Ο Σόιμπλε, το τεστ με το ΔΝΤ και το πληθωριστικό σύνδρομο

Τελικά τι θέλει ο Σόιμπλε να κάνει με το ΔΝΤ; Φαίνεται πως μάλλον με την αρχική του δήλωση περί ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού στη θέση του Ταμείου για το ελληνικό πρόγραμμα, ήθελε δύο πράγματα:

Αφενός να στείλει ένα μήνυμα στην ελληνική κυβέρνηση, που φλερτάρει με την ιδέα το ΔΝΤ να μείνει απλώς σε ρόλο τεχνικού συμβούλου ή και να αποχωρήσει. Αφετέρου να δοκιμάσει τα νερά στη Γερμανία, καθώς ανεξαρτήτως του τι θέλει το Βερολίνο ή η Αθήνα, το Ταμείο τελικά μπορεί ούτως ή άλλως να αποφασίσει ότι θα απεμπλακεί, ειδικά εφόσον δε λήξει οριστικά το θέμα με το ελληνικό χρέος, το οποίο ο Σόιμπλε δε θέλει με τίποτε να ανοίξει προεκλογικά.

Τα νερά στη Γερμανία όμως αναταράχθηκαν. Στην CDU (Χριστιανοδημοκράτες) και την CSU (Χριστιανοκοινωνιστές) ξέσπασε μία μικρή θαλασσοταραχή, την οποία ανέλαβε να εκφράσει η Bild, εξαπολύοντας επίθεση στο Γερμανό υπουργό Οικονομικών γιατί δεν κρατά την υπόσχεση του, ότι το ΔΝΤ θα συμμετέχει στο τρίτο ελληνικό πρόγραμμα. Το υπουργείο Οικονομικών έσπευσε να διευκρινίσει ότι περιμένει τη συμμετοχή του Ταμείου και χθες ο ίδιος ο Σόιμπλε από το Νταβός ξεκαθάρισε ότι εάν το ΔΝΤ δεν συμμετέχει στο ελληνικό πρόγραμμα τότε πρόγραμμα δεν υπάρχει.

«Εγώ δεν θα εισηγηθώ για μια νέα έγκριση του προγράμματος διάσωσης από το γερμανικό κοινοβούλιο», είπε, καθησυχάζοντας τους αντιδρώντες βουλευτές της  CDU (Χριστιανοδημοκράτες) και της CSU (Χριστιανοκοινωνιστές) και προειδοποιώντας την Αθήνα.

Η Αθήνα από την πλευρά της ελπίζει στην πίεση του Ταμείου, που ζητά να ρυθμιστεί οριστικά το χρέος και να γίνει επαναπροσδιορισμός των στόχων για τα πρωτογενή, προκειμένου να παραμείνει στο πρόγραμμα. Αλλά στο θέμα του χρέους έχει σύμμαχο και τον πρόεδρο της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι.

Ο “σούπερ Μάριο” ωστόσο έχει άλλα μέτωπα ανοιχτά με τη Γερμανία. Και αυτά αφορούν το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, στο οποίο αγωνιά να προλάβει να ενταχθεί και η Ελλάδα μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2017- και εκεί οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η βιασύνη να κλείσει η αξιολόγηση, που όμως (φεύ!) παραμένει παγωμένη.

Ο Ντράγκι πάντως είπε χθες απευθυνόμενος βασικά στη Γερμανία ότι πρέπει να συνεχιστεί το πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης για όσο χρόνο χρειαστεί, προκειμένου να αυξηθεί ο πληθωρισμός κοντά στο 2%.

Το πρόγραμμα όμως που φτιάχτηκε από την αρχή στρεβλά, καθώς δεν εξυπηρέτησε στην πραγματικότητα τον υποτιθέμενο στόχο ενίσχυσης του νότου, αλλά το βορρά, εν τέλει έχει γυρίσει μπούμερανγκ στη Γερμανία. Και αυτό διότι τα επιτόκια καταθέσεων είναι πολύ χαμηλά, τόσο που σχεδόν πληρώνουν οι καταθέτες τις τράπεζες για να κρατάνε τα λεφτά τους. Αυτό δε που επικαλέστηκε ο Ντράγκι ως θετικό, δηλαδή ότι από τα χαμηλά επιτόκια στο δανεισμό επωφελούνται οι Γερμανοί για να αγοράζουν σπίτια, στην πραγματικότητα ενισχύει τους κινδύνους μίας φούσκας ακινήτων.

Το κυριότερο όμως, οι Γερμανοί είναι ένα έθνος συνταξιούχων καταθετών. Τα χαμηλά επιτόκια στις καταθέσεις είναι ένα σημαντικό πολιτικό πρόβλημα για τη Μέρκελ.

Είναι όμως και ένα έθνος που τρέμει τον πληθωρισμό: Όποιος έχει βρεθεί ποτέ στο Βερολίνο και έχει αγοράσει ως αναμνηστικό ένα από τα υπερπληθωριστικά χαρτονομίσματα της Βαϊμάρης, μπορεί πολύ εύκολα να καταλάβει γιατί.

Εάν στην Ελλάδα υπάρχει το “κατοχικό σύνδρομο”, στη Γερμανία υπάρχει το “πληθωριστικό σύνδρομο”. Για αυτό τα λόγια του Ντράγκι συνιστούν τον απόλυτο τρόμο για Μέρκελ- Σόιμπλε: Να συνεχιστούν τα χαμηλά επιτόκια λόγω QΕ και να αυξηθεί ο πληθωρισμός.

Έτσι λοιπόν οι βασικοί στόχοι της Αθήνας, το κλείσιμο της αξιολόγησης και της διαπραγμάτευσης, η ρύθμιση του χρέους και η ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, εξαρτώνται για άλλη μία φορά από πολιτικά παιχνίδια ισχύος πολύ μακριά.