Ο Ρωμανός, ο Λαζόπουλος και η συμπαράσταση

Το θέμα του Νίκου Ρωμανού είναι από τα πιο περίπλοκα που έχουν προκύψει για την ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια.  Δεν νομίζω ότι υπάρχει μια ξεκάθαρα σωστή ή μια ξεκάθαρα λάθος λύση. Το νομικό σκέλος μοιάζει πιο απλό. Ο νόμος άλλαξε (κακώς, άλλα άλλαξε) μετά την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού κι έτσι δεν υπάρχει παράβαση στην άρνηση του εισαγγελέα να χορηγήσει άδεια στον φυλακισμένο.

Στο ηθικό σκέλος, ομολογώ με ενοχλεί ιδιαίτερα το κύμα συμπαράστασης στον νεαρό. Προσέξτε,  δεν μιλάω για το αίτημα του. Σε  αυτό συμπαρίστανται και πάρα πολλοί άνθρωποι που δεν συμφωνούν με τις αντιλήψεις και τις πράξεις του Ρωμανού. Κυρίως συμπαρίστανται όσοι θεωρούν ότι μονάχα με τη μόρφωση ίσως και να αρχίσει να καταλαβαίνει τα λάθη που ακόμα αρνείται να παραδεχτεί. Αν θέλετε τη γνώμη μου κι εγώ νομίζω ότι πρέπει να του χορηγηθεί η άδεια. Επειδή οφείλουμε να του δώσουμε μια ευκαιρία για ουσιαστικό σωφρονισμό. Μέχρι στιγμής ο Ρωμανός, ξεκινώντας από τη δολοφονία του φίλου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και καταλήγοντας στον ξυλοδαρμό του από τους αστυνομικούς όταν συνελήφθη, έχει δει μονάχα το άσχημο, το φρικτό  πρόσωπο ενός δεδομένα προβληματικού συστήματος. Ας του δείξουμε και το άλλο. Και ας περιμένουμε να δούμε τι επιπτώσεις θα έχει πάνω του.

Εμένα, για να επανέλθω, με ενοχλεί η υποκριτική συμπαράσταση στον ίδιο. Με πρόσχημα την επιθυμία του να σπουδάσει, ορισμένοι βρήκαν την ευκαιρία να εκφράσουν εμμέσως πλην σαφώς την υπόγεια επιδοκιμασία τους στην «ιδεολογία» του Ρωμανού αλλά και την εν γένει στάση του. Η επιστολή των Λαζόπουλου – Πανούση – Ελληνοφρένειας αναφέρει το εξής: «Το κράτος δικαίου που οι κυβερνώντες επαγγέλλονται, σήμερα εκδικείται ένα νέο παιδί που δεν προδίδει τις ιδέες του και δεν δέχεται πεντακοσάρικα και χειραψίες από δοτούς υπουργούς και βαλσαμωμένους Προέδρους της Δημοκρατίας σε στημένες τελετές».

Μάλιστα. Από τη μία το σάπιο σύστημα των δοτών υπουργών και του βαλσαμωμένου Προέδρου της Δημοκρατίας και από την άλλη ένα παιδί που δεν προδίδει τις ιδέες του. Μιλάμε για την επιτομή του λαϊκισμού.

Και ποιές είναι αυτές οι ιδέες? Και εφόσον περιλαμβάνουν βία, απειλές, καθολική απόρριψη του αστικού συστήματος και απροκάλυπτη διάθεση «κατεδάφισης» του με κάθε κόστος, γιατί η  προσήλωση του σε εκείνες να είναι στα υπέρ του? Δεν είναι. Αντιθέτως είναι σοβαρό επιχείρημα για όσους δεν θέλουν να του δοθεί άδεια.

Το «αντισυστημικό» προφίλ των τριών που υπογράφουν την επιστολή προφανώς τους επιβάλει να το παίζουν ιδεολογικά συγγενείς  με τον Ρωμανό. Αυτό το νόημα έχει, νομίζω,  η συγκεκριμένη αποστροφή. Το βρίσκω απεχθές και επικίνδυνο. Βρίσκω απεχθές και επικίνδυνο καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι, ώριμοι και σοβαροί υποτίθεται, να κολακεύουν την πλάνη ενός προβληματικού νεαρού στο πλαίσιο των δικών τους επιδιώξεων.

Ο Ρωμανός, όπως και κάθε «επαναστάτης», νομίζει ότι ξέρει τι χρειάζεται για να φτιαχτεί  ένας καλύτερος κόσμος. Αλλά φυσικά δεν ξέρει. Ούτε εγώ ξέρω. Ξέρω όμως ότι όταν είχαν συλληφθεί  οι δράστες της ληστείας στο Βελβεντό είχαν ξεκαθαρίσει με ανακοίνωση  τους ότι δεν θα δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν ένα διευθυντή τραπέζης ως ανθρώπινη ασπίδα απέναντι σε αστυνομικά πυρά. Έχω αδελφικούς φίλους που εργάζονται σε τράπεζα. Και διαβεβαιώ τόσο τον Ρωμανό, όσο και τον Λαζόπουλο, τον Πανούση και την “Ελληνοφρένεια” ότι ο κόσμος δίχως αυτούς δεν θα ήταν καλύτερος.Θα ήταν- για εμένα και πολλούς άλλους – αφόρητος.

Ας πάρει άδεια λοιπόν ο Ρωμανός. Όχι όμως επειδή δεν προδίδει  τις ιδέες του. Ακριβώς το αντίθετο: Για να του προσφέρουμε τη δυνατότητα, τα εργαλεία, την πιθανότητα έστω να τις “προδώσει”…

* Ο Κώστας Κεφαλογιάννης  είναι δημοσιογράφος. Εργάστηκε στις εφημερίδες Εξουσία, Sportime, Εξέδρα των Σπορ και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Sportime 89,2 και Arrena 89,2. Αρθρογραφεί καθημερινά στο www.prismanews.gr και στο Contra.gr. Συνήθως είναι πιο φλύαρος από το βιογραφικό του…