μου, τα γεγονότα».

Στην πρώτη τετραετία είχαμε πολλά γεγονότα που θα μπορούσαν να απειλήσουν μια κυβέρνηση. Όμως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε πολλά υπέρ της: ήταν φρέσκια, ο αντίπαλός της (ΣΥΡΙΖΑ) απαξιωμένος, τα Μνημόνια είχαν τελειώσει και δεν δίστασε να μοιράσει περισσότερα από 50 δισεκατομμύρια σε εκατομμύρια ψηφοφόρους. Κάπως έτσι ήρθε η νέα μεγάλη εκλογική νίκη.

Κάπως έτσι θα πάει και η νέα κυβερνητική θητεία; Χλωμό φαίνεται. Το μόνο που εξακολουθεί να διατηρεί ως πλεονέκτημα είναι η απουσία ισχυρού πολιτικού αντιπάλου.

Τώρα, όμως, έχει απέναντί της ένα ισχυρό δίδυμο προβλημάτων. Η θηριώδης ακρίβεια, πρωτοφανής εδώ και 30 χρόνια, πλήττει πλέον σχεδόν τους πάντες,  πλην των πολύ εύπορων και των φοροφυγάδων.  Όλες οι άλλες κοινωνικές ομάδες βλέπουν μήνα με το μήνα το εισόδημά τους να συρρικνώνεται και τη ζωή τους να χειροτερεύει, αφού δυσκολεύονται να αγοράσουν τα είδη που πριν από δύο χρόνια αγόραζαν με σχετική άνεση. Τα δύο προηγούμενα χρόνια η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιστάθμισε σε σημαντικό βαθμό αυτές τις απώλειες, μοιράζοντας πάσης φύσεως  οικονομικές ενισχύσεις. Αυτό δε μπορεί να συνεχιστεί, διότι δεν το επιτρέπει ούτε η κατάσταση στην Ευρώπη(ήδη η Γερμανία απειλείται από την ύφεση).

Επιπλέον, η κυβέρνηση Μητσοτάκη μπορεί να απειληθεί και από άλλα-απρόβλεπτα και δυσεπίλυτα-προβλήματα, όπως αυτά που ανέκυψαν εσχάτως με αφορμή τη βία στον αθλητισμό. Δεν είναι μόνο ότι αυτά την φέρνουν αντιμέτωπη με πολυπληθείς επαγγελματικές κατηγορίες ψηφοφόρων, όπως οι αστυνομικοί. Αλλά τα μέτρα που πήρε προκαλούν την αντίδραση ισχυρών επιχειρηματικών (και μιντιακών) συμφερόντων, όπως είναι αυτά των(και) ιδιοκτητών των μεγάλων ομάδων.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται στην αρχή τη δεύτερης θητείας της. Η οποία-είναι βέβαιο- δεν θα είναι άνετη σαν την πρώτη. Αν επαναπαυθεί  στην απουσία ισχυρού πολιτικού αντιπάλου, μπορεί να βρεθεί προ εκπλήξεων. Διότι τα προβλήματα είναι εδώ και τα γεγονότα παραμονεύουν. Μπορεί, στην πρώτη τετραετία, να γλίτωσε από φωτιές και πλημμύρες, αλλά η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται.

Ο κ. Μητσοτάκης μπορεί  να «την πατήσει» από την πολλή σιγουριά. Όπως το έχει πει ο παλιός οδηγός αγώνων Μάριο Αντρέτι: «Αν νομίζεις ότι τα έχεις όλα υπό έλεγχο, τότε δεν τρέχεις αρκετά γρήγορα»…