Ο μονόδρομος και οι φαντασιώσεις του Σαμαρά

Υπαρξιακή ανάγκη για τον Αντώνη Σαμαρά να δημιουργήσει νέο κόμμα. Αν δεν το πράξει, θα βρίσκεται μετέωρος στο κενό και ξεχασμένος, όσες καυστικές επιθέσεις κι αν επιχειρήσει στο μέλλον εναντίον του Μητσοτάκη.

Φυσικά, δεν είναι αφελής να επαναλάβει την πρακτική του 1993, όταν η Πολιτική Ανοιξη που είχε δημιουργήσει , ρυμούλκησε στους κόλπους της τον- αποφασισμένο, βέβαια- Συμπιλίδη και έριξε την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Το δις εξαμαρτείν-να ρίξει δηλαδή και την σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ -θα αποκάλυπτε έλλειψη στοιχειώδους πρόνοιας για την αυτοπροστασία του. Ακόμη και οι Νεοδημοκράτες που δεν είναι ενθουσιασμένοι με τον Μητσοτάκη θα τον εγκαλούσαν για πολιτικό κακούργημα και θα τον τιμωρούσαν με οριστική διαγραφή από το μητρώο της πολιτικής τους συνείδησης.

Μονόδρομος, λοιπόν, το νέο κόμμα για τον Σαμαρά χωρίς να χρεωθεί την πτώση της κυβέρνησης. Κατά τούτο, οι προσκείμενοι σε αυτόν βουλευτές θα ψηφίσουν τον Προϋπολογισμό, αλλά φαίνεται ότι βαθμηδόν θα συνεχίσουν κατά μόνας ή κατά ομάδες-μαζί με άλλους ενιστάμενους στις κυβερνητικές επιλογές- να υποβάλουν ερωτήσεις στη Βουλή και να ασκούν κριτική, εντός ορίων φυσικά για να μη διαγραφούν.

Τα ως άνω συνιστούν σκέψεις, που εδράζονται στην κοινή λογική, και προκύπτουν ως προϊόν ανάγνωσης των χαρακτηριστικών στην συμπεριφορά ορισμένων πρωταγωνιστών αλλά και φαινομένων στην πολιτική ζωή της χώρας.

Φυσικά, οι σκέψεις αυτές ενδέχεται να μην δικαιωθούν λόγω εκτάκτων και απρόβλεπτων εξελίξεων. Φερ΄ειπείν, οιαδήποτε επιβαρυντική για τη χώρα επιλογή της κυβέρνησης στα Ελληνοτουρκικά, θα δημιουργήσει νέο, εκρηκτικό πεδίο, που θα επιτρέψει θυελλώδεις αντιδράσεις και αναπόφευκτες εκρήξεις.

Δικαίωση και βούτυρο στο ψωμί του Σαμαρά τέτοια εξέλιξη. Όμως η λογική λέει ότι ο Μητσοτάκης αποκλείεται να προχωρήσει σε τέτοια επιλογή μέχρι τις εθνικές εκλογές. Θα ήταν αυτοκτονία, όσο κι αν οι σημερινές προσεγγίσεις του-και ορισμένες σημαντικές ενδείξεις- στα Ελληνοτουρκικά δείχνουν ότι αντιλαμβάνεται αλλιώς π.χ από τον Σαμαρά το εθνικό συμφέρον στον διάλογο με την Τουρκία.

Ενδείξεις συνιστούν οι πρόσφατες δηλώσεις του Χακάν Φιντάν ότι στις συνομιλίες μεταξύ κρατών για την επίλυση διαφορών, τα σοβαρά λέγονται και γίνονται «από την πίσω πόρτα». Αν προστεθεί η αψυχολόγητη-άμα τε και ανεκδιήγητη- δήλωση Γεραπετρίτη περί μειοδοσίας, καθώς και ορισμένα κρούσματα (π.χ. Κάσος) που άφησε χωρίς στοιχειώδη αντίδραση η κυβέρνηση, τότε συνάγεται σαφώς το συμπέρασμα για άλλη οπτική του Μητσοτάκη στα Ελληνοτουρκικά.

Ισχυρισμοί και φαντασιώσεις

Οι αναλύσεις του Σαμαρά για την σημερινή κατάσταση στη χώρα και διεθνώς, όπως προκύπτουν από τις παρεμβάσεις του, συμπυκνώνονται στα εξής: Το Μεταναστευτικό, η woke ατζέντα και τα ενεργειακά (αδικαιολόγητη βιασύνη να τεθούν στο περιθώριο τα ορυκτά καύσιμα) έχουν σχηματίσει στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ μια δυναμική -και όχι απλώς ροπή- προς τα δεξιά.

Μονίμως επικαλείται τα τρία αυτά θέματα, μαζί φυσικά με τα Ελληνοτουρκικά, ως θεμελιώδη στην οξύαιχμη κριτική του προς την κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, τόσο ο ίδιος όσο και προσκείμενοι βουλευτές επισημαίνουν-προσεκτικά και ήπια αυτοί- τον μονοδιάστατο προσανατολισμό του Μητσοτάκη προς το κέντρο, τη στιγμή που ο κόσμος πάει δεξιά, γεγονός το οποίο θεωρείται ότι παγώνει και απομακρύνει κλασικούς δεξιούς ψηφοφόρους της παράταξης.

Αν συνυπολογιστεί το ότι η κυβέρνηση χάνει διαρκώς έδαφος δημοσκοπικά μετά τις σημαντικές απώλειες στις Ευρωεκλογές, καθώς και ότι απώλειες είχαν σχεδόν όλα τα κόμματα-επομένως δημιουργείται ένα μεγάλο ποσοστό «ορφανών» ψηφοφόρων, κυρίως δεξιών-,ενδέχεται όλα αυτά να έχουν πείσει τον Σαμαρά και τους συν αυτώ ότι η δημιουργία του νέου κόμματος θα το καταστήσει δεξαμενή των ψηφοφόρων αυτών-επομένως σημαντικό παράγονται στην πολιτική ζωή.

Ρεαλιστική αποτίμηση της κατάστασης που δικαιώνει την επιλογή για νέο κόμμα ή φαντασίωση ολκής; Η στήλη θεωρεί πιθανή την δεύτερη εκδοχή σχετικά με την τύχη του νέου κόμματος, αν τελικά ήθελε δημιουργηθεί. Για συγκεκριμένους λόγους:

Πρώτον, τα τρία θέματα που επικαλείται και προβάλλει ο Σαμαράς είναι αντιμετωπίσιμα τουλάχιστον σε επίπεδο εντυπώσεων και προπαγάνδας από τον Μητσοτάκη. Σκληρή πολιτική στο Μεταναστευτικό και για το θεαθήναι μετρημένες επιλογές στο Ενεργειακό(ορυκτά καύσιμα και ήπιες μορφές ενέργειας μαζί).

Σε ό,τι αφορά την woke ατζέντα ξέρει καλά ότι όσοι έφυγαν, έφυγαν και δεν ξαναγυρίζουν. Το πολύ πολύ, προκειμένου να σώσει ο,τι σώζεται, να επιδοθεί σε νέες κυβιστήσεις σαν την τελευταία, παρόντος του Μπρυκνέρ. Οπου στηλίτευσε την τυραννία της μειοψηφίας, ενώ παλιότερα-όταν εισήγαγε τον νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια-είχε κεραυνώσει την τυραννία της πλειοψηφίας.

Δεύτερον, οι εκλογές κρίνονται κυρίως από την Οικονομία. Επόμενο είναι ο Μητσοτάκης να συνεχίσει και να εντείνει την προπαγάνδα περί ισχυρής Οικονομίας και να επιδοθεί προεκλογικά σε όργιο επιδοτήσεων και παροχών. Ηδη έχει αρχίσει να ξεδιπλώνει τέτοιο σχέδιο.

Τρίτον, ο πρωθυπουργός αναμένεται να ποντάρει στο θέμα της σταθερότητας μιλώντας για τις δυσμενείς επιπτώσεις της ακυβερνησίας στην κοινωνία. Το έχει κάνει μέχρι τώρα με επιτυχία. Όμως σήμερα, υπο διαφορετικές, αντίξοες γι αυτόν συνθήκες(ακρίβεια, ρεύμα, ρήγματα στη ΝΔ κλπ), είναι βέβαιο ότι τα περί ακυβερνησίας θα προσλάβουν διαστάσεις κινδυνολογικής προπαγάνδας.

Τέταρτον, ο εκλογικός νόμος. Τόσο το όριο του 5% για είσοδο στη Βουλή όσο και η ρύθμιση ώστε να καθίσταται δυνατή η αυτοδυναμία με 33%, φαίνεται ότι εντάσσονται, παρά τις διαψεύσεις, στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς για αλλαγές στον εκλογικό νόμο.

Φυσικά, οι αλλαγές αυτές δεν αρκούν, αν συνεχιστεί η πτωτική πορεία της κυβέρνησης και εμπεδωθεί η αίσθηση-υπαρκτή σήμερα- ότι είναι αδύνατη η αυτοδυναμία της ΝΔ.

Πέμπτον, η κυβερνητική προπαγάνδα αναμένεται να επικεντρωθεί προεκλογικά (η στήλη δεν αποκλείει πρόωρες εκλογές) στο ότι η περίπτωση και το κόμμα Σαμαρά είναι ξαναζεσταμένο φαϊ, στην επισήμανση για την πολυδιάσπαση στην ευρύτερη Κεντροαριστερά και στην πιθανή αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να αυξήσει θεαματικά τα ποσοστά του και να πλησιάσει τη ΝΔ.

Εκτον, οι φήμες και οι προβλέψεις για κοινή, ανατρεπτική δυναμική Σαμαρά- Καραμανλή δεν επιβεβαιώνονται. Εχουν μείνει φήμες, καθώς ο Καραμανλής μπορεί να συνοδοιπορεί κριτικά με τον Σαμαρά, αλλά αφενός διαφέρει ο τρόπος που διατυπώνει την κριτική του(ουσιαστική η διαφορά αυτή) και αφετέρου θα ήταν ο τελευταίος που θα έπληττε τη ΝΔ με διάσπαση ή με κρημνιστική διάθεση, όσο κι αν διαφωνεί ή οργίζεται με τις επιλογές και την εν γένει πολιτεία του Μητσοτάκη.

Φυσικά, αναμένεται να συνεχίσει την κριτική του, όπως έπραξε και την Παρασκευή στην Πάτρα, αλλά επ΄ουδενί θα συμβάλει έστω κατ΄ελάχιστον σε κινήσεις, πρωτοβουλίες και σχεδιασμούς με ιδιοτελή στόχο την κυβερνητικά φθορά.

Αυτό καταδεικνύει ο βίος και η πολιτεία του. Και είναι εντελώς διαφορετικό θέμα αν η κριτική του συμπίπτει με όσα βιωματικά προβάλλει καθημερινά η κοινωνία εξ αιτίας της κυβερνητικής πολιτικής. Την φθορά προκαλούν τα γεγονότα, όχι η κριτική.

Επιμύθιον: Μονόδρομος για τον Σαμαρά το κόμμα, ρεαλιστική η ανάγνωση για την δεξιά στροφή διεθνώς, την «κεντρώα στροφή» του Μητσοτάκη και την διόγκωση του ποσοστού των «ορφανών» ψηφοφόρων, αλλά με βάση τα εξι σημεία που παρετέθησαν, η πρόβλεψη ότι ο Σαμαράς θα πρωταγωνιστήσει ξανά στην πολιτική σκηνή φαντάζει ανέρειστη. Μάλλον κινείται στον χώρο της άκρατης επιθυμίας και της φαντασίωσης.

Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις, που λέει και η αυτοπροστατευτική κοινοτοπία, αλλά έτσι δείχνουν τα πράγματα μέχρι στιγμής…