Ο Τσίπρας, ο (η) διάδοχός του και το ποτάμι…

Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν τυχερός, σχεδόν ευλογημένος, στην πολιτική του ζωή. Στα 41 του έγινε πρωθυπουργός, ο πρώτος πρωθυπουργός που προερχόταν από την παραδοσιακή Αριστερά. Ιστορική καταγραφή, αναμφίβολα.

Όλα εξελίχθηκαν με εκρηκτικούς ρυθμούς γι’ αυτόν. Το 2008 ανέλαβε την αρχηγία σε ένα μικρό, σχεδόν περιθωριακό, κόμμα του 3% και μέσα σε εφτά χρόνια το οδήγησε στην κυβέρνηση. Σ΄ αυτό μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον Ανδρέα Παπανδρέου, που μέσα σε εφτά χρόνια (1974-1981) οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Αλλά ο Ανδρέας ξεκινούσε με σαφώς καλύτερες προϋποθέσεις. Στην πολιτική μας ιστορία ποτέ άλλοτε κόμμα της παραδοσιακής Αριστεράς δεν είχε τέτοια πορεία. Πριν από 67 χρόνια(1956) η ΕΔΑ έφτασε μέχρι τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο Τσίπρας ήταν βιαστικός, αλλά και τολμηρός. Βιαστικός γιατί επιδίωξε πιεστικά να αναλάβει τη διακυβέρνηση το 2015 μέσα σε ασφυκτικές συνθήκες χρεοκοπίας. Και τολμηρός γιατί δεν δείλιασε να το κάνει. Μπορεί να είχε και άγνοια κινδύνου. Και όσοι βλέπουν μόνο τις αρνητικές πλευρές της διακυβέρνησής του και λοιδορούν την «κωλοτούμπα» του 2015, δεν έχουν τη διορατικότητα να δουν ότι, ταυτόχρονα, κατάφερε να εκτονώσει το κύμα της ανεξέλεγκτης οργής και να κρατήσει τη χώρα στις ράγες της, από την οποία-να μην το ξεχνάμε- άλλοι την είχαν βγάλει την περίοδο 2007-2009.

Ήταν ο πολιτικός που έφτασε στην κορυφή χωρίς να έχει πίσω του καμιά οικογενειακή παράδοση. Σε μια χώρα που οι πρωθυπουργοί προέρχονται από τα περίφημα τζάκια, ο Τσίπρας έσπασε τον κανόνα. Στο μισό αιώνα της Μεταπολίτευσης μόνο αυτός (και ο Κώστας Σημίτης) δεν ήταν από τζάκι.

Η παραίτησή του προκάλεσε ποικίλα συναισθήματα. Σοκ, μούδιασμα, απογοήτευση, ανησυχία και φόβο στη δική του πλευρά. Αιφνιδιασμό, ικανοποίηση, χαιρεκακία, μικροψυχία στην άλλη.

Όμως, στην πολιτική τα συναισθήματα κρατούν λίγο. Είναι σκληρή τέχνη και σημασία έχει το αποτέλεσμα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν η αλλαγή ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ θα έχει αναζωογονητικό ή διαλυτικό αποτέλεσμα. Η απάντηση μπορεί να δοθεί λαμβάνοντας υπόψη δύο στοιχεία:

• Ιστορικά, οι αλλαγές αρχηγών στα κόμματα εξουσίας δεν είχαν μονοσήμαντο αποτέλεσμα. Μετά την αποχώρηση του ιδρυτή της Κωνσταντίνου Καραμανλή(1980), η ΝΔ άλλαξε τρεις αρχηγούς(Ράλλης, Αβέρωφ, Μητσοτάκης) και έμεινε δυο τετραετίες εκτός εξουσίας, καθώς εν τω μεταξύ είχε ανατείλει το άστρο του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ δεν συνάντησε ιδιαίτερες δυσκολίες μετά τη διαδοχή του ιδρυτή του(1996), καθώς είχε και το πλεονέκτημα της κατοχής της εξουσίας. Δεν λαμβάνουμε υπόψη την περίοδο μετά το 2009, καθώς και τα δύο κόμματα βρέθηκαν στη δίνη της χρεοκοπίας.
• Ένα αριστερό κόμμα δεν μπορεί να είναι προσωποπαγές. Όμως, με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα υπάρχει μια ιδιομορφία. Πολλοί ψηφοφόροι, ιδιαίτερα του παλαιού ΠΑΣΟΚ, πήγαιναν στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ χάριν του παραιτηθέντος αρχηγού του. Θα συνεχίσουν να τον κάνουν και με τον(την) διάδοχό του; Ασφαλής απάντηση δεν υπάρχει επί του παρόντος.

Όμως, αυτό θα είναι το στοίχημα του (της) διαδόχου του Αλέξη Τσίπρα. Σε πρώτη φάση να κρατήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση που είναι. Και σε δεύτερη να τον επαναφέρει σε τροχιά κόμματος εξουσίας. Δύσκολη, αναμφίβολα, αποστολή. Αλλά θα έχει και ένα πλεονέκτημα. Θα είναι νέο πρόσωπο, δεν θα κουβαλάει προσωπική φθορά ούτε θα βρίσκει συνεχώς μπροστά του την πόλωση, την εχθρότητα και τις αντιδράσεις που έβρισκε ο Τσίπρας.

Και για τον Τσίπρα και για τον(την) διάδοχό του μπορεί να ισχύει αυτό που έχει πει ο Πάολο Κοέλιο:

«Πνίγεσαι όχι αν πέσεις στο ποτάμι, αλλά αν παραμείνεις βυθισμένος σ’ αυτό»…