O Τραμπ φεύγει, ο Μπάιντεν έρχεται: Λογικές προσδοκίες, όχι αυταπάτες…

Ας αφήσουμε κατά μέρος τις (επι)κρίσεις για την ψήφο των Αμερικανών, αυτοί κάτι καλύτερο θα ξέρουν από εμάς για το ποιον θέλουν πρόεδρο. Επίσης, ας αφήσουμε κατά μέρος το ποιος από τους δύο, Τραμπ ή Μπάιντεν, «είναι καλύτερος για τον κόσμο», δεν το γνωρίζουμε. Και ας κοιτάξουμε την καμπούρα μας.

Κάθε φορά που ψηφίζουν στις ΗΠΑ εμείς ερχόμαστε μπροστά στο ίδιο ερώτημα. Μας νοιάζει και πόσο; Φυσικά, η εκλογή του ενός ή του άλλου κάθε φορά υποψηφίου εξετάζεται υπό ένα και μοναδικό πρίσμα: τη θέση που (εικάζουμε ότι) θα πάρει απέναντι στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Με τον Ερντογάν να αλωνίζει στην ανατολική Μεσόγειο, η ελληνική πολιτική τάξη προσδοκά αυτό που λέμε σχηματικά: να υπάρχει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κάποιος που «θα απαντήσει στο τηλέφωνο», το οποίο θα του κάνει ο Ελληνας πρωθυπουργός, αν και όταν χρειαστεί. Όπως έκανε ο Κλίντον το 1996 κατά την κρίση στα Ιμια.

Με τον Τραμπ να αδιαφορεί για τα συμβαίνοντα εκτός Αμερικής και με τις ολοφάνερα στενές σχέσεις που έχουν συγγενικά του πρόσωπα με το καθεστώς Ερντογάν, είναι εύλογο οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα να απεύχονταν την επανεκλογή του. Ακριβώς επειδή ο τρόπος που κυβερνά δεν είναι κανονικός-και αυτό φαίνεται από τη μεγάλη ανοχή που δείχνει ακόμα και για πρωτοφανείς προκλήσεις μιας χώρας μέλους του ΝΑΤΟ(προμήθεια των ρωσικών πυραύλων S-400)- η Ελλάδα θα προτιμούσε να έχει απέναντί της μια πιο «κανονική» κυβέρνηση, όπως(ελπιζουμε ότι) θα είναι μια κυβέρνηση των Δημοκρατικών υπό τον Μπάιντεν.

Αυτή είναι μια λογική προσδοκία. Όμως, μέχρι εκεί. Δεν πρέπει να καλλιεργούνται ψευδαισθήσεις ή άλλες(υπερβολικές) προσδοκίες. Για δυο λόγους:

Πρώτον, όποιος και να είναι πρόεδρος στις ΗΠΑ είναι πολύ δύσκολο έως απίθανο να «ξεγράψει» την Τουρκία. Είναι μεγάλη χώρα, έχει στο έδαφός της την στρατηγικής σημασίας βάση του Ιντσιρλίκ, συνορεύει με την Ρωσία. Γι’ αυτό θα κάνει το παν προκειμένου να την κρατήσει στο δυτικό στρατόπεδο.

Δεύτερον, ο Μπάιντεν και μια κυβέρνηση των Δημοκρατικών δεν πρόκειται να αλλάξουν άρδην τη σημερινή αμερικανική στάση απέναντι στο «ελληνοτουρκικό πρόβλημα»(έτσι το βλέπουν αυτοί). Δηλαδή, θα καταδικάζουν μεν τις μονομερείς ενέργειες της Τουρκίας(το κάνει και ο Πομπέο του Τράμπ σήμερα), αλλά πάντα θα έχουν ως μοτίβο τους την προτροπή «καθίστε στο τραπέζι για να τα βρείτε». Αλλωστε, αυτή είναι, επί της ουσίας και η στάση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

Επομένως, μια αμερικανική κυβέρνηση υπό τον Μπάιντεν μπορεί να τείνει περισσότερο ευήκοα ώτα προς τις ελληνικές διαμαρτυρίες κάθε φορά που θα καταγγέλλουν τις προκλήσεις του Ερντογάν, αλλά μέχρι εκεί. Και από εκεί και πέρα ας κρατάμε το μικρό μας καλάθι.

Με μια άλλη κυβέρνηση στην Ουάσιγκτον μπορούμε να ελπίζουμε ότι ο Ερντογάν δεν θα είναι τόσο αποχαλινωμένος. Και αυτό κέρδος θα είναι. Ό,τι κερδίζουμε σε χρόνο καλό είναι. Αλλά πραγματική λύση των προβλημάτων με την Τουρκία, χωρίς διεθνή διαμεσολάβηση και χωρίς εμπλοκή διεθνούς δικαστηρίου, δεν θα έχουμε. Επί του παρόντος, κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται. Όμως, αν δοθεί η ευκαιρία δεν πρέπει να την αποφύγουμε και να δείχνουμε ικανοποιημένοι με την ακινησία δεκαετιών. Τα προβλήματα πρέπει να λύνονται, όχι να κρύβονται κάτω από το χαλί.

Υπό αυτό το πρίσμα, η νέα υπό τον Μπάιντεν αμερικανική κυβέρνηση είναι καλοδεχούμενη. Ομως, χωρίς αυταπάτες ότι θα μας λύσει τα προβλήματα με την Τουρκία όπως εμείς θέλουμε. Αλλά με την προσδοκία ότι μπορεί να συμβάλει σε λύσεις, αν παρουσιαστεί η ευκαιρία. Κι αν παρουσιαστεί, εμείς δεν πρέπει να την κλοτσήσουμε. Αλλωστε, όπως δείχνουν οι χαμένες ευκαιρίες στο Κυπριακό, αν κλοτσάς τι ευκαιρίες για λύση, κάποια στιγμή η λύση θα δοθεί και θα είναι η χειρότερη. Το λέει πολύ καλά αυτή η θυμόσοφη ρήση: «Ο δρόμος του αύριο οδηγεί στην πόλη του ποτέ».

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr.