Ο Μιχαηλίδης και το κοινό περί αδίκου αίσθημα

Η απόφαση προκάλεσε έκπληξη σε όσους περίμεναν ότι η Δικαιοσύνη θα λάμβανε υπόψη της την κρίσιμη κατάσταση της υγείας του Γιάννη Μιχαηλίδη μετά την πολυήμερη απεργία πείνας και θα έδινε διέξοδο σε μια κατάσταση που μπορεί να πάρει εκτραπεί με δραματικό τρόπο.

Η απορριπτική απόφαση του δικαστικού συμβουλίου δεν παραβιάζει το γράμμα του του νόμου. Θεωρώ όμως ότι δεν συνάδει με το πνεύμα της δικαιοσύνης για τρεις λόγους.

Τα ⅗

Ο πρώτος λόγος είναι ότι ο Μιχαηλίδης μετά από σχεδόν 9 χρόνια στη φυλακή, έχει συμπληρώσει εδώ και 7 μήνες τα ⅗ (μαζί με τα μεροκάματα) της ποινής που προβλέπει ο νόμος για την υφ’ όρον απόλυση. Είναι αλήθεια ότι το η συμπλήρωση των ⅗ δεν σημαίνει αυτόματη αποφυλάκιση -πρέπει να υπάρξει σχετική δικαστική κρίση. Είναι όμως εξίσου αλήθεια ότι πολύ σπάνια δεν αποφυλακίζεται κρατούμενος όταν έχει συμπληρώσει τα ⅗.

Στην πραγματικότητα, ο Μιχαηλίδης υπόκειται σε ένα καθεστώς εξαίρεσης, προφανώς επειδή είναι αναρχικός και στις δίκες του κράτησε σκληρή στάση απέναντι στους δικαστές. Το γεγονός λοιπόν ότι εξαιρείται από τις ευεργετικές διατάξεις του νόμου οι οποίες εφαρμόζονται κανονικά σε κρατούμενους με ανάλογης βαρύτητας καταδίκες, δημιουργεί την αίσθηση της χρήσης δύο μέτρων και δύο σταθμών στις δικαστικές αποφάσεις.

Ο Λιγνάδης

Αυτή η αίσθηση των δύο μέτρων και δύο σταθμών εντείνεται να συγκρίνουμε την αντιμετώπιση του Μιχαηλίδη με αυτήν του Λιγνάδη, ο οποίος έχει καταδικαστεί για το μέγιστης ηθικής απαξίωσης έγκλημα του βιασμού ανηλίκων. Στον μεν Μιχαηλίδη εξαντλείται η δικαστική αυστηρότητα, ενώ στον Λιγνάδη η επιείκεια έφτασε στο απώτατο όριό της.

Όπως ακριβώς και με τον Μιχαηλίδη, η απόφαση για τον Λιγνάδη κινείται εντός του γράμματος του νόμου. Όμως ο κορυφαίος ποινικολόγος, Κώστας Παπαδάκης, προκάλεσε δημόσια σε τηλεοπτική συνέντευξή του να υποδειχτεί έστω και μια περίπτωση όπου καταδικασμένος για βιασμούς ανηλίκων πήρε αναστολή εκτέλεσης ποινής, Απάντηση δεν πήρε…

Άλλο Λιγνάδης λοιπόν, και άλλο ο Μιχαηλίδης. Με διαφορετικό τρόπο κρίνεται ένα μέλος της ελίτ από έναν αναρχικό. Αυτό όμως (θεωρητικά τουλάχιστον) δεν θα έπρεπε να συμβαίνει σε ένα “κράτος δικαίου”, του οποίου πυλώνας είναι η ισότητα απέναντι στο νόμο.

Η απεργία

Τέλος είναι η απεργία πείνας. Στο κυβερνητικό στρατόπεδο η απεργία πείνας θεωρείται εκβιασμός, Πρόκειται για μια πολύ παράξενη (ή και απάνθρωπη) αντίληψη της έννοιας του εκβιασμού, αφού το “όπλο” του απεργού πείνας είναι η ίδια η υγεία και η ζωή του. Η απεργία πείνας αποτελεί μια μορφή αυτοπροσβολής, μια απονενοημένη διαμαρτυρία την οποία μετέρχεται κάποιος που θεωρεί ότι αδικείται και αισθάνεται ότι δεν έχει άλλο μέσο να βρει το δίκιο του.

Αυτό το απεγνωσμένο διάβημα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη, πόσο μάλλον όταν αφορά ένα καθ’ όλα νόμιμο και λογικό αίτημα. Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν φτάσει το σώμα τους στο σημείο που βρίσκεται σήμερα ο Μιχαηλίδης, κάτι που διαψεύδει τον ισχυρισμό περί κατάχρησης της απεργίας πείνας ως μέσου πάλη.

Η αξία της ανθρώπινης ζωής συνιστά τον σκληρό πυρήνα του πνεύματος της δικαιοσύνης. Γι’ αυτό άλλωστε, η απόρριψη του αιτήματος του Μιχαηλίδη έρχεται να προστεθεί στις δικαστικές αποφάσεις του τελευταίου διαστήματος που παγιώνουν το κοινό αίσθημα ότι στη χώρα κυριαρχούν η αδικία, η ανισότητα και η βαναυσότητα.

Έστω και τώρα, μπορεί ακόμα να βρεθεί διέξοδος με βάση το πνεύμα της δικαιοσύνης.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις