Ο πρωθυπουργός κι ο ηγούμενος: Η αμετροέπεια εκδικείται, η βλακεία σκοτώνει…

Θα φανεί παρακάτω γιατί βάζω στον τίτλο τον πρωθυπουργό κι έναν παπά. Άλλη η δουλειά του ενός και άλλη του άλλου. Φυσικά, ένας πρωθυπουργός δεν θα έλεγε ποτέ κάτι που θα έθετε σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία. Θα έλεγε, όμως, άλλα-λαϊκιστικά και αμετροεπή- που σήμερα παίρνουν την εκδίκησή τους. Αντίθετα, ένας παπάς, που ζει σε άλλον κόσμο, λέει με μεγάλη ευκολία διάφορα παρανοϊκά, τα οποία σήμερα επίσης εκδικούνται-ελπίζω να μην κοστίσουν και ζωές. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Είναι γνωστό ότι οι πολιτικοί, όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση, είτε τάζουν τον ουρανό με τ’ άστρα είτε λαϊκίζουν, καμιά φορά ασύστολα, χωρίς να συνυπολογίζουν ότι αργότερα τα λόγια θα τους εκδικηθούν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης , ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, δεν απέφυγε το τάξιμο. Αλλά-πρέπει να το παραδεχτούμε- δεν έταξε τον ουρανό με τ’ άστρα. Δεν είπε, για παράδειγμα, κάτι ανάλογο με εκείνο το «θα σκίσω τα Μνημόνια» του Αλέξη Τσίπρα. Αυτό του έλειπε. Ο Τσίπρας είχε το ελαφρυντικό του πρωτάρη, που πετάει στα σύννεφα και δεν μπορεί να υπολογίσει τι θα βρει μπροστά του. Ο Μητσοτάκης δεν έχει τέτοιο ελαφρυντικό. Και από πολιτική οικογένεια προέρχεται (όλο και κάτι θα τον είχε συμβουλεύσει ο πατέραςτου) και υπουργός είχε κάνει. Δεν ήταν καθόλου ανυποψίαστος για τι τον περιμένει.

Και όμως δεν πρόσεχε τα λόγια του:

Δεν γίνεται να ξεχαστεί τόσο σύντομα η απόλυτη ταύτισή του με τους (ντεμέκ, βεβαίως) μακεδονομάχους ξιφουλκώντας εναντίον της επίλυσης του Μακεδονικού, μόνο και μόνο για να πλήξει τον πολιτικό του αντίπαλό κι ενώ κατά βάθος ήθελε να δοθεί η λύση. Οι παροιμιώδεις υποσχέσεις του προς τους«μακεδονομάχους» πήγαν περίπατο, όταν υποδέχτηκε τον Ζάεφ. Πολύ καλά έκανε, ας βουρλίζονται οι «εξαπατημένοι». Αλλά τα λόγια εκδικούνται.

Δεν γίνεται να ξεχαστούν τόσο σύντομα όσα έλεγε για την «Μόρια του ΣΥΡΙΖΑ». Την οποία δεν μπορούσε να διαγράψει, όταν θα ερχόταν στην εξουσία. Και το γνώριζε.

Δεν γίνεται να ξεχαστούν τόσο εύκολα όσα έλεγε όταν τύχαιναν στραβές στις κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε δεν έφταιγαν τα «ακραία καιρικά φαινόμενα», αλλά η ανικανότητα του (αριστερού) κράτους. Σήμερα δεν φταίει το (δεξιό) κράτος, αλλά η «φυσική καταστροφή». Είτε στην Εύβοια είτε στην Καρδίτσα είτε στα Ιόνια νησιά.

Όταν, λοιπόν, εύκολα λόγια λέγονται από ψηλά, τι θα κάνουν οι από κάτω; Ο ένας πάει να μεταλάβει, τον περιλαβαίνουν οι πάντες-ακόμα και οι δικοί του-και όταν προσπαθεί να δικαιολογηθεί, το κάνει χειρότερο. Ο άλλος-που διδάσκει κάθε μέρα να φοράμε μάσκες και να κρατάμε αποστάσεις- πήγε να χειροφιλήσει τον παπά. Και όταν δικαιολογήθηκε το έκανε τρισχειρότερο.

Τι τους έχει πιάσει και τρέχουν έτσι πίσω από τους παπάδες. Τόσον καιρό «έπαιζαν τον παπά» πότε με το κλείσιμο των Εκκλησίων πότε με τη μετάληψη. Είναι δυνατόν, με τέτοιες συμπεριφορές, να μην ενθαρρύνουν τη θρησκοληψία και να μην ενισχύουν ανοησίες του τύπου «ο θεός θα μας σώσει»;

Δείτε και ακούστε εδώ τα ανατριχιαστικά που έλεγε τον περασμένο Απρίλιο ο ηγούμενος της Μονής του Αγίου Παύλου: ότι οι πολιτικοί πρέπει να ανοίξουν τις Εκκλησίες και όλοι οι πιστοί να πάρουν μέρος σε λιτανείες για να φύγει ο κορονοϊός, αφού «μόνο ο θεός μπορεί να μας σώσει». Δεν ξέρω τι θα κάνει ο θεός, αλλά τέτοιες βλακείες δεν θα ήθελε να ακούει. Η τραγική εξέλιξη άργησε μόνο τέσσερις μήνες. Στη Μονή αυτή του Αγίου Ορους καταγράφονται ήδη οκτώ κρούσματα.

Γι’ αυτό οι πολιτικοί να αφήσουν τα λόγια, τη μεταλαβιά και τα χειροφιλήματα και να τρέξουν να σώσουν ό,τι σώζεται. Αλλιώς η κόλαση τούς(και μάς) περιμένει. Και η κόλαση δεν «είναι οι άλλοι», όπως εχει πει ο Σαρτρ. «Η κόλαση είναι ο εαυτός σου»,όπως έχει πει ο Αυστριακός φιλόσοφος Λούντβιχ Βιτγκεστάιν.