Ο χορός των απελπισμένων

1. Η συμμετοχή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση

Ένα από τα επιτεύγματα για τα οποία μπορεί να επαίρεται μια χώρα στον παγκόσμιο χάρτη, είναι η συμμετοχή του αναλογούντος πληθυσμού 19-23 ετών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Ο Δείκτης που εκφράζει πόση είναι αυτή η συμμετοχή κατασκευάζεται ως εξής: παίρνουμε τον πληθυσμό της χώρας στην κατηγορία 19-23 ετών και βρίσκουμε τι ποσοστό είναι εγγεγραμμένοι στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Όσο πιο υψηλός είναι ο σχετικός δείκτης, τόσο περισσότερη ικανότητα δείχνει να έχει η συγκεκριμένη κοινωνία στην διαμόρφωση των  πλεονεκτημάτων που θα καθορίσουν το μέλλον.

Δηλαδή, αν υποθέσουμε ότι ο πληθυσμός 19-23 ετών σε μια χώρα είναι 1.000.000 και εξ αυτών οι 600.000 είναι εγγεγραμμένοι σε τριτοβάθμια Ιδρύματα, προκύπτει το ποσοστό συμμετοχής ίσο προς 60%. Όσο πιο ψηλά βρεθεί το ποσοστό συμμετοχής,  τόσο αποκαλύπτεται η ικανότητα της συγκεκριμένης κοινωνίας να εφοδιάζει τον πληθυσμό της με σύγχρονες, και υψηλής ποιότητας γνώσεις, πράγμα που από μόνο αυτό αναβαθμίζει την παραγωγή σε νέα δεδομένα και συντελεί στον τεχνολογικό και γνωστικό μετασχηματισμό όποτε και όταν τον χρειαστεί.

Υπάρχουν όμως και μερικά ζητήματα που πρέπει να εξετάσουμε αν ισχύουν κάθε φορά:

1) όσο πιο υψηλός είναι ο Δείκτης αυτός, τόσο αυξάνονται οι δυνατότητες της κοινωνίας για το μέλλον και τόσο υπάρχει μια διευκόλυνση και εμπέδωση των γνώσεων στην αγορά και την παραγωγή.

Στο Διάγραμμα 1 βλέπουμε ότι κατά την περίοδο 1990-2000 η Ελλάδα βρισκόταν εντυπωσιακά κοντά στο βαθμό συμμετοχής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση που είχαν και οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Αυτό το γεγονός θεωρήθηκε πολύ καλό διότι έδειχνε την Ελλάδα να έχει καταφέρει στη δεκαετία του 1990 να συγκλίνει με τις επιδόσεις που είχε η Ευρωζώνη.

2) Στο σημείο αυτό, πρέπει όμως να τονίσουμε κάτι. Για να είναι κάτι καλό για τη χώρα, η αύξηση των φοιτητών στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση πρέπει να γίνεται με ορισμένα κριτήρια ποιότητας σπουδών.

Αν, αντιθέτως, η εισαγωγή φοιτητών γίνεται χαλαρώνοντας τις δυσκολίες εισαγωγής στο σύστημα, τότε η εθνική ικανότητα και παραγωγικότητα, όχι μόνο δεν βελτιώνεται, αλλά χειροτερεύει. Εάν όμως, καταφέρει η χώρα οι νέοι φοιτητές να μπαίνουν με τους ίδιους (ή και αυστηρότερους) κανόνες που ίσχυαν και παλαιότερα, τότε η εθνική ικανότητα της χώρας βελτιώνεται.

Έτσι πρέπει να προετοιμαστούμε για το ότι η επέκταση του δείκτη συμμετοχής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση δεν είναι υποχρεωτικά κάτι γενικά ωφέλιμο, ιδίως όταν συγκρίνεται με άλλες χώρες και οικονομίες, αλλά πρέπει να υποβληθεί σε έλεγχο σχετικά με την ποιότητα των κριτηρίων εισαγωγής στα Πανεπιστήμια και τα Τεχνολογικά Ιδρύματα.

Συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα; Δυστυχώς πολύ συχνά, αν και όχι πάντα. Η Ελλάδα από τη δεκαετία του 1980 και μετά, ακολούθησε μία πορεία συνεχούς επέκτασης των Πανεπιστημίων και των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων, τα οποία ιδρύονται σε κάθε μέρος, κωμόπολη και πόλη της χώρας.

Θα μπορεί βέβαια να πει κανείς ότι ιδρύονται με σοβαρά και αυστηρά κριτήρια και πληρούνται όλες οι προδιαγραφές. Μη βιάζεστε! Μπορεί να είναι έτσι, μπορεί και όχι. Δεν υπάρχει εγγύηση εκ των προτέρων τι θα επακολουθήσει!

2.Τα κακά πτυχία τρώνε τα καλά

Ένας διάσημος κανόνας που χαρακτηρίζει αυτά τα φαινόμενα είναι αν τα κριτήρια εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση πέφτουν – υποβαθμίζονται διαρκώς, τότε τα χειρότερα Ιδρύματα, τα χειρότερα Πανεπιστήμια, τα χειρότερα πτυχία θα υποκαθιστούν τα καλά Πανεπιστήμια και τα καλά πτυχία. Αυτός είναι ο λεγόμενος Νόμος του Γκρέσαμ (Gresham). Δήμαρχος Λονδίνου τον 16υ αιώνα, είχε πει ότι αν έχουμε πολλά νομίσματα στην αγορά με την ίδια ονομαστική αλλά διαφορετική πραγματική αξία – τότε το κακό νόμισμα διώχνει το καλό. Αν, δηλαδή, στην αγορά κυκλοφορεί ένα αργυρό νόμισμα που είναι καθαρότητας-πυκνότητας 95% ασήμι και ένα άλλο αργυρό νόμισμα που είναι καθαρότητας 80%, αυτό που θα συμβεί στο τέλος είναι ότι οι συναλλασσόμενοι θα κρατάνε το νόμισμα με την μεγαλύτερη πρόσμειξη (80%) και το άλλο θα το αποθηκεύσουν σπίτι τους.

Γιατί; Διότι έχει μεγαλύτερη αξία και σε μία δύσκολη στιγμή θα τους είναι πιο χρήσιμο, πιο πολύτιμο.

Αυτό για παράδειγμα συνέβη στην Ελλάδα, όταν κυκλοφορούσαν τα εικοσάδραχμα στη δεκαετία του 1960, που είχαν στοιχεία αργύρου. Σε διάφορες επετειακές εκδηλώσεις, όπως ήταν οι γάμοι των βασιλέων, η κυβέρνηση έκοβε εικοσάδραχμα τα οποία ήταν αυξημένης περιεκτικότητας σε άργυρο. Αυτά, λοιπόν, τα αναμνηστικά νομίσματα εξαφανίζονταν μέσα σε μία ημέρα, διότι όλοι τα αποθησαύριζαν ώστε να τα χρησιμοποιήσουν σε μία άλλη ευκαιρία, μόνοι τους. Δεν τα κυκλοφορούσαν στην αγορά.

Ένα άλλο διάσημο παράδειγμα του Νόμου του Γκρέσαμ είναι τα ποδήλατα στην Ολλανδία. Στην Ολλανδία όλος ο κόσμος κυκλοφορεί με ποδήλατο. Ποδήλατα παλιά και καινούργια, αγυάλιστα και γυαλισμένα, αγωνιστικά και παλιατζούρες,. Όλων των ειδών τα ποδήλατα. Κάποτε, λοιπόν, το Δημαρχείο του Άμστερνταμ προέτρεψε τους δημότες να αφήνουν ελεύθερα και ξεκλείδωτα τα ποδήλατα τους και όταν χρειαζόταν ξανά ποδήλατο κάποιος το έπαιρνε από όποιο σημείο τον εξυπηρετούσε. Σε μία βδομάδα είχαν εξαφανιστεί όλα τα καλά ποδήλατα από το Άμστερνταμ και όλος ο κόσμος κυκλοφορούσε με ό,τι πιο παλιό υπήρχε. Γιατί; Διότι προτιμούσε να φυλάξει το καλό ποδήλατο στο σπίτι του και να κάνει τις μετακινήσεις του όσο μπορούσε με τις παλιατζούρες. Γεγονός που τον έκανε να μη φοβάται αν θα μειωθεί κι άλλο η αξία του ποδηλάτου που χρησιμοποιεί!

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα Πανεπιστήμια και τα πτυχία στην Ελλάδα. Αν έχεις τελειώσει είτε Μηχανολόγος στο ΕΜ Πολυτεχνείο είτε μηχανολόγος-τεχνολόγος σε ένα ΤΕΙ μιας απομακρυσμένης κωμόπολης και αυτό σου δίνει τα ίδια δικαιώματα, την ίδια ασφαλιστική κάλυψη, τις ίδιες αμοιβές και τις ίδιες προοπτικές εξέλιξης, γιατί να πας να ζοριστείς και να κάνεις δύσκολες σπουδές στο ΕΜ Πολυτεχνείο; Αντί να πας σε κάποιο ΤΕΙ κοντά ίσως σε μια ωραία παραλία, να περάσεις άνετα, να κάνεις τις εύκολες σπουδές σου και μετά να έχεις την ίδια εξέλιξη που θα έχει κι ο άλλος; Εννοείται κυρίως στο δημόσιο, καθώς στον ιδιωτικό τομέα, τα προσέχουν πιο πολύ αυτά τα πράγματα.

Επομένως, πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι αυτή η επέκταση που ξεκίνησε με την θυελλώδη επέλαση του ΠΑΣΟΚ την δεκαετία του 1980 και συνεχίστηκε πιο έντονα μετά το 2002 από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, άρχισε μεν να ξεπερνάει τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, αλλά σε ποσοτικούς όρους – όχι ποιοτικούς.

Άρα η επέκταση της συμμετοχής δεν είναι πάντα καλή, αλλά εξαρτάται από την ποιότητα που έχει η διαδικασία! Αυτό είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό αν θέλουμε να καταλάβουμε τι σημαίνει παραπέρα αύξηση της συμμετοχής των φοιτητών. Όπως βλέπετε στο Διάγραμμα 2, η συμμετοχή συνέχισε να αυξάνεται και το 2007, δηλαδή μία χρονιά πριν την κρίση, είχε φθάσει το 67%. Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι 2 στους 3 ηλικίας 19-23 ετών ήταν εγγεγραμμένοι σε κάποιο τριτοβάθμιο Ίδρυμα. Πράγμα που έκανε πολλούς να χαίρονται και να πανηγυρίζουν.

Οφείλω, επί τη ευκαιρία, να πω ότι αυτή η τάση διαρκούς επέκτασης των Πανεπιστημίων που είχε ξεκινήσει κατά κύριο λόγο την δεκαετία του 1980, είχε βρει σύμφωνα και επισπεύδοντα όλα τα κόμματα. Άσχετα τι έλεγαν δημόσια, όλα τα κόμματα ήταν έξαλλα υπέρ αυτής της αλόγιστης επέκτασης.

Γιατί; Διότι πρώτα από όλα έδινε σε πολύ κόσμο θέση στα Πανεπιστήμια κι άρα το κόμμα μπορούσε να πει ότι σας βοήθησα να μπείτε και να πάρετε πτυχίο. Δεύτερον, βοηθούσε πάρα πολύ τις τοπικές κοινωνίες και οικονομίες, οι οποίες διαφορετικά το χειμώνα μαραζώνουν από την έλλειψη κίνησης και οικονομικής ζωής. Εδώ η ποιότητα δεν είναι καθοριστικής σημασίας, με αποτέλεσμα όλοι, προς το παρόν, να φαίνονται ωφελημένοι. Πάντως όλα τα κόμματα – μα όλα! – και όλες οι κυβερνήσεις δεν είχαν ποτέ φέρει αντίρρηση στο να γίνονται αυτές οι επεκτάσεις του φοιτητικού πληθυσμού. Ίσα-ίσα όταν γινόταν μία επέκταση των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, τα άλλα κόμματα υπερθεμάτιζαν και πίεζαν και για άλλα νέα τμήματα.

Χαρακτηριστικά θυμάμαι στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο περίπου ένα μήνα πριν τις εκλογές του 2004, τις οποίες και έχασε το ΠΑΣΟΚ, είχε έρθει ένα νομοσχέδιο για να δημιουργηθούν αρκετά νέα τμήματα σε διάφορες επαρχιακές πόλεις και κωμοπόλεις. Σε όλο το υπουργικό συμβούλιο λοιπόν υπήρξαν μόνο 3 άτομα που εξέφρασαν αντιρρήσεις για αυτή την τακτική. Όλοι οι άλλοι υπουργοί υπερθεμάτισαν και ως αποτέλεσμα ήταν να περάσει το νομοσχέδιο μετά πολλών επαίνων. Επομένως, δεν έχει σημειωθεί πουθενά η παραμικρή σοβαρή αμφισβήτηση της επέκτασης στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

3.Οι ογκόλιθοι της Παιδείας την πάτησαν

Ας πάμε σε ένα άλλο θέμα, πάλι στο Διάγραμμα 2 φαίνεται αυτό. Αν παρατηρήσει κανείς με προσοχή τι συμβαίνει από το 2010 έως τα τελευταία στοιχεία του 2018 διαπιστώνει ότι ο φοιτητικός πληθυσμός ξεπερνά τον πληθυσμό της κατηγορίας 19-23 ετών.

Πώς γίνεται αυτό; Δηλαδή πώς είναι δυνατόν να είναι στα πανεπιστήμια  φοιτητές οι οποίοι αθροίζονται στο 104%, το 122%, το 132%  και το 143% του αντίστοιχου πληθυσμού των ηλικιών που μπαίνουν στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση εκείνη την περίοδο;  Αυτό φαίνεται απίστευτο! Πώς έχουμε φοιτητές πιο πολλούς από όσους έχουμε ως πραγματικό πληθυσμό; Μην αγχώνεστε, θα το εξηγήσουμε παρακάτω.

Το ακόμη πιο εντυπωσιακό όμως είναι  ότι αυτή η υπέρβαση του 100%, δηλαδή η υπερσυσσώρευση  φοιτητών  σε επίπεδα πολύ πάνω από τον πληθυσμό γίνεται όταν στη χώρα επικρατούν δύο πολύ άτεγκτες και αυστηρές πολιτικές, ιδιαίτερα στα θέματα εκπαίδευσης. 

Την πρώτη περίοδο 2010-2014 στην Ελλάδα κυριαρχούν το Α΄ και το Β΄  Μνημόνια, τα οποία συμφωνεί η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει  υπό την εποπτεία της  Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Μα – θα αναρωτηθεί κανείς – αυτοί οι οργανισμοί δεν είναι οι πιο αυστηροί στον κόσμο που επιβάλλουν πάντα  συνθήκες ορθολογισμού και περιορίζουν τις άσκοπες δαπάνες και διασφαλίζουν την ποιότητα κλπ; Έλα ντε! Αυτό είναι μία μεγάλη απορία.

Μετά το 2016 (καθώς για το 2015 δεν έχουμε στοιχεία) που ξεκινάει και το Γ΄  Μνημόνιο στην κυβέρνηση βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, προερχόμενος από την Αριστερά, που πάντα είχε μία έντονη σχέση με την Παιδεία και μάλιστα την Ανώτατη. Υποστήριζε ότι ήθελε οι άνθρωποι να μορφώνονται, να αποκτούν προσόντα κ.ο.κ.

Τι σημαίνει λοιπόν 143%; Σημαίνει ότι σε κάθε 100 άτομα τα οποία ανήκουν στην ηλικιακή κατηγορία 19-23 ετών αντιστοιχούν 143 άτομα που είναι εγγεγραμμένα στα Πανεπιστήμια. Πώς γίνεται αυτό; Είναι πολύ ενδιαφέρον. Το μυστικό είναι ότι οι φοιτητές στην Ελλάδα δεν έχουν καμία υποχρέωση να φύγουν από τα Πανεπιστήμια όσα χρόνια και αν περάσουν, ακόμη και αν δεν περνάνε κανένα μάθημα.

Το 2011 άρχισαν να διαγράφονται οι αιώνιοι φοιτητές, αλλά έπειτα από λίγο επανήλθαν τα αέναα δικαιώματα παραμονής. Μπορούν ξανά να κάθονται σε μία σχολή όσα χρόνια θέλουν. Κάτσε και μπορεί κάποια στιγμή να σου φέξει και να πάρεις πτυχίο! Υπάρχουν φοιτητές που είναι γραμμένοι 10-30 χρόνια. Αυτό είναι ένα βάρος που κρατά σαν ίζημα προς τα κάτω τα ελληνικά Πανεπιστήμια.

Η Τρόικα με τα μνημόνια πώς το επέτρεψε αυτό;  Σωστή απορία, αλλά και η Τρόικα το μόνο που ενδιαφερόταν δεν ήταν να δώσει μία προοπτική ανάπτυξης του τόπου. Να τον εξοπλίσει με επενδύσεις και παραγωγικότητα και να διαμορφώσει ένα μέλλον ακμαίο και ισχυρό. Ενδιαφερόταν να λύσει θέματα χρέους, να αυξήσει φόρους, για να μπορεί να αποπληρώσει ένα μέρος των δανείων και γενικότερα να πιέσει την ελληνική οικονομία  με μέτρα λιτότητας τα οποία θα ήταν τόσο δυσβάσταχτα ώστε να την αποτρέψει να γίνει σπάταλη και να έχει ξανά μεγάλα ελλείματα. Δια του πόνου και της τιμωρίας, όχι της πειθούς.

Ήταν αυτό που λέμε μία μονοδιάστατη πολιτική. Μονοδιάστατη πολιτική βέβαια είναι κομψή διατύπωση, καθώς τα έκανε λάθος όλα, αφού δεν έδωσε καμία αναπτυξιακή προοπτική και το Α΄ και Β΄ Μνημόνιο δεν ενδιαφέρθηκαν να εμπεδώσουν μία σοβαρή παραγωγική ικανότητα στη χώρα.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ; Έκανε πολλά μαζί, αντιφατικά και αδιέξοδα. Πρώτα απ΄ όλα επανάφερε όλους τους φοιτητές που οι περισσότεροι είχαν διαγραφεί και δεύτερον «αεροβάπτισε» όλα τα τμήματα των ΤΕΙ σε Πανεπιστημιακά. Οπότε εκεί που ήταν ένας φοιτητής που έλεγε θα παρατήσω τη σχολή, θα το ξανασκεφτότανε και θα προσπαθούσε γιατί το δίπλωμα που θα έπαιρνε θα ήταν πλέον πτυχίο Πανεπιστημίου.

Πχ ένας φοιτητής που μπήκε στο Ο.Π.Α. και τελείωσε τη σχολή του μετά από 20 χρόνια, τι αξία έχει το πτυχίο; Ή απλά πήρε πτυχίο επειδή περνούσε ένα μάθημα το χρόνο και του έδωσαν πτυχίο οι καθηγητές επειδή βαρέθηκαν να τον βλέπουν όλα αυτά τα χρόνια; Αυτό, όμως, έχει σαν αποτέλεσμα να αυξάνεται το κόστος απόδειξης της πραγματικής αξίας του πτυχίου. Το οποίο κόστος μπορεί να γίνει τόσο μεγάλο και να είναι απαγορευτικό.

Δόθηκαν λοιπόν από το ΣΥΡΙΖΑ κίνητρα, έτσι ώστε να διευρυνθεί ακόμη περισσότερο ο πληθυσμός των αιωνίων φοιτητών. Αιώνιοι φοιτητές υπάρχουν και σήμερα και έχουν μεγάλη ηλικία 30-55 ετών και μετράνε σαν φοιτητές αλλά πληθυσμιακά δεν ανήκουν στην γκάμα 19-23 ετών, που είναι ο ηλικιακός παρονομαστής. Έτσι αυξάνεται ο δείκτης όσο περνάνε τα χρόνια. Ίσως παρουσιαστεί ένα ερώτημα στο σημείο αυτό.

Για να διατυπωθεί καλύτερα, πάμε να δούμε το Διάγραμμα 2. Θα συγκρίνουμε εκεί λοιπόν το βαθμό συμμετοχής του πληθυσμού στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, όχι με την Ευρωζώνη (που δεν αυξάνεται πολύ και κυμαίνεται στο 60-65% το 2018) αλλά με άλλες χώρες στον πλανήτη που έχουν αυξημένο τον δείκτη συμμετοχής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση για καλό σκοπό. Έτσι διαμορφώνεται η πράσινη διάστικτη γραμμή του Διαγράμματος 2, η οποία δείχνει τα κράτη που κάθε χρονιά έχουν το μεγαλύτερο βαθμό συμμετοχής σε όλο τον κόσμο (εκτός από την Ελλάδα).

Στην ανάλυση, λοιπόν, βλέπει κανείς ότι υπάρχουν χώρες που είναι πολύ σοβαρές, όπως Καναδάς, Κορέα, Φιλανδία, Αυστραλία, όπου ο βαθμός συμμετοχής κυμαίνεται από το 90%-96%. Φυσικά καμία από αυτές τις χώρες δεν ξεπερνά το 100%. Έχουν αυτές οι χώρες παρακολουθήσει εντατικά μαθήματα αναβάθμισης της Παιδείας τους και δίνουν κίνητρα στον πληθυσμό να πάει να σπουδάσει και μορφωθεί ακόμη περισσότερο. Ακόμη κι αυτές τις χώρες η Ελλάδα τις ξεπερνά τις χρονικές περιόδους 2010-2014 και 2016 μέχρι σήμερα. Επομένως το φαινόμενο των αιώνιων φοιτητών δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην οικουμένη.

Δεν υπάρχει άλλη χώρα που να αφήνει τους φοιτητές να κάθονται όσα χρόνια θέλουν και να δίνουν εξετάσεις αν θέλουν και όποτε θέλουν. Πράγμα που από άποψη σοβαρότητας, ισοδυναμεί με μεγάλη δόση χαβαλέ και από άποψη επιβάρυνσης του συστήματος οδηγεί σε μία πολύ μεγάλη δυσκολία να πει κάποιος τι αξία έχει το ελληνικό πτυχίο.

Για αυτό όλες οι χώρες έχουν καλά δημόσια Πανεπιστήμια έτσι ώστε αυτό το κόστος απόδειξης να είναι μικρό. Γιατί τα καλά δημόσια Πανεπιστήμια εγγυώνται ότι τα πτυχία που δίνουν είναι αξιόπιστα, χωρίς συνεντεύξεις, δοκιμές και πολλές ερωτήσεις. Έχουν αυξηθεί και οι φοιτητές που παίρνουν μεταγραφή από Τεχνολογικό Ίδρυμα σε αντίστοιχο ανώτερο Ίδρυμα.

Ένα παράδειγμα είναι ότι στο τμήμα Μηχανολόγων ΕΜ Πολυτεχνείου από 110 φοιτητές που είχαν δεχθεί μέσω εισαγωγικών εξετάσεων, μετά από μεταγραφές πήγαν 400 φοιτητές . Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ότι δεν υπήρχαν χώροι για εργαστήρια, δεν υπήρχε χώρος που να χωρέσουν όλοι οι φοιτητές σε αμφιθέατρο και καθηγητές για τόσους φοιτητές που να διορθώνουν τις εργασίες τους. Αυτό λοιπόν, επίσης, οδηγεί σε επιπλέον υποβάθμιση ενός καλού Πανεπιστημίου.

Σε αυτό το σημείο, καλό είναι να γίνει μια επισήμανση: Το φαινόμενο του υπερπληθυσμού δεν είναι πλέον θεωρητικό, αλλά πρακτικό και γιγάντιο. Κάθε μέρα γίνεται και χειρότερο. Έχουν διαμορφωθεί ορδές απατεώνων που πλαστογραφούν ιατρικές πράξεις και νοσήματα, κρύβουν εισοδήματα και πλασάρουν φτώχεια, πολλή φτώχεια, μέχρι να πάνε στην Αθήνα. Για αυτό οι αλλαγές είναι δύσκολες και πρέπει να γίνουν με φειδώ, χωρίς βιασύνη και έπαρση. Μέτρα που είναι καλό να ληφθούν για αυτό το φαινόμενο της συμμετοχής 143% στην ελληνική Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, είναι τα εξής:

4.Άμεσα Μέτρα

(I) Επιβολή Numerus Clausus (ανώτατος συνολικός αριθμός) φοιτητών σε όλα τα τριτοβάθμια ιδρύματα, καλά, κακά και μέτρια.

Στην δεκαετία του 1960, ο επιπλέον Numerus Clausus ήταν Μηδέν (0), δηλαδή δεν επιτρεπόταν να αυξηθεί ο συνολικός αριθμός φοιτητών σε κάθε Σχολή για οποιοδήποτε λόγο και αιτία.

Όπως και τόσα άλλα πράγματα, τα διέφθειρε η Χούντα,  για να βολέψει τους χαφιέδες της από τις στρατιωτικές Σχολές. Άρχισαν λοιπόν να έρχονται τα γκρίζα μπουμπούκια στο ΕΜ Πολυτεχνείο, καθ΄ υπέρβαση του κανόνα Μηδέν που ίσχυε πριν το 1967. Μόλις έφταναν άρχισαν να κάνουν «παρέα» με τους χαφιέδες που είχαν περάσει κανονικά και τα πρώτα τζαρτζαρίσματα με τους αντιστασιακούς δεν ήθελαν κι πολύ να ξεκινήσουν.

(II) Εφαρμογή μετεγγραφών από το κεντρικό καλό ίδρυμα στην επαρχία και όχι αντίστροφα.

Ναι, σωστά διαβάσατε! Αν δύο αδέλφια θέλουν να βρίσκονται στην ίδια πόλη να σπουδάσουν, θα πηγαίνει ο της ΑΣΟΕΕ στα Πετραδάκια της Ελασσόνας, όχι από την Ελασσόνα στην Αθήνα. Έτσι θα τονωθεί η ζωή στην Ελασσόνα με την ωραία της βαρελίσια και στην Μακρινή Χαράδρα με το γλυκάνισο, όχι πηγαίνοντας όλοι στην Αθήνα.

(III) Άμεση κατάργηση του δικαιώματος των αιωνίων φοιτητών, οι οποίοι τώρα καταπατούν τα δικαιώματα σωστών σπουδών των κανονικά εισαχθέντων φοιτητών.

Και αυτοί όμως θεωρούνται φοιτητές για ένα διάστημα (ν+2) ετών, όπου (ν) τα έτη εγκύκλιων σπουδών. Μετά διαγράφονται πλήρως και οριστικά, ακόμα και αν χρωστούν ένα μάθημα.

(IV) Τα μόνα βαθμολογικά μπόνους που επιτρέπονται στους εισακτέους είναι τα τοπικά και ισχύουν μόνο για κάθε συγκεκριμένη Περιφέρεια.

Αν, δηλαδή, κάποιος είναι καλαματιανός και θέλει να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο που η Πολιτεία έχτισε στο τόπο του, παίρνει ένα 10-30% παραπάνω στην γενική βαθμολογία. Την πρόταση αυτή είχαμε διαμορφώσει το 2016 από κοινού με τον Αντώνη Λιάκο προς τον τότε υπουργό Παιδείας, Ν. Φίλη, αλλά η μανιασμένη εμμονή του Αρχιεπισκόπου και του ψε-Καμένου εναντίον του τον έδιωξε νύχτα και τίποτα δεν προχώρησε.

Βεβαίως, πρέπει να τονιστεί πως όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν «λύση του προβλήματος», απλώς φρενάρουν μια δύσκολη και φαύλη κατάσταση, πριν γίνει εντελώς ανεξέλεγκτη. Η διόρθωση του προβλήματος θα απαιτήσει περίπου μια δεκαετία, πολιτική συναίνεση, ανυποχώρητη εφαρμογή κανόνων, αλλαγή μοντέλου αποφάσεων και – προπάντων – γνώση και στρατηγική. Δεν είναι λίγα, αλλά ούτε και ανυπέρβλητα …