Ο Μητσοτάκης προετοιμάζει το “τέλος εποχής”, οι απέναντι εθελοτυφλούν…

Στην πολιτική ο καλύτερος τρόπος για να προλάβεις τα γεγονότα είναι τα προετοιμάζεις, αλλιώς θα σε ξεπεράσουν εκείνα. Από αυτήν την άποψη, ο μόνος που (φαίνεται να) το έχει καταλάβει είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Ο ανασχηματισμός που έκανε έχει δύο χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι κλασικό, το επιλέγουν  όλοι οι πρωθυπουργοί. Κάνει μια ύστατη προσπάθεια να «επανεκκινήσει» την κυβέρνησή του μπας και περισώσει το κόμμα του, που έχει πάρει την κατηφόρα. Όμως, δεν είναι αφελής. Ξέρει ότι, σε ανάλογες περιπτώσεις, στις δεύτερες τετραετίες τους, δεν υπήρξε επιστροφή και ήρθε η ήττα. Τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης είναι γεμάτα με τέτοιες ήττες.

Θα το παλέψει, αλλά έχει ήδη ηττηθεί. Η δική του ήττα θα έχει μια ιδιομορφία. Θα είναι νίκη σαν  ήττα. Η ΝΔ πιθανότατα θα είναι πρώτο κόμμα, αλλά δεν θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Κι επειδή η αναζήτηση συμμάχων θα είναι δύσκολη (και επώδυνη για κάποιον που έχει κυβερνήσει δυο φορές ως απόλυτος άρχοντας),  ο Μητσοτάκης διαβλέπει το «τέλος εποχής»(του) και το προετοιμάζει.

Τέτοια χαρακτηριστικά είχε ο πρόσφατος ανασχηματισμός. Αν χρειαστεί η ΝΔ να αναζητήσει συνεταίρους, ο ίδιος δεν θα είναι ο καταλληλότερος να το κάνει. Πρώτον, διότι οι υποψήφιοι συνεταίροι δεν θα τον θέλουν, αφού θα τον βλέπουν ως ηττηθέντα. Και, δεύτερον, διότι μπορεί και ο ίδιος να μη θέλει να μπει σε τέτοια εξευτελιστικά παζάρια. Θα έχει κυβερνήσει αυτοδύναμος δύο τετραετίες,  όλο και κάτι θα βρει να κάνει, εδώ ή στο εξωτερικό. Γιατί να μπλέξει;

Ο Χατζηδάκης ή ο Πιερρακάκης, μαζί με τον Δένδια, μπορεί να είναι οι επόμενοι υποψήφιοι αρχηγοί. Κάποιος από αυτούς μπορεί  να παίξει τον ρόλο του μεταβατικού, να κουβαλήσει τη ΝΔ από τη «νίκη-ήττα» έως την αναζήτηση συνεταίρων .Και βλέπουμε.

Στη ΝΔ , λοιπόν, βλέπουν τα επερχόμενα. Βλέπουν ότι το 28% των ευρωεκλογών είναι πιθανότερο να πάει παρακάτω παρά παραπάνω. Πάντως, όπου και να πάει, ξέρουν ότι έχουν αποχαιρετήσει αυτό που έχουν από το 2019, την αυτοδύναμη  διακυβέρνηση. Και κινούνται.

Αυτό ακριβώς που δεν κάνει η απέναντι πλευρά. Η οποία περιμένει το μοιραίο. Είτε να ηττηθεί ξανά από την «ηττημένη» ΝΔ (αυτό θα συμβεί αν η ΝΔ του 25%, με νέο αρχηγό, σχηματίσει κάποια κυβέρνηση συνεργασίας) είτε να την καταπιεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Αυτό θα είναι και το πιο τραγικό: το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ να βρεθούν κάτω και  από τη μονοπρόσωπη «Πλεύση» της Ζωής.

Είναι να απορεί κανείς με τη εθελοτυφλία  ή την κυνική σκοπιμότητα του Νίκου Ανδρουλάκη και των λοιπών της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Δεν βλέπουν γύρω τους; Ή βλέπουν, αλλά το μόνο που τους νοιάζει είναι να ελέγχουν ένα μικρομεσαίο μαγαζί και να έχουν τις καρέκλες τους;

Πώς θα «νικήσουν τη ΝΔ», που λέει κάθε μέρα ο Ανδρουλάκης; Ούτε δεύτερος δεν κατάφερε να βγει ακόμα και όταν είχε απέναντί του τον… γίγαντα Κασσελάκη. Πώς τώρα το 13% των ευρωεκλογών ή το 15% των δημοσκοπήσεων θα νικήσει το 25%(ας πάρουμε τη χειρότερη εκδοχή) της ΝΔ; Δεν ξέρουν- ο Ανδρουλάκης και οι συν αυτώ- ότι το βράδυ των προσεχών εκλογών θα χάσουν εντελώς τη μπάλα, αφού η πίεση της ΝΔ να συγκυβερνήσουν θα είναι αφόρητη; Δεν ξέρουν ότι στις δεύτερες εκλογές μοιραία θα πάθουν την πλάκα τους;

Και τώρα κρίσιμο ερώτημα: και τι να κάνουν;

Τους το λένε οι πιο φιλικές τους δημοσκοπήσεις, αυτές που βγάζουν (ακόμη…) το ΠΑΣΟΚ δεύτερο. Όπως η πρόσφατη (της GPO για τo Flash.gr), η οποία δείχνει ποια είναι η επόμενη κυβέρνηση που θέλουν οι περισσότεροι ψηφοφόροι. Προσέξτε τις απαντήσεις:

1. Αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ θέλει το(το ισχνό σε σύγκριση ακόμα και με το 28% των ευρωεκλογών) 20,3% και αυτοδύναμη του ΠΑΣΟΚ μόλις το 6,3%. Άρα το σενάριο «αυτοδυναμία» είναι εκ των προτέρων καμένο.
2. Συνεργασία της ΝΔ με κάποιο δεξιότερο κόμμα θέλει μόλις το 7,1%. Και συνεργασία της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, κατά το προηγούμενο του 2012, μόλις 9,2%. Πάνε κι αυτά.
3. Συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με κόμματα της Αριστεράς θέλει το 20,7%. Και συνεργασία κομμάτων της Αριστεράς το 18,7%. Αν τα δούμε μαζί αυτά τα δύο, αγγίζουν το 40%.

Συμπέρασμα: εναλλακτική απέναντι στη ΝΔ(με ή χωρίς Μητσοτάκη) υπάρχει. Και βρίσκεται στα αριστερά του πολιτικού φάσματος.

Είναι η μόνη λύση που δεν έχει δοκιμαστεί μέχρι στιγμής.

ΝΔ και Αριστερά συνεργάστηκαν το 1989, την περίοδο του πατρός Μητσοτάκη. Και οδήγησαν στη διάσπαση και συντριβή της Αριστεράς.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συνεργάστηκαν την περίοδο 2012-2014(κυβέρνηση Σαμαρά) και οδήγησαν στη συντριβή του ΠΑΣΟΚ.

Αριστερά και τυχάρπαστη Δεξιά(Καμμένος) την περίοδο 2015-2019(κυβέρνηση Τσίπρα) και οδήγησαν στην ήττα και εν συνεχεία, βοηθούντων και άλλων γεγονότων(λαίλαπα Κασσελάκη κτλ), στα σημερινά χάλια του ΣΥΡΙΖΑ.

Το μόνο που δεν έχει δοκιμαστεί ως κυβερνητική λύση είναι η συνεργασία των κανονικών (συγγενικών) πολιτικών δυνάμεων του πέραν της ΝΔ χώρου, της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς.

Και το ΠΑΣΟΚ και  ΣΥΡΙΖΑ έχουν κυβερνητικό παρελθόν. Έχουν στελέχη με πείρα από διακυβέρνηση. Έχουν στις τάξεις τους και δύο πρώην πρωθυπουργούς (Παπανδρέου και Τσίπρα). Γιατί όλοι αυτοί δεν μπορούν να συνεννοηθούν και να συνεργαστούν εκλογικά, ώστε να αποτελέσουν εναλλακτική λύση στη ΝΔ;

Τη συνεργασία αυτή θέλει η πλειοψηφία του προοδευτικού κόσμου. Και είναι η μόνη που φοβάται η ΝΔ. Ευλόγως. Διότι, αν γίνει, θα της αφαιρέσει την εξουσία.

Αν δεν γίνει,  η συρρικνωμένη ΝΔ θα αναζητήσει συνεταίρους μέχρι να βρει πλειοψηφία. Και η άλλη πλευρά θα βολοδέρνει- διασπασμένη , αναξιόπιστη και ανήμπορη- και θα αφήσει ευρύ πεδίο στον όποιο αντισυστημισμό, με την Κωνσταντοπούλου ή όποιους άλλους ξεπεταχτούν.

Η συνεννόηση πρέπει να αρχίσει τώρα, για να υπάρχει χρόνος να καταλήξουν σε κοινή εκλογική κάθοδο πριν ο Μητσοτάκης προκηρύξει εκλογές. Τα περί «αυτόνομης πορείας», που αναμηρυκάζουν διαρκώς  ο   Ανδρουλάκης  και  οι περί αυτόν, δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Και τα περί «νίκης», πολύ περισσότερο, είναι έπεα πτερόεντα και καθρεφτάκια για ιθαγενείς.

Όμως, τέτοιοι ψηφοφόροι-ιθαγενείς δεν υπάρχουν, για να  εξαπατηθούν…