Ο Ντέμης και οι κάφροι

Πόνος, θλίψη, δυσωδία. Είναι κάτι παραπάνω από στενάχωρο το να συλλογίζεται κανείς πως εν μέσω κρίσης, κάποιοι επιλέγουν να σκοτωθούν και να σκοτώσουν για μια φανέλα, για ένα φθηνό οπαδιλίκι, για έναν κομπλεξισμό.

“Σ’ όλα τα κλίματα, σ’ όλα τα πλάτη, αγώνες για το ψωμί και το αλάτι” έγραφε ο Καρυωτάκης, και τώρα που το ψωμί και το αλάτι τείνουν να γίνουν είδη πολυτελείας, ο γηπεδικός άρτος και το χουλιγκανικό θέαμα, ζει και βασιλεύει. Κάπως οξύμωρο όλο αυτό, δεν θα μπορούσες να πεις; Κάπως ειρωνικό; Και όμως, σε κράτη της λατινικής Αμερικής, εκεί που η μεσαία τάξη έχει ξεχάσει τι σημαίνει ο όρος “αξιοπρεπής διαβίωση”, ο χουλιγκανισμός οξύνεται. Η ένδεια η πνευματική είναι συνακόλουθο της οικονομικής κρίσης και μεταξύ τους, δύο έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες.

Προφανώς και δεν αναφέρομαι στις αντιθέσεις που πάντα θα υπάρχουν και θα εκφράζονται σε συνθηματικό επίπεδο. Προφανώς και δεν αναφέρομαι στο αναμενόμενο “κάζο” και στα πειράγματα. Προφανώς και αναφέρομαι στο μαχαίρι και στο αίμα.

Μόλις χθες γράφτηκε και επίσημα μια ακόμη μαύρη σελίδα της οπαδικής ζωής του τόπου που ξεπερνά κάθε αθλητική στιγμή, κάθε αντιδικία εντός γηπεδικών γραμμών, κάθε υγιή νου.

“Εγκεφαλικά νεκρός θεωρείται ο 24χρονος που τραυματίστηκε σοβαρά, όταν παρασύρθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο στην προσπάθειά του να αποφύγει επίθεση αγνώστων, μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής αναμέτρησης ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Παναθηναϊκό για το Κύπελλο Ελλάδος”. Αυτή είναι η είδηση για τον νεαρό που εξέπνευσε σήμερα.

Κάποιοι είπαν, “μα, ποια είναι η είδηση;”. Άλλοι έγραψαν κυνικά, “μα και οι υπόλοιποι οπαδοί, εγκεφαλικά νεκροί είναι”. Ποτέ δεν μου άρεσε το τσουβάλιασμα, ωστόσο στην καφρίλα, ναι, δεν χωράνε οπαδικοί διαχωρισμοί ομάδων και φανέλας.

Στην καφρίλα δεν υπάρχει λογική. Στην τυφλή βία, δεν υπάρχει λογική. Υπάρχει μόνο υπόβαθρο, αιτίες, ερωτήματα και δύσκολες απαντήσεις. Δύσκολες λύσεις που απαιτούν κρατική παρέμβαση και αποφασιστικότητα, με σεβασμό στα δικαιώματα του υγιούς φιλάθλου.

Πριν κάμποσα χρόνια, κάποιοι αντιδρούσαν όταν ο Ντέμης Νικολαΐδης, αυτός ο σπουδαίος παίχτης και αγνός οπαδός της ΑΕΚ με την έννοια του πωρωμένου φιλάθλου, ως πρόεδρος της ομάδας που αγάπησε και εκπροσώπησε σαν σημαία της, “έδινε” στην αστυνομία άτομα με παραβατική συμπεριφορά. Ήταν ο πρωτοπόρος που έγινε “ρουφιάνος”.

Στην Ελλάδα της ασυλίας σε συγκεκριμένους οργανωμένους οπαδούς, το απόστημα της βίας θα ζει και θα βασιλεύει όσο αυτή η ασυλία θα συνεχίζεται. Ο Ντέμης τότε βιάστηκε να υποκαταστήσει το έργο της αστυνομίας και του αρμοδίου υπουργείου, ακριβώς όμως γιατί αυτοί οι διαπλεκόμενοι φορείς δεν έπραξαν τίποτε έναντι μέρους της “στρατιάς” που δημιούργησαν και συντηρούν οι πρόεδροι όλων των Σωματείων για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους. Ή τουλάχιστον, των περισσότερων Σωματείων.

Αυτό ήταν το λάθος του Ντέμη. 13 χρόνια όμως μετά, και ύστερα από θανάτους νεαρών που μπόλιασαν το κεφάλι τους με έννοιες παρωχημένες και θολές, ο Ντέμης δικαιώνεται μέσα από τα σχόλια του. Μετά τον εγκεφαλικό θάνατο του 24χρονου, ο πρώην επιθετικός της ΑΕΚ έγραψε στο προφίλ του στο Facebook:

“Δεν μπορώ να δεχθώ ότι αυτοί που έκαναν την επίθεση σε έναν νέο άνθρωπο που γυρνούσε χαρούμενος σπίτι του από το γήπεδο, ήταν φίλαθλοι. Δεν έχει καμία σχέση η πράξη τους με το ποδόσφαιρο.

Αυτό που πρέπει να αποδεχθούμε δυστυχώς, είναι ότι ανάμεσα στους φιλάθλους, υπάρχει μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά, ανεξάρτητα από το γήπεδο που συχνάζουν.

Η επιθετική συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων κλιμακώνεται από την ανοχή της πολιτείας, των παραγόντων του ποδοσφαίρου και από τις γεμάτες φανατισμό τοποθετήσεις τους.

Εύχομαι δύναμη στους γονείς του νεαρού φιλάθλου του ΠΑΟΚ”.

Αυτός ο αγνός οπαδός, αυτή η σημαία που πάντοτε ζήλευα σαν φίλαθλος του Παναθηναϊκού, έδωσε το στίγμα με το ήθος του για ακόμη μια φορά (πρόσφατα μεταξύ άλλων, έδωσε και συγχαρητήρια στον Σπανούλη). Προσωπικά, δεν μπορώ παρά να χαμηλώσω το κεφάλι ταπεινά, να πω από μέσα μου ένα “μπράβο” που μέσα από τον χώρο του νοσηρού ελληνικού ποδοσφαίρου πηγάζουν και κάποιες θετικές διατυπώσεις, όμως δεν μπορώ και να μην απογοητευθώ για ακόμη μια φορά. Η “χαρά” που περιγράφει ο Ντέμης, δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει όταν ξέρεις πως δεν μπορείς να εκδηλώσεις ελεύθερα τα συναισθήματα σου για την ομάδα που αγαπάς, δεν υπάρχει όταν σε στέλνουν σε αποστολές θανάτου για κάτι που θα έπρεπε να λειτουργεί εντελώς διαφορετικά, δεν υπάρχει όταν το ποδόσφαιρο κυριαρχείται από “υπόγειες” δομές που ζουν στο όριο του νόμου και της παρανομίας. Δεν υπάρχει όταν πρέπει να επανεφεύρουμε τα αυτονόητα.

Οι ευθύνες είναι γνωστές και η απόδοση τους είναι ξεκάθαρα, υπερκομματική και για την Ελλάδα, διαχρονική.

Κλείνω το κείμενο με μια εικόνα από τη γειτονική μας χώρα που θα προχωρήσει στο άμεσο μέλλον της υπό σουλτανική διοίκηση. Ήταν 2013. Ήταν οι αγώνες των Συνδικάτων εναντίον του Ερντογάν που ενδυναμωνόταν πριν ακόμη εκμεταλλευτεί το αποτυχημένο πραξικόπημα. Ήταν οι φωτιές που ένωναν τα αντίθετα χρώματα. Ήταν οπαδοί της Μπεσίκτας, της Φενερμπαχτσέ αλλά και άλλων ομάδων που διαδήλωναν μαζί, για έναν κοινό σκοπό.

Και ήταν μια πραγματικά, υπέροχη εικόνα.

ΥΓ. Σήμερα, φίλοι του Πανσερραϊκού, εξέδωσαν μια ανακοίνωση – αχτίδα ελπίδας, που μιλάει από μόνη της. Και απέδειξαν πως υπάρχουν και “μη αρρωστημένοι” οπαδοί σε αυτή τη χώρα:

“Οι φωτογραφίες είναι από παιχνίδια στα οποία κυριολεκτικά κρινόταν μια ολόκληρη κατηγορία. Καβάλα-Πανσερραϊκός (το παιχνίδι της χρονιάς στη Γ’ Εθνική) και Πανσερραϊκός – Εθνικός (πλέι οφ ανόδου Β’ Εθνικής).

Τότε, πολλοί από αυτούς που σήμερα “πέφτουν από τα σύννεφα” και δηλώνουν “συγκλονισμένοι” με τον άδικο χαμό του οπαδού του ΠΑΟΚ, μας έλεγαν “φλώρους”. Επειδή στα κρίσιμα παιχνίδια, δε σκοτωνόμασταν με τους αντιπάλους, επειδή τα ματς άρχιζαν και τέλειωναν με πραγματική φιλοξενία κι όχι με καταμέτρηση τραυματιών.

“Φλώρους”, επειδή ο δρόμος που επέλεξαν κάποιες ομάδες και οι οπαδοί τους, δε συμβαδίζει με τα δικά τους άρρωστα ένστικτα. Εκείνοι εξαντλούνται στο να μετρούν κερδισμένα και χαμένα “σκηνικά” απέναντι στους αντιπάλους. Μέχρι να υπάρξει ένας ακόμη νεκρός. Τότε, ξανά “συγκλονίζονται”. Αυτοί είναι οι πραγματικοί ΦΛΩΡΟΙ.

Απαιτείται ακόμη περισσότερη συσπείρωση από τους υγιώς σκεπτόμενους οπαδούς των ομάδων, περισσότερη περιφρούρηση των κερκίδων μας, περισσότερη περιθωριοποίηση των εκκολαπτόμενων δολοφόνων.

Καλό ταξίδι Νάσο!

PANSERRAIKOS CHE GUEVARA CLUB”

Αυτά. Και καλά (μας) μυαλά.

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Kostas Tsironis