Ο Μητσοτάκης, ο Σούνακ και τα Μάρμαρα: Ντόρος να γίνεται…

Για να πετύχεις ένα στόχο στην πολιτική πρέπει να συντρέχουν δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, να είσαι σταθερός σε αυτό που επιδιώκεις. Και δεύτερον να μην απευθύνεσαι σε αυτόν που ξέρεις ότι θα απορρίψει το αίτημά σου.

Ας δεχτούμε ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός Ρίσι Σούνακ διέπραξε «απρέπεια» που ακύρωσε η συνάντηση με τον Έλληνα ομόλογό του. Ετσι λέει η ελληνική πλευρά. Αλλά μήπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε λάθος που πήγε να τον «στριμώξει» στην έδρα του, χωρίς να υπολογίσει ότι εκείνος έχει μπροστά του εκλογές και, επομένως, δεν θα μπορούσε να συναινέσει στο ελληνικό αίτημα για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα ή αλλιώς τα κλεμμένα Ελγίνεια;

Έχουν περάσει τέσσερις και πλέον δεκαετίες από τότε που η Μελίνα Μερκούρη έθεσε πρώτη και μετ΄επιτάσεως το αίτημα της επιστροφής των Μαρμάρων. Και η (όποια) ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει καταλάβει ότι καμιά βρετανική κυβέρνηση δεν θα δεχθεί ποτέ να δώσει πίσω τα κλεμμένα Μάρμαρα.

Από το 2019 που εξελέγη πρωθυπουργός, ο κ. Μητσοτάκης έχει κάνει αντιφατικές δηλώσεις και κινήσεις στο θέμα αυτό. Στην αρχή είχε αποδεχθεί τη λύση του δανεισμού. Αλλά την άλλαξε αμέσως, όταν του είπαν ότι έτσι είναι σαν να αναγνωρίζει ότι η κυριότητα των Μαρμάρων ανήκει στο Βρετανικό Μουσείο.

Στη Βρετανία παίζεται ένα διπλό παιχνίδι με τα Μάρμαρα. Το Μουσείο, πιεζόμενο από ένα μέρος της κοινής γνώμης και μέσα ενημέρωσης που βλέπουν με συμπάθεια το ελληνικό αίτημα, αφήνει κατά καιρούς να εννοηθεί ότι εξετάζει το ενδεχόμενο του «δανεισμού» των Μαρμάρων, με ή χωρίς τη μέθοδο της «ανταλλαγής». Για να γίνει, όμως, κάτι τέτοιο, θα χρειαστεί πιθανότατα κυβερνητική έγκριση, αφού απαιτείται τροποποίηση του ισχύοντος νόμου. Κάτι που πολύ δύσκολα θα κάνει οποιαδήποτε βρετανική κυβέρνηση.

Κι εδώ είναι το λάθος που έκανε ο κ. Μητσοτάκης. Ενώ η ελληνική πλευρά διατυμπανίζει ότι συζητάει το θέμα με το βρετανικό Μουσείο, ο πρωθυπουργός ανακοινώνει από τα μέσα ενημέρωσης ότι θα θέσει το θέμα στον Βρετανό ομόλογό του. Το είχε θέσει και παλιότερα στον Μπόρις Τζόνσον χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ο Τζόνσον δεν ακύρωσε τότε τη συνάντηση, αλλά απέρριψε ευγενικά το ελληνικό αίτημα. Ο Σούνακ όχι μόνο απέρριψε το αίτημα (αναμενόμενο), αλλά ακύρωσε και τη συνάντηση, κάτι που αιφνιδίασε την ελληνική πλευρά.

Ο κ. Μητσοτάκης και οι σύμβουλοί του δεν υπολόγισαν ότι ο Σούνακ είναι ένας αδύναμος πρωθυπουργός. Ήδη οι δημοσκοπήσεις φέρνουν το κόμμα του, τους Συντηρητικούς, πολύ πίσω από τους αντίπαλους Εργατικούς, προεξοφλώντας την ήττα του στα εκλογές και την απώλεια της πρωθυπουργίας.

Σε αυτές τις συνθήκες ο Σούνακ κάνει την «απρέπεια» να ακυρώσει τη συνάντηση. Είναι μια κίνηση που υπακούει στις εσωτερικές πολιτικές ανάγκες της Βρετανίας. Άλλωστε και ο αρχηγός των Εργατικών Κιρ Στάρμερ, με τον οποίο συναντήθηκε ο κ. Μητσοτάκης, αρνήθηκε κάθε ενεχόμενο να αλλάξει ο νόμος που απαγορεύει την απομάκρυνση των Μαρμάρων από το βρετανικό Μουσείο και απλώς είπε ότι δεν θα αντιταχθεί σε ενδεχόμενη συμφωνία «δανεισμού».

Κάπως έτσι το θέμα των Μαρμάρων φαίνεται ότι οδηγείται ξανά σε αδιέξοδο, παρά το επικοινωνιακό μπαράζ αισιοδοξίας, το οποίο καλλιεργεί η κυβέρνηση. Η άρνηση όλων των βρετανικών κυβερνήσεων να συζητήσουν την επιστροφή των Μαρμάρων στην Ελλάδα είναι σταθερή. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αρέσκεται σε προπαγανδιστικό ντόρο, δίνοντας έμφαση στις επαφές της με το Μουσείο. Το οποίο «συζητάει» μόνο κάποιο είδος «δανεισμού», αλλά δεν τον αποδέχεται η Ελλάδα. Διότι θα είναι σαν να ακυρώνει την πάγια θέση ότι τα Μάρμαρα είναι προϊόν κλοπής και να αποδέχεται ότι ανήκουν στο βρετανικό Μουσείο.

Συμπέρασμα: Από τον προπαγανδιστικό ντόρο, στον οποίο επιδίδεται συστηματικά η κυβέρνηση, μέχρι να φτάσουμε κοντά σε κάποια πιθανότητα για λύση, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη.